Ekranizację powieści Ernesta Cline'a nie tylko świetnie się ogląda, ale także dyskutuje. Zwłaszcza, jeśli macie w sobie choć odrobinę z nostalgicznego geeka, który zna na wyrywki "Powrót do przyszłości", łamiącym głosem wspomina stare konsole Nintendo, a pod prysznicem nuci najchętniej Van Halen i Eurythmics.

Jest wyważony, pełen werwy i geekowskiego funu. Niesie w sobie niesamowity potencjał odkrywania kolejnych elementów popkulturowych nawiązań, emocjonalnej zabawy z bohaterami i wirtualnego zatopienia w wyobraźni.

Magiczny powrót do przeszłości.

W filmie brakuje czegoś, co pozwoliło "Matrixowi" zostać zapamiętanym na wieki. U Stevena Spielberga pozostaje tylko wyszukiwać odniesień do filmów i dobrze się bawić jeżdżąc, skacząc czy tańcząc na modłę współczesnych rozrywek jakie proponuje kino.

Imponujące dziecko fascynacji popkulturą człowieka, który sam bez wątpienia jest jej ikoną.

Jest soczystą, wizualną ucztą, pełną cytatów i odwołań, dopieszczonym w każdym szczególe obrazem. Tak, Papa Spielberg kolejny raz w swoje karierze pokazuje, jak mocno kocha kino. Niestety, za tą oszałamiającą formą kryje się banalna w swoim przekazie treść i scenariusz, który w najgorszych momentach przypomina prostą platformówkę.

Złote dziecko filmu przypomina, że kino to przede wszystkim wielka radocha.

Ja oczywiście rozumiem, że mamy do czynienia z filmem stricte rozrywkowym, który zwykle podlega daleko idącym uproszczeniom, ale czasami narracja przypomina tu kreskówki dla trzylatków.

Zwykły blockbuster ze swoimi wszystkimi zaletami i wadami. Tym razem jednak nie jestem w stanie kupić wizji Stevena Spielberga, którego bardziej interesowało wrzucenie do swojego filmu różnych odniesień, odwołań, cytatów i easter-eggów, zamiast skupić się na światotwórstwie, bohaterach, a przede wszystkim historii.

Świetna propozycja, aby po blisko dwóch i pół godziny, można było powiedzieć, że dobrze się bawiliśmy.

Ne jest wybitnym kinem przygodowym. Jest natomiast niesamowicie widowiskowym filmem skierowanym do fanów popkultury, którzy podobnie jak ja szczerzą zęby gdy na ekranie mignie im Freddy Krueger, czy Lalaczka Chucky.

Niezbywalny dowód na to, że Spielberg nie stracił dystansu i ostrości swojego magicznego umysłu. Oby jeszcze przez wiele lat dostarczał nam tak przedniej rozrywki i tak cennych lekcji, bo "Ready Player One", to w rzeczywistości bajeczka i jak każda bajeczka, ma swój morał.

Trzeba nieco zmrużyć oczy, żeby zaakceptować najnowszą produkcję Stevena Spielberga. Bynajmniej nie chodzi tu o fizyczne zamknięcie powiek. Player One to film złożony z nerdowskich świętości, symboli, które przeżywało się w dzieciństwie na równi z zawodami miłosnymi i porażkami zawodowymi w życiu dorosłym.

Miałem nadzieję, że poza nostalgią Spielberg będzie w stanie nam zaprezentować po prostu ciekawe kino, z interesującymi bohaterami oraz wciągającą historią. Niestety, "Player One" sprawia wrażenie, jakby te najistotniejsze elementy budowania filmowych światów zupełnie twórców nie interesowały.

Niestety intrygujący temat został utopiony w tonach wizualnych przysmaków i setkach nawiązań do ejtisowych klasyków.

Chociaż nie znajdziemy tutaj głębokiej fabuły czy wielowarstwowych postaci, reżyserowi Raportu mniejszości czy Szeregowca Ryana udaje się spełnić najważniejsze założenie wybranego gatunku - wypełnić ponad dwie godziny życia swoich fanów czystą rozrywką.

Aby w pełni zrozumieć i docenić widowisko Spielberga trzeba po prostu kochać popkulturę, traktować ją jak swoją pasję, oddychać nią, zwyczajnie żyć.

Mimo 71 lat na karku Steven Spielberg wewnątrz cały czas jest młodym geekiem. I cały czas jest w stanie oddać piękny hołd swojej fascynacji.

Serwuje widzowi dokładnie to, co obiecuje. Spielberg nakręcił spektakularny i efekciarski film, który jednak nie zapada w pamięć. Przyjemne, ale bez fajerwerków.

Produkcja zrobiona przez geeka dla geeków.

Nie jest filmem dojrzałym. Nie jest filmem zawierającym jakieś szczególnie głębsze treści. Jest prosty, wręcz bardzo infantylny. Nie przeszkadza mu to być jednym z najlepszych rozrywkowych filmów ostatnich lat.

Obraz Spielberga przypomina spoglądanie przez ramię doświadczonego gracza, czego nie da się porównać do samodzielnego operowania joystickiem. Jasne, obrazy są niebywale efektowne, historia dobrze opowiedziana, ale brakuje dreszczyku.

Spielberg pozwala widzom i bohaterom taplać się w wirtualnej oazie, aby wreszcie przypomnieć im, że czasem warto wylogować się do życia, nawet jeśli może się ono wydawać nieciekawe lub odstręczające.

Nafaszerowana nawiązaniami do popkulturowej klasyki rozrywka najwyższej próby dla każdego geeka. Wizualne szaleństwo.

Film całkiem atrakcyjny. Sęk w tym, że atrakcyjny głównie dla 40-letnich chłopców.

Film na niedzielne popołudnie z rodziną.

"Player One" to frajda. Z papierowymi postaciami, prostym scenariuszem, amerykańskim patetyzmem, ale frajda. Jeśli jak ja, kochasz tę często deprecjonowaną przez wielce dorosłych i poważnych popkulturę, to powinieneś się dobrze bawić. Jeśli nie kręcą cię takie klimaty, to spokojnie możesz sobie odpuścić.

Spielberg krytykuje to, co sam robi. W dodatku - nie robi tego najlepiej.

Dla widzów, którzy uwielbiają wyszukiwać różne "smaczki" i nawiązania, "Player One" będzie znakomitym wyborem. Jeśli natomiast ktoś poszukuje dobrej, nieszablonowej rozrywki, na najnowszej produkcji Spielberga może się trochę wynudzić. Jednak jako film utrzymany w pewnej konkretnej konwencji "Player One" jest naprawdę dobry.

Spielberg oddaje hołd zjawiskom i czasom, które go stworzyły.

Przepiękny wizualnie film, który niestety okazuje się dosyć pusty w środku. Zabawę można na nim mieć przednią, ale od fabuły nie oczekujcie żadnych rewelacji.

Średni film, ale można się na nim naprawdę dobrze bawić - jeśli tylko czujemy sentyment do dawnych hitów, jeśli nie jesteśmy na bakier z popkulturą, jeśli drzemie w nas komputerowy gracz - player one.

Kino nowej przygody w najlepszym możliwym wydaniu - w końcu nakręcone przez mistrza gatunku. Bardzo udany hołd złożony wspaniałym latom 80. ubiegłego wieku.

Całkiem udany powrót Stevena Spielberga, który swoim najnowszym filmem udowadnia, że ma w sobie nieskończone pokłady wyobraźni. Jeśli więc ktoś spodziewał się po nim jedynie dobrej rozrywki, to otrzyma ją i będzie w pełni usatysfakcjonowany.

Zły, obraźliwy i szkodliwy, za to opakowany na tyle ładnie, żeby zachwycić miłośników efektów specjalnych.

Jest idealnym reprezentantem kina, które nie chce opowiadać historii, a przede wszystkim skupia się na wizualnych i cielesnych atrakcjach, zamieniając seans w doświadczenie immersyjne.

Jednego 70-letniemu Spielbergowi odmówić nie można: jest tak na bieżąco z nowymi technologiami, jakby był 20-letnim nerdem, czym potrafi zawstydzić pół filmowego światka, a drugie pół wpędzić w kompleksy. Tak trzymaj, Steven!

Pierwszy od wielu, wielu lat film twórcy E.T., który obejrzałem z niekłamaną przyjemnością. Po szeregu nakierowanych na Oscary i pozbawionych choćby odrobiny filmowej frajdy produkcjach, otrzymaliśmy wreszcie czystą, bezpretensjonalną rozrywkę.

Liczyłem na Player One, nie tylko ze względu na osobiste sentymenty do lat 80., ale i z powodu podobieństw w idei właśnie do A.I. To jednak nie ten poziom, chwile zachwytu znikają w zalewie chwil rozczarowania okropnościami w stylu przeładowanego kina akcji. Do tego ilość kodów do rozszyfrowania przekracza sens percepcji kina, staje się materiałem badawczym, a nie rozrywką dla inteligentnego widza.

Mogło być wybitnie, wyszło zadowalająco.