Królowa pustyni

Zagubiona na pustyni Kidman przypomina samego reżysera, który w obliczu klęski pozostaje skazany na smętny miraż sukcesu.

"Królowa pustyni", z czysto komercyjnych względów, jest filmem nietrafionym: zwolennikom kina autorskiego będzie brzmieć fałszywą nutą hollywoodzkich konwencji, z kolei fanom kina gatunków wyda się najpewniej za mało dynamiczna. I chyba tylko najbardziej zagorzali miłośnicy twórczości Wernera Herzoga znajdą w sobie dość cierpliwości i dobrej woli, aby szukać w niej dobrych stron.

Zgrabny film biograficzny z psychologicznym zacięciem. Który warto obejrzeć, choćby po to by poznać bliżej niezwykle ciekawą postać Gertrude Bell.

Herzog fabrykuje melodramatyczny kicz nie przystający do twórczości reżysera, który w nawet najbardziej zepsutych postaciach starał się odnaleźć ludzki pierwiastek.

Obraz katastrofalny i trudno uwierzyć, że jego autorem jest wielki Herzog.

Pustynia jawi się w filmie niczym piękna i okrutna kochanka, która daje, ale jednocześnie odbiera życie. Niestety produkcja zawodzi, gdy na ekranie pojawiają się ludzie.

Sceny "pustynne", plenerowe, bliskowschodnie są przepiękne wizualne i atrakcyjne fabularnie, we wnętrzach jednak film traci nieco tempo, choć trzeba przyznać, że nigdy nie zaczyna nużyć.

Największym atutem "Queen of the desert" jest wspaniała Nicole Kidman roztaczająca na ekranie prawdziwie królewski blask.

Kobiecy i sentymentalny film o niespełnionej miłości.

Potencjał historii o wybitnej badacze został zmarnowany.

Choć wykonał go jeden z najbardziej cenionych żyjących reżyserów, wygląda jak wprawka jakiegoś młodego twórcy, który zaledwie liznął temat.

Niekonwencjonalna bohaterka i bardzo przewidywalny film. Efekt rozczarowuje.

Zrobiony od linijki, bez polotu i oryginalnego spojrzenia, jakiego można by oczekiwać od niemieckiego twórcy.

Wygładzony, uszyty na miarę zachodniego widza, jak i zaskakująco nierówny.

Epicka porażka.

Na niekorzyść filmu i głównej bohaterki przemawia cały współczesny kontekst wojen etnicznych w tym regionie.

Nosi znamiona osobistego dziennika podróżniczego, zawierającego w sobie kilka faktów i ocean uczuciowych wtrętów, co zapewne skutecznie podzieli widownię.

Mogło być wielkie kino. Jest wypalony żar Herzoga.

Rola historyczna filmu jest ważna, jednak "Królową pustyni" najlepiej ogląda się w jej romantycznych fragmentach.

Kolejna amerykańska wpadka mistrza niemieckiego kina Wernera Herzoga.

Nierówna, miejscami toporna i monumentalna, w której bohaterowie stają się jednowymiarowymi sługami fabuły niepotrafiącymi się odnaleźć w melodramatycznej tonacji.

Egzaltowane dyrdymały jakie opowiada nam z offu jej bohaterka też nie pomagają, a jeśli nawet i to zniesiecie, to dobiją was wątki romansowe.