Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej

Pomimo wszystkich wad warto sięgnąć po ten film, albowiem opowiada nie tylko o wyjątkowej sylwetce jaką była pani Michalina, ale również o samej sztuce kochania.

Brawurowa biografia najsłynniejszej gorszycielki PRL-u, która nikogo nie pozostawi obojętnym. Lekki, zabawny, kolorowy film o sprawach wyjątkowo dziś aktualnych. Świetne aktorstwo!

Przede wszystkim, Sztukę kochania po prostu bardzo dobrze się ogląda.

Lekka, co nie znaczy niepoważna historia. I podobnie jak w "Bogach", które - mam nadzieję - na dekady wyznaczyły poziom filmu biograficznego w Polsce, "Sztuka kochania..." to obraz do obejrzenia przez każdego, a tylko od poziomu zaangażowania w film zależeć będzie, ile w widzu po seansie z niego zostanie.

Jest bardzo dobrym filmem, w którym wszystkie elementy są idealnie dopasowane, od scenariusza, scenografię i kostiumy, po reżyserię i grę aktorską. Magdalena Boczarska w roli tytułowej jest doskonała, wspaniale pokazuje oryginalną osobowość słynnej lekarki, poczciwą, rezolutną, bezkompromisową i naiwną, a jednocześnie seksową i charyzmatyczną.

Porządne i bardzo dobre kino biograficzne. Wszystko bardzo ładnie poukładane, świetnie poprowadzone, mądrze opowiedziane. Historia, w której są emocje i jest kawał kina.

Jeszcze niedawno mógłby być odebrany jako wciągający, zrealizowany z dbałością o realia, historyczny obrazek na pikantny temat, dziś, w dobie konserwatywnej kontrrewolucji, skierowanej szczególnie w kobiecą wolność i seksualność, staje się wypowiedzią polityczną.

Jeden z najdoskonalej odtworzonych obrazów czasów Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Pozostaje znakomitym filmem rozrywkowym, zabawnym, wzruszającym, potrafiącym wciągnąć.

Bawi i rozczula, pozbawiony jest polskiego genu pruderii, obyczajowo prowokuje, a zdaniem niektórych widzów pewnie narusza tabu.

Nie jest to produkcja równie wybitna co "Bogowie", bo i nie ma aż tak wyśrubowanego tempa, licznych dowcipów, one-linerów i bardziej wielowymiarowego bohatera, ale to i tak jeden z lepszych polskich filmów ostatnich lat, a z pewnością najodważniejszy: nie ma wyciemnień podczas rozbieranych scen, a jest ich naprawdę dużo.

Nie zapadnie nam na długi czas w pamięci, jednak może to być jeden z lepszych polskich filmów w 2017 roku.

Nie jest filmem rebelianckim, łamiącym tabu dla samego szumu. Dzieło prowokuje bowiem dyskusję i mimo że akcja rozgrywa się w archaicznej przeszłości, temat pozostaje aktualny, o czym świadczą aktualizowane wydania "poradnika" Wisłockiej, puentujące całość.

Kolejna ciekawa bohaterka, a także odpowiedni ludzie na odpowiednich miejscach sprawili więc, że dostaliśmy następną znakomitą biograficzną produkcję.

Aktorzy dobrani do tego filmu są naprawdę niesamowici.

Humor towarzyszy nam niemal przez cały film. Humor, ale także i wzruszenie. Zaletą dobrego kina jest to właśnie, że potrafi uruchomić i jedno, i drugie.

Seksuologiczna kontynuacja kinowej sagi o bogach medycyny PRL-u wydaje się o wiele mniej udana niż jej kardiologiczny poprzednik.

Zrealizowano wiele świetnych filmów, jednak żaden nie zrobił na mnie takiego wrażenia, jak Sztuka kochania.

Nawet jeśli hipsterrewolucjonistka z twarzą Boczarskiej niewiele ma wspólnego z realną Wisłocką, to nic nie szkodzi. Może jednak na marcowych manifach pojawią się transparenty z twarzą Michaliny Wisłockiej.

Opowieść ponadczasowa i z całą pewnością o taka, którą trzeba zobaczyć.

Z pewnością opowieść ta jest nadzwyczajnie elastyczna, a to wielka zaleta dla obrazów, które zgrabnie przemycają swój przekaz niezależnie od kalendarza. Film ten jest jak fala, która bierze się znikąd i wyrzuca na brzeg obnażoną prawdę wszechczasów, gdzie miłość i moralność ścierają się z kontrowersją w czeluściach każdego z nas.

W "Sztuce kochania" zrezygnowano z prostego, uwieczniająco-pomnikowego modelu filmu biograficznego na rzecz fantazji głównej bohaterki o niej samej i jej życiu zawodowym.

Niebanalny, pełen osobliwości i ambicji.

O ile "Bogowie" charakteryzują się syntetyczną, emocjonującą, poprowadzoną liniowo narracją, o tyle w "Sztuce kochania" mamy już do czynienia z chaosem.

Jest więc zadziornie, jest nostalgicznie, jest refleksyjnie. Nie byłoby tego wachlarza emocji, gdyby nie obsada.

Ciekawa mieszanka dramatu, komedii, filmu obyczajowego oraz wręcz heist movie pokazując, jak ciężko jest walczyć o przedstawienie czegoś tak naturalnego dla życia każdego człowieka jak seks.

Kiedy z pięknego, sześciominutowego ujęcia przechodzimy w totalnie nieinteresującą scenę "z innej beczki", pojawia się wątpliwość jak mam docenić efekt. Docenić za to mogę postać - zapomnianą - panią Wisłocką i za to temu filmowi dziękuje.

Artystycznie Wisłockiej do opowieści o Relidze jeszcze trochę brakuje.

Dzieło to jest do obejrzenia na raz, nie jest to obiektywna biografia tejże postaci, momentami nawet nie przypisałabym tego filmu do takiego gatunku, bo była to bardziej wizja reżyserki - nie mająca czasem za wiele wspólnego ze stanem faktycznym.

Należy uznać za średniej jakości mieszankę historii burzliwego życia "pierwszej polskiej feministki" z odważnymi scenami seksu w tle oraz kulisami wydania przez nią słynnego bestselleru, ale to wszystko zdecydowanie za mało, aby zachwycić się najnowszą produkcją Marii Sadowskiej.

Warto natomiast obejrzeć seans, ze względu na świetną grę aktorską, rewelacyjne dialogi i ukazanie czasów, gdzie trzeba walczyć o prawa kobiet i świadomość seksualną.

Producenci "Bogów" stanęli na wysokości zadania.

Jeśli "Bogowie" reprezentują poziom Olimpu to "Sztuka kochania" momentami sięga, może nie szczytów, ale wyżyn polskiej kinematografii.

Kino kobiece na całej linii. Choć z wadami, to zrealizowane z klasą.

Jest nowym majstersztykiem twórców "Bogów".

Oczywiście "Sztuka kochania" jest filmem zrealizowany podług Hollywoodzkiego wzorca. Na końcu odbywa się natchniona przemowa i publiczność bije brawo. Nawet przez najgorsze chwile film przechodzi łagodnie i lekko.

Świetna, energetyczna rola Magdaleny Boczarskiej w pozbawionym napięcia obrazie.

Inspirujący portret zdeterminowanej rewolucjonistki.

Choć ma wiele bardzo dobrych momentów, cierpi na nieumiarkowanie, jak wzorzyste stylizacje bohaterki. Z drugiej jednak strony, to właśnie osobowość Wisłockiej, jej energia, determinacja i wewnętrzne pęknięcie jest największą wartością tej opowieści.

Opowiedziany z werwą, rytmem i jest koncertowo zagrany, szczególnie przez brawurową Boczarską. To jednak laurka. Ja wolę biografie mniej cukierkowe.

Magdalena Boczarska zagrała rolę życia, w efekcie czego otrzymaliśmy bardzo dobry film, będący od początku do końca przemyślaną i dopracowaną produkcją. Doskonale się to ogląda, a ekipa Watchout Productions powoli staje się gwarancją jakości.

Zadziorny, odważny i bezpruderyjny, ale przy tym wzruszający i pełen taktu w opowiadaniu o ludzkich emocjach i uczuciach, których tu nie brakuje. Dlatego to idealna propozycja na nadchodzące Walentynki.