Młodość

Kino. Wspaniały klimat, znakomita obsada aktorska, niektórzy z nich w bardzo osobistych rolach. Świetny muzycznie i wizualnie.

Banał i kicz, ale podane tak, aby pierwsze skrzypce grała nostalgia oraz tęsknota za minionym i ulotnym. Nadal piękno, choć juz nie tak Wielkie. Magiczne kadry.

Jestem jeszcze za głupi na ten film. Obcuję z czymś większym niż jestem w stanie ogarnąć. Do wielokrotnego powtórzenia i zrozumienia.

Manieryczny i kiczowaty, ale takie są filmy Sorrentino, gdzie łatwy przekaz potrafi pokazać w trudnej formie.

Kino, które chce się sączyć; byle się nie kończyło. Egzaltacja Sorrentino momentami uwiera, ale przecież emocje to wszystko co mamy. Aktorsko, wizualnie pyszne!

Życiowe dialogi i przepiękne plenery to główne atuty obrazu włoskiego reżysera. Każdy kadr mógłby zostać wycięty, oprawiony w ramę i powieszony na ścianie.

Za pierwszym razem "Wielkie piękno" też nie do końca mi się podobało, ale przy powtórkach zyskało. Młodość jest nieporównywalnie słabszym filmem jednak, ma kilka momentów.

wbrew spostrzeżeniom większości, oprócz kilku scen, kilku dialogów, nie znalazłam tu dużo kiczu; odpowiednio pretensjonalny do tematyki, którą porusza

Starzy doświadczeni mężczyźni o młodości.

Ciekawa treść, inteligentny humor

DKF: Lekki, dowcipny, pełen celnych puent oraz mniej rozbuchany niż "Wielkie piękno". Punkt dla Sorrentino.