Przed działaniami podjętymi przez Oppenheimera raczej niewiele osób wiedziało o ludobójstwie w Indonezji i jego społeczno-politycznych skutkach.

Moim częstym przytykiem do dokumentów jest fakt, że kamera zmusza ludzi do kreowania swojego wizerunku. Tu ten fakt jest atutem - mordercy próbują zachowywać zimną krew, chcą wypaść dobrze i wiedzą, że najgorsze co mogą zrobić, to przerwać wywiad. Są uwięzieni w filmowych kadrach.

Momentami można też odnieść wrażenie, iż reżyser pokazuje swoich bohaterów z lekkim poczuciem wyższości. Traktuje ich jako narzędzia do tworzenia wizualnie atrakcyjnych obrazków. Takie podejście trudno wybaczyć dokumentaliście, niezależnie jak ważny i trudny wybrał temat.

Oprócz tego, że jest wybitnym, poruszającym do głębi dziełem sztuki, zmusza do myślenia, zaskakuje i długo nie pozwala o sobie zapomnieć.

Wnikliwa analiza zła, którego dopuszczają się zwykli ludzie.

Po obejrzeniu tego swoistego dokumentalnego sequela nie sposób jednak nie myśleć o nim jako o filmie równie potrzebnym. A także - równie dobrym.

Jest idealnym dopełnieniem pierwszego filmu z tej serii. Można wręcz powiedzieć, że jest to kropka nad i, która całkowicie zamyka temat ludobójstwa i Indonezji.

Prawdziwie wstrząsający i unikalny dokument.

Wyważona i wymowna "Scena ciszy" Joshuy Oppenheimera jest nie tylko znakomitym uzupełnieniem jego przerażającej "Sceny zbrodni", ale także odezwą skierowaną do wszystkich ludzi.

Jest zatem tylko znakomitym dodatkiem do lektury obowiązkowej, jaką była "Scena zbrodni".

Kino najwyższej próby.

Rozrachunek z brutalną przeszłością w formie niemal medytacyjnej.

Z tych traumatycznych konfrontacji nie płynie żaden ciekawy, wartościowy wniosek.

Uniwersalna opowieść o katach, ofiarach i nierozliczonych winach.

Drugie wejście Oppenheimera do tej samej rzeki zdaje się zatem przybliżać odległy kulturowo kontekst, nie roszcząc sobie przy tym praw do rangi pierwowzoru, lecz pozostając dość rzadkim przykładem sequela spełnionego.

Stanowi uzupełnienie pierwszego filmu, ale nie ogranicza się wyłącznie do sprawowania funkcji załącznika. To przede wszystkim prezentacja innej perspektywy, drugiej - zwyczajnej i ludzkiej - strony konfliktu.

Szokuje swoją bezpośredniością i postawami ludzi, którzy są odpowiedzialni za zbrodnie.

Po raz drugi, tym razem w bardziej osobistej, jednostkowej perspektywie.

Choć "Scena ciszy" może widza zmęczyć, nawet trochę znużyć, to warto poświęcić chwilę czasu na tę pozycję, bowiem jak dobrze wiemy - historia lubi się powtarzać, a żeby tego uniknąć, trzeba być bogatszym w doświadczenia poprzedników.