Scena ciszy

Moim częstym przytykiem do dokumentów jest fakt, że kamera zmusza ludzi do kreowania swojego wizerunku. Tu ten fakt jest atutem - mordercy próbują zachowywać zimną krew, chcą wypaść dobrze i wiedzą, że najgorsze co mogą zrobić, to przerwać wywiad. Są uwięzieni w filmowych kadrach.

Po obejrzeniu tego swoistego dokumentalnego sequela nie sposób jednak nie myśleć o nim jako o filmie równie potrzebnym. A także - równie dobrym.

Choć "Scena ciszy" może widza zmęczyć, nawet trochę znużyć, to warto poświęcić chwilę czasu na tę pozycję, bowiem jak dobrze wiemy - historia lubi się powtarzać, a żeby tego uniknąć, trzeba być bogatszym w doświadczenia poprzedników.

Po raz drugi, tym razem w bardziej osobistej, jednostkowej perspektywie.

Przed działaniami podjętymi przez Oppenheimera raczej niewiele osób wiedziało o ludobójstwie w Indonezji i jego społeczno-politycznych skutkach.

Moim częstym przytykiem do dokumentów jest fakt, że kamera zmusza ludzi do kreowania swojego wizerunku. Tu ten fakt jest atutem - mordercy próbują zachowywać zimną krew, chcą wypaść dobrze i wiedzą, że najgorsze co mogą zrobić, to przerwać wywiad. Są uwięzieni w filmowych kadrach.

Momentami można też odnieść wrażenie, iż reżyser pokazuje swoich bohaterów z lekkim poczuciem wyższości. Traktuje ich jako narzędzia do tworzenia wizualnie atrakcyjnych obrazków. Takie podejście trudno wybaczyć dokumentaliście, niezależnie jak ważny i trudny wybrał temat.

Choć "Scena ciszy" może widza zmęczyć, nawet trochę znużyć, to warto poświęcić chwilę czasu na tę pozycję, bowiem jak dobrze wiemy - historia lubi się powtarzać, a żeby tego uniknąć, trzeba być bogatszym w doświadczenia poprzedników.

Po raz drugi, tym razem w bardziej osobistej, jednostkowej perspektywie.