Pan Holmes

Jak większość filmów Condona, "Mr. Holmes" to dobrze zrealizowany, dobrze zagrany film. W przeciwieństwie do głównego bohatera jest też niestety dość nudny. To elegancki dramat, który wprawdzie ma w sobie ciepło, ale brak mu głębi.

Postać Sherlocka wykorzystano tutaj do opowiedzenia o czymś zupełnie innym niżby się mogło wydawać.

Sama historia Holmesa, który niby szuka swojego dziedzica w osobie syna gosposi, a niby próbuje pozostać egotykiem, któremu niestraszne ograniczenia biologii, jest mało zajmująca. Za dużo tu scenariuszowych dłużyzn, za mało akcji i emocji.

Jest dziełem jakby nieprzystającym do trendów wyznaczonych w dzisiejszej kinematografii. Ciężko spodziewać się by film zelektryzował masową widownię - nie znajdziemy tu w końcu pędzącej niczym lokomotywa akcji - otrzymujemy za to kameralną, nostalgiczną opowieść o godzeniu się z przemijaniem i przede wszystkim z samym sobą. Małe, wielkie kino.

To przyjemne, niespieszne kino, dobrze zagrane i sympatyczne między innymi dzięki historii małego chłopca, którego Holmes staje się przyjacielem i mentorem. Jednak wątek japoński okazuje się mało ekscytujący, zaś samo przesłanie opowieści raczej banalne.

Wszystkie zalety skupia zaś McKellen, który subtelność i charyzmę, słabość i siłę łączy w rozpierającej ekran kreacji. Nawet jeśli wizja starego Holmesa niekoniecznie was przekonuje, dla tej roli warto odsunąć obawy i z optymizmem zasiąść przed ekranem.

Fanów kryminalistyki rozczaruje, a miłośników detektywa z Baker Street może znużyć swoim tempem. Jednak nie można nie docenić próby odświeżenia znanego bohatera oraz pokazania w miarę "prawdziwego" portretu, co potrafi oczarować. Fani Holmesa na pewno go obejrzą, ale trzeba sporo cierpliwości.