Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi

Nigdy nie osiągnie statusu, jakim dziś mogą pochwalić się "Imperium..." czy "Nowa nadzieja", bo brakuje w filmie pamiętnych momentów. To obraz o zaskakująco mizantropijnym tonie, niczym niewzburzony, chwilami zbyt sterylny. Nudny, w bardzo lakonicznym ujęciu.

Z takim rozmachem nie zrealizowano chyba żadnego innego epizodu sagi Gwiezdnych Wojen.

Iskra nie zgasła, ale pożaru nadal na horyzoncie nie widać. Tymi słowami można idealnie podsumować "Ostatniego Jedi". Film, w którym wiele się dzieje, ale na znacznie innych płaszczyznach niż dotychczas.

Widowisko nadrabia spektakularnością. Jeśli chcecie obejrzeć świetnie zrealizowane kosmiczne starcia, to na tej produkcji się nie zawiedziecie.

Ten świat ma gigantyczny potencjał, tylko Disney wciąż nie potrafi go wykorzystać.

Dla mnie konstrukcja "Ostatniego Jedi" pełna jest dziur czasoprzestrzennych, nowych postaci, miejsc i wydarzeń, które sklejone nie działają płynnie, a raczej wytrącają z równowagi. Taki sposób oglądania filmu zdecydowanie lepiej trafia do widza chłonącego współczesną rozrywkę. Ja wolę bajki...

Choć nie wolny od wad, udowadnia, że czasem warto iść pod prąd, bo wbrew mądrościom inżyniera Mamonia, nie wszystkim podobają się melodie, które już raz słyszeli.

Ostatni Jedi nie jest złym filmem, ale w kontekście świata Gwiezdnych Wojen można czuć rozczarowanie. Nowe wątki i postaci nie mają impetu, bo w 150 minutach spróbowano upchać jednocześnie tak niewiele fabularnie i tak dużo emocjonalnie.

W ostatecznym rozrachunku, jako kino rozrywkowe broni się. Ba - jest jednym z najlepszych filmów w swej klasie w XXI wieku. Jednak poczucie zmarnowanej szansy, niewykorzystanego potencjału jest ogromne.

Doceniam za chęć wprowadzenia czegoś nowego, bycia odważnym i pokazania, że nie zawsze trzeba grać według pewnych zasad i korzystać ze sprawdzonych schematów. Niestety według mnie ta próba nie do końca się udała i Johnson stworzył widowisko pozbawione serducha.

Pomysł Riana Johnsona na pogłębienie idei walki dobra ze złem powoduje, że "Ostatni Jedi" idzie w dobrym kierunku, ale jest przy tym wytrącony z równowagi przez humor Disneya.

"Ostatni Jedi" nie jest nowym "Imperium kontratakuje", nie "wychodzi ze swojej strefy komfortu", pozostając filmem raczej bezpiecznym, ale jest bardziej efektowny, bardziej złożony i po prostu zwyczajnie lepszy od "Przebudzenia Mocy".

Wpompowuje nową krew we wskrzeszoną sagę. Góruje nad "Przebudzeniem Mocy" pod każdym względem. Ma większy rozmach, daleko lepszy scenariusz, świetnie poprowadzonych i dobrze zagranych bohaterów.

Pierwszy film z cyklu gwiezdnowojennego, na który nie czekałem. Pierwszy film, którego nie obejrzałem w kinie. I po obejrzeniu wersji na DVD pożałowałem, że tego kina nie poszedłem.

Akcja w filmie jest zawsze intensywna, a jego końcówka to prawdziwa jazda bez trzymanki, która wgniata w fotel.

Długo nie pozwoli o sobie zapomnieć, a jednocześnie w kapitalny sposób przypomina nam, dlaczego to właśnie "Gwiezdne wojny" są największym fenomenem popkultury ostatnich czterdziestu lat. Moc, nie tylko wrażeń, znowu jest z nami.

Mimo że Ostatni Jedi to film słabszy niż Przebudzenie mocy, bawiłem się w kinie trochę lepiej. Pewnie dlatego, że jest trochę mniej bezpieczny i przynajmniej generuje jakieś emocje.

Kiedy jednak pomyślę, że losy większości nadchodzących odsłon Gwiezdnych Wojen spoczywają w rękach autora The Last Jedi, zaczynam się poważnie martwić.

Magia "Gwiezdnych wojen" z jednej strony na pewno usatysfakcjonuje fanów serii żądnych kontynuacji ukochanej opowieści, ale z drugiej po opadnięciu początkowej radości po seansie pozostawi wrażenie pewnego niedosytu.

Odważne kino, które przełamało schemat powielania dobrze znanych elementów, lecz skokowość przedstawionej historii i długi czas trwania, który został przeładowany praktycznie wszystkim sprawiają, że film stał się nijaki.

"Ostatni Jedi" to przynajmniej wielki powrót Luke'a Sykwalkera i pokaz niesamowitych, choć kilka razy niedopracowanych efektów specjalnych. Mimo wszystko dziękuję ci Rian.

W najnowszych "Gwiezdnych wojnach" najbardziej rozczarował mnie poziom dialogów i potężna dawka patosu, która w połączeniu z wypitą przeze mnie kawą spowodowała, że w pewnym momencie zrobiło mi się najzwyczajniej w świecie niedobrze. Fabule nie można zarzucić ślamazarności, ale wszystko to nakręcone zostało według utartego schematu, który nawet nie starał się zrobić na mnie wrażenia.

Rian Johnson zaserwował fanom uniwersum długą, emocjonującą przejażdżkę pełną niespodzianek, zwrotów akcji i kontrowersyjnych decyzji. Nie ulega wątpliwości, że będziemy mieli o czym rozmawiać do grudnia przyszłego roku.

"Przebudzenie Mocy" widziałem na wielkim ekranie siedem razy i choć film Johnsona w moim prywatnym rankingu lokuje się nieco niżej, to kto wie, czy nie dobiję do ośmiu seansów.

Nie ukrywam, że tak jak seans Ostatniego Jedi był dla mnie emocjonalnym, pełnym zaskoczeń rollercosterem, tak i niestety w pewnych aspektach był też sporym rozczarowaniem. Trudno mi nie zgodzić się z tymi, którzy uważają, że Ostatni Jedi to dość przyzwoity film, w którym ukrył się genialny film lub to genialny film, w którym ukryły się dwa słabsze.

Z jednej strony mamy film, który miażdży gałki oczne stroną wizualną i poza małymi niedociągnięciami, naprawdę jest na co popatrzyć - z drugiej zaś fabuła, która wygląda trochę, jakby ktoś wpuścił za stery scenariusza fana po zażyciu, a raczej wypaleniu, substancji pochodzenia konopnego.

Dla nieco mniej zagorzałego fana to chyba po prostu świetny film, który został kilkoma fatalnymi decyzjami spłycony do poziomu filmu jedynie dobrego.

Ma niepotrzebne sceny, ma swoje minusy. Nie jest jednogłośnie świetny, ale i nie jest skończoną szmirą, zwłaszcza, jak przymknie się zwyczajowo już oko na pewne wady.

Naprawdę solidny dodatek do filmowego uniwersum Gwiezdnych Wojen, film atrakcyjny wizualnie i dźwiękowo, zabawny, z solidną obsadą, ciekawymi zwrotami akcji, niepozbawiony co prawda wad, nieco wtórny fabularnie, ale nadal bardzo przyjemny w odbiorze.

Jest świetny, bo robi coś nowego w obrębie tego uniwersum i robi to naprawdę ciekawie. Gdyby nie kilka głupot, bez wahania przyznałbym, że to moja ulubiona część sagi.

Mógłby być lepszy, bardziej dopracowany i przemyślany, ale najbardziej na świecie lubimy niedoskonałości i niedociągnięcia, a co może być bardziej pociągające niż podjęcie się kręcenia nowych "Star Wars" i poprawienia tych małych błędów.

Gwałtowne reakcje fanów świadczą przede wszystkim o tym, jak głęboko i podświadomie zakorzenione są nasze kulturowe skrypty, ale Rian Johnson właśnie dał "Gwiezdnym wojnom" szansę na bycie czymś dużo więcej niż spektakularną, ale z każdą częścią bardziej wsobną ucieczką od problemów naszego świata.

Dzieło szalenie nierówne, gdzie momenty prawdziwie spektakularne, wywołujące ciarki na plecach, mieszają się ze scenami wręcz żenującymi.

Ta seria sprawia, że jestem w stanie wyłączyć w sobie zrzędliwego dziada i przymknąć oko na wiele niedopatrzeń. Jednak w wypadku "Ostatniego Jedi" po prostu nie mogłem się zagłębić w przedstawianej opowieści, bo za dużo rzeczy mnie w niej irytowało, co przerodziło się w poniższą listę.

Mimo wszystko, "Ostatniemu Jedi" nie sposób jest odmówić nieprzewidywalności. W kilku miejscach, najnowsza odsłona gwiezdnowojennej sagi potrafi naprawdę sporo namieszać.

Przynosi masę przyjemności i dziecięcej radości, pomimo elementów, które każą się łapać za głowę.

Jest filmem zaskakująco nierównym i pod wieloma względami rozczarowującym, a jednocześnie umiejącym wzruszyć, zaoferować ciekawy rozwój dwójki głównych postaci oraz zaskoczyć zwrotami fabularnymi.

Uznałbym Ostatniego Jedi za film kompetentny na poziomie rozrywkowym, ale nieco bezcelowy. Konstrukcyjnie fabuła naprawdę była słabo zarysowana, a film przeciągnięty do 2,5 godzin choć był materiałem na tak naprawdę godzinę.