Tym razem chyba wrócę do "Star Treka". Tam przynajmniej po zmianie reżysera nie obraca się sagi w pusty żart.

Odważne kino, które przełamało schemat powielania dobrze znanych elementów, lecz skokowość przedstawionej historii i długi czas trwania, który został przeładowany praktycznie wszystkim sprawiają, że film stał się nijaki.

Z jednej strony mamy film, który miażdży gałki oczne stroną wizualną i poza małymi niedociągnięciami, naprawdę jest na co popatrzyć - z drugiej zaś fabuła, która wygląda trochę, jakby ktoś wpuścił za stery scenariusza fana po zażyciu, a raczej wypaleniu, substancji pochodzenia konopnego.

Jest świeżo i oryginalnie, a wszystko okraszono wielkimi emocjami, które zostają na długo.

Z takim rozmachem nie zrealizowano chyba żadnego innego epizodu sagi Gwiezdnych Wojen.

Spełnia niemal wszystkie pokładane w nim nadzieje i jest rewelacyjną, przemyślaną, zrobioną z sercem rozrywką.

Z pewnością spełni oczekiwania fanów poprzednika, zapewni dobrą rozrywkę pozostałym, ale nieprzekonanych nie przekona.

Rian Johnson, z którym po jednym z najciekawszych filmów science-fiction ostatnich lat, wiązałem chyba największe w tej trylogii nadzieje, wypadł przy nim jak rzemieślnik, który zrobił wszystko, czego wymagał dorobek poprzednika, jednak tak jakoś na szybko i bez serca, które zawsze najbardziej kręciło mnie w sadze.

Gwiezdne wojny to nadal ekscytująca opowieść o odwiecznej walce dobra ze złem, tylko na miarę XXI wieku.

W ciekawy sposób kontynuuje dobrze znane nam wątki i buduje podwaliny pod dalszą część historii. Dzięki kilku zaskakującym elementom oraz niezwykle ciekawemu i genialnemu w swojej prostocie pomysłowi, w kolejnym Epizodzie Sagi zdarzyć się może naprawdę wszystko.

W ostatecznym rozrachunku, jako kino rozrywkowe broni się. Ba - jest jednym z najlepszych filmów w swej klasie w XXI wieku. Jednak poczucie zmarnowanej szansy, niewykorzystanego potencjału jest ogromne.

Jeden z najważniejszych filmów roku, ale na pewno nie jeden z najlepszych.

Twórcy rozumieją, w czym tkwi urok "Gwiezdnych wojen" i zaklinają go w wartkim tempie opowieści. Bawiłem się doskonale, nawet jeśli w pewnym momencie zacząłem życzyć autorom więcej odwagi.

Długo nie pozwoli o sobie zapomnieć, a jednocześnie w kapitalny sposób przypomina nam, dlaczego to właśnie "Gwiezdne wojny" są największym fenomenem popkultury ostatnich czterdziestu lat. Moc, nie tylko wrażeń, znowu jest z nami.

Trafiamy w sam środek akcji i dostajemy to, co w "Gwiezdnych wojnach" najważniejsze: przygodową intrygę o sile baśni, opowiedzianą z humorem, obfitującą w brawurowo rozegrane sceny walki, pościgów itd.

Jako całość - nie spełnia oczekiwań. Ale jak już wspomniałem, ma momenty, ma smaczki, które wciąż każą wierzyć w magię "Gwiezdnych Wojen".

Bardzo mi się spodobał, a na drugim seansie już nawet "zabawne" zwierzątka przestały irytować.

Fani docenią pewnie klasyczne postacie, ale kontrowersyjne wydać się może potraktowanie niektórych bohaterów. Przeciętny widz może czuć się z leksza zagubiony w tym, kto z kim i kiedy, bo natłok postaci i zależności między nimi robi się przytłaczający. Natomiast miłośnicy dobrej, wizualnie dopracowanej rozrywki, powinni być zachwyceni.

Prawdziwa karuzela atrakcji: Johnson łączy patynę kino-wojennego "Łotra 1" z jaskrawą dynamiką "Przebudzenia Mocy", serwując smakowity audiowizualny design, choreograficzną brawurę, wysoką emocjonalną stawkę i zawrotne tempo.

Przynosi masę przyjemności i dziecięcej radości, pomimo elementów, które każą się łapać za głowę.

Jest świetny, bo robi coś nowego w obrębie tego uniwersum i robi to naprawdę ciekawie. Gdyby nie kilka głupot, bez wahania przyznałbym, że to moja ulubiona część sagi.

Bawiłam się nie najgorzej, a zważywszy na fakt gigantycznych oczekiwań w przypadku nowych epizodów GW, nie można się dziwić, że tego dziegciu jest trochę więcej niż przysłowiowa łyżka w beczce miodu.

Gwałtowne reakcje fanów świadczą przede wszystkim o tym, jak głęboko i podświadomie zakorzenione są nasze kulturowe skrypty, ale Rian Johnson właśnie dał "Gwiezdnym wojnom" szansę na bycie czymś dużo więcej niż spektakularną, ale z każdą częścią bardziej wsobną ucieczką od problemów naszego świata.

Patrząc przez pryzmat fabuły, historii, bohaterów, ponownie otrzymujemy niepozbawioną wad i wyraźnie przeciętną produkcję. Niemniej cykl nadal broni się jako przygoda i kapitalna rozrywka opatrzona obłędną stroną wizualną.

Najbardziej posępny film nowej trylogii.

Niepozbawiona wad, ale zdecydowanie warta zobaczenia kontynuacja powrotu kultowej sagi filmowej. Szkoda, że - podobnie jak scenarzyści Przebudzenia Mocy - Rian Johnson boi się odejść za daleko od sprawdzonej struktury fabularnej oryginalnej trylogii, ale jest to wciąż kawałek bardzo dobrego kina, na którym nikt nie będzie się nudził.

Całkiem niezły film, któremu warto poświęcić swój wolny czas. Co prawda, nie każdemu on się spodoba, bo sporo w nim kontrowersji, ale pomimo tego, zachwyca on ponownie swoją stroną wizualną, fantastycznym powrotem Luke'a Skywalkera, a także przemianą Kylo Rena.

Losy ulubionych postaci śledzimy z zapartym tchem, a wizualna strona dosłownie porywa. To taki film, kiedy po zakończeniu seansu od razu planujemy powtórkę.

Można dywagować długo, faktem jest, że choć to film nierówny, to jednak w założeniach świata przedstawionego odpowiednio skonstruowany i próbujący wyrwać się z legendarnego szablonu.

Twórcom udało się dokonać rzeczy bardzo trudnej - w bardzo dużym stopniu oddać ducha starych dobrych "Gwiezdnych Wojen".

Rian Johnson zaserwował fanom uniwersum długą, emocjonującą przejażdżkę pełną niespodzianek, zwrotów akcji i kontrowersyjnych decyzji. Nie ulega wątpliwości, że będziemy mieli o czym rozmawiać do grudnia przyszłego roku.

Doceniam za chęć wprowadzenia czegoś nowego, bycia odważnym i pokazania, że nie zawsze trzeba grać według pewnych zasad i korzystać ze sprawdzonych schematów. Niestety według mnie ta próba nie do końca się udała i Johnson stworzył widowisko pozbawione serducha.

Nigdy nie osiągnie statusu, jakim dziś mogą pochwalić się "Imperium..." czy "Nowa nadzieja", bo brakuje w filmie pamiętnych momentów. To obraz o zaskakująco mizantropijnym tonie, niczym niewzburzony, chwilami zbyt sterylny. Nudny, w bardzo lakonicznym ujęciu.

Na każdym kroku zaskakuje i myli tropy, jest efektowny, emocjonujący i momentami naprawdę zabawny. Poprowadzony wbrew oczekiwaniom widzów i nadający serii powiew świeżości jest bez wątpienia najlepszą rzeczą, jaka mogła przytrafić się "Gwiezdnym wojnom".

Zdziwienie, ukontentowanie, szacunek. Takie miałem odczucia po wyjściu z seansu najnowszej części Gwiezdnych Wojen.

Nazwanie "Ostatniego Jedi", za wieloma prasowymi nagłówkami, najlepszym z epizodów z pewnością jest co najmniej sporym nadużyciem, a wręcz świętokradztwem dla miłośników oryginalnej serii. Rian Johnson podołał jednak wyzwaniu, a przede wszystkim odnalazł radość i pomysł w odwiecznej batalii rebeliantów z siłami Imperium/Najwyższego Porządku.

Wzbudza wiele mieszanych uczuć - w żadnym dotychczasowym Epizodzie nowe nie miesza się tak bardzo ze starym.

Można nie zgadzać się z taką wizją rozwoju uniwersum, można tęsknić za starym, można oczekiwać większej liczby atrakcji i rozrywki. Ale nie można odebrać twórcom jednego - że nie poszli na skróty, nie odcinają kuponów od nostalgii, że wykazali się wielkim ryzykiem.