Birdman

Już od pierwszych ujęć zabiera nas do swojego świata i nie wypuszcza aż do końca seansu. Przemyślany i rewelacyjnie zrealizowany obraz pomimo tego, że powstał 3 lata temu, będzie świeży i na czasie jeszcze przez dobrych kilka lat.

Jest niemożliwy do sklasyfikowania, nie da się go zmierzyć żadną filmową miarą, tego trzeba po prostu samemu doświadczyć, bo jest to więcej niż tylko oglądanie.

Meksykańskiego reżysera można oskarżać o zachowawczość, ale jednocześnie trudno odmówić mu trafności spostrzeżeń. Charakteryzujące Thomsona rozchwianie pomiędzy ambicją a próżnością wydaje się właściwe niemal każdemu gwiazdorowi z Fabryki Snów. Dzięki temu "Birdman" pozostaje skazany na sukces, a samo życie z pewnością dopisze mu jeszcze wiele interesujących sequeli.

Film aspirujący. A to gra na cienkich strunach egzystencjonalnych rozterek, a to nam na nosie.

Kapitalny film. Świeży i pomysłowy.

Na swój sposób jest to film inny niż wszystkie, ale jednocześnie nie "odlatuje" on tak bardzo jak niektóre produkcje niezależne. Dzieło Inarritu traktuję jak konieczny eksperyment.

Jest to film zrobiony z miłości do kina oraz szacunku do widzów - Meksykanin nie chce by filmy zatraciły prawdziwość, nie chce by wciąż przywdziewały te lśniące dolarami peleryny superbohaterów, tylko żeby widz skupił się na sztuce, naturalności aktorów i wypowiadanych przez nich słów. Istne wielkie dzieło.

"Birdman" chyba wydaje się być czymś więcej niż tylko próbą rozliczenia Michaela Keatona z samym sobą oraz próbą powrotu do glorii i chwały. To także tour de force Inarritu pokazujące nieobliczalność Meksykanina, będące trafna satyrą na szołbiznes i sztukę w ogóle.

Choć nie jest może arcydziełem na miarę "Amores Perros", "Birdman" stanowi namacalny dowód na to, że warto czasem zmierzyć się z lękami.

Że "Birdman" jest filmem wybitnym, niesłychanie oryginalnym, to nie mam wątpliwości. Ale czy wielkim? Ja się ubawiłem na nim setnie i uśmiałem momentami jak norka. Ponadto sprawił on, że mój mózg zaczął działać na wyższych obrotach.

Nawet jeśli już wcześniej traktowało się Iñárritu poważnie, trzeba przyznać, że "Birdmanem" Meksykanin przeszedł sam siebie. Że film jest świetny, to mało powiedziane.

Jeżeli nie irytuje Cię lawina dialogów, płynące w tle dźwięki perkusji i lubisz proste, ale z uniwersalnym przesłaniem historie ponad komercyjne pulpety, to będziesz co najmniej zadowolony. W innym przypadku czas poświęcony dla "Birdmana" może okazać się czasem straconym.

Gatunkowo bowiem mamy do czynienia z komedią, która niejednokrotnie wywołuje uśmiech na twarzy.

Sztuka może przynieść zarówno destrukcję, jak i wewnętrzne katharsis. Puenta płynąca z filmu meksykańskiego reżysera zdaje się być próbą odpowiedzi na to w jakich proporcjach istnieją dziś te dwie, przeciwstawne ze sobą siły.

Dzieło kompletne w każdym aspekcie. Na coś takiego czeka się czasami latami.

"Birdman" jest całkiem zabawny: lecz nie w wymiarze błazeńskim, a przede wszystkim czarnym - satyrycznym i szyderczym. Sława "Birdmana" - wirtuozerskiego opus magnum Iñárritu i swego rodzaju apoteozy z przymrużeniem oka zawodu aktora - ma jednakże szansę przetrwać nieco dłużej niż jeden sezon.

Jest jednak ciekawym zjawiskiem kulturowym i reżyser - nie wiem, na ile świadomie - daje prztyczka w nos wszystkim po równo: aktorom, twórcom, krytykom i widzom.

Imponuje nie tylko formą, ale i głębokością podejmowanych tematów. Po wyjściu z kina o Birdmanie można długo i namiętnie rozmawiać.

To film, który daje do myślenia, zmusza do ruszenia głową i zdecydowania się na własną interpretację zakończenia. A właśnie takie filmy warte są zapisania w kinowych annałach.

Zasługuje na uwagę przede wszystkim przez wzgląd na swoją oryginalność - zarówno w kwestii technicznej, jak i przesłania. Jest mocny, ale okraszony nutką delikatności, surowy, ale też wyrafinowany i subtelny.

W filmie Alejandra Gonzáleza Iñárritu w genialny sposób przenikają się fikcja i rzeczywistość, pozwalając uważnym widzom wyłuskać smaczki, o które w dzisiejszym kinie, zdominowanym przez wysoko budżetowe produkcje, dość trudno.

Wielki film? Jeśli nie arcydzieło, to na pewno ocierający się o geniusz. "Birdman" Alejandro Gonzáleza Iñárritu wystawia współczesnej kulturze surową ocenę, a robi to w niebywale dowcipny, choć czarny jak smoła sposób.

Iñárritu, ten stary efekciarz, wreszcie się zdystansował. Dobrowolnie zrezygnował z powagi, otworzył się na ironię i na prawdę banału. I wygrał - "Birdman" to bez wątpienia jego najlepszy film.

Iñárritu stworzył bardzo sprytny film - realizacyjny majstersztyk, dość ambitny, ale na dobrą sprawę prosty i czuły.

Nie jest to arcydzieło, ale z pewnością zasługuje na olbrzymie uznanie.

"Birdman" Alejandro Gonzáleza Iñárritu zdobył najwięcej nominacji i nagród wśród wszystkich filmów meksykańskiego reżysera. Choć nazywanie tego filmu jego "opus magnum" może brzmieć nieco pompatycznie, wydaje mi się, że jest to zdecydowanie najlepszy film Iñárritu.

Kino niełatwe, niejednoznaczne i bezkompromisowe, nie dające się łatwo zaszufladkować. Mierzy się z największym demonem gwiazdorstwa - jak okiełznać wybujałe ego, kiedy okazuje się, że niemal wszyscy już o tobie zapomnieli.

Atrakcyjna forma, szalona energia, ciekawi bohaterowie, znakomite kreacje aktorskie - pewny kandydat do najlepszego filmu roku.

Siłą napędową filmów Iñárritu są zwykle wielowątkowe historie, które zazębiają się w odpowiednich, najbardziej znaczących momentach. W "Birdmanie" meksykański reżyser też opowiada o splocie problemów, nieszczęść i życiowych trudności, ale - zamiast obdzielać nimi bohaterów po równo - kumuluje je w jednej postaci.

W "Birdmanie" pod względem formalnym można się godzinami tylko i wyłącznie zachwycać - niezwykle precyzyjne, długie ujęcia, bardzo oszczędny montaż i ścieżka dźwiękowa. Wszystko tylko i wyłącznie po to, żeby jeszcze spotęgować przenikanie się różnych wymiarów.