Krzysztof Osica

Jest najciekawszym, najgłębszym i najmocniejszym filmem Sierebrennikowa. Stoi mocno na łączącym historię i wyobraźnię fundamencie zbudowanym przez Lato, jednak konstrukcyjnie proponuje większe wyrafinowanie, bez widocznych szwów. To film potrafiący poruszać się między czasami, rzeczywistościami i wyobrażeniami.

Imponuje odtworzeniem ponurej atmosfery lat 80. Wszystko jest tu brzydkie: okropne swetry, wąsy, krzykliwe makijaże, futra, meble. Przywołanie Warszawy sprzed blisko czterdziestu lat to osiągnięcie samo w sobie.

Wydaje się, że zabrakło montażowej odwagi, przez co Ostatniej nocy w Soho momentami się dłuży. Mimo wszystko to jedna z ciekawszych rozrywkowych propozycji tego roku, oparta na inteligentnym koncepcie i zrealizowana z dużym talentem.

Jest w Diunie coś ze starego epickiego kina. Takiego sprzed epoki CGI, kiedy widzów oczarować można było scenografią i krajobrazem. Powrót wysokobudżetowych filmów opracowanych dla nieco starszego widza, operujących inną dynamiką między bohaterami niż buddy movie jest kuszącą perspektywą. Teraz tylko widzowie mogą zadecydować o tym czy kupią tę opowieść, a Villeneuve zostanie Kwisatz Haderach współczesnego kina.

Psie pazury oferują inne niż zazwyczaj spojrzenie na western, bardziej psychologiczne, subtelniejsze, skupione na szczegółach. Jednak przede wszystkim to film w intrygujący sposób snujący nieoczywistą opowieść.

Film niemal doskonały, gdyby nie to społeczne zacięcie Wajdy, momentami nieco przesadza, zakończenie wręcz wydaje się propagandowe, Trochę razi też kilka scen np. ta, w której maszyna rozbiera dwóch ludzi na półtusze. Poza tym jest to film świetnie zrealizowany, w którym genialnie współgrają ze sobą warstwa wizualna i narracyjna.

Twórcy Sąsiedzkich dźwięków udała się jedna z najtrudniejszych kinowych sztuk. Sięgnął po nagie życie i uczynił z niego widowisko, jednocześnie będąc uczciwym i empatycznym wobec własnych bohaterów. Niekiedy nawet tak przygnębiające sprawy, jak powolne odchodzenie w przeszłość i niespieszna przemiana z aktora w widza zakurzonych fotografii mogą być zmienione w czyste filmowe złoto.

Słowo i obraz współistnieją i się doskonale uzupełniają wytrącając widza z jego kinowych przyzwyczajeń. Pozostawałem bezbronny wobec piękna ujęć i brutalności tekstu.

Nie jest to film zrealizowany idealnie, jednak czuć, że z ograniczonych zasobów Terpińska wycisnęła co się dało.

Niżej podpisany bardzo by chciał, aby Mowa ptaków była godnym hołdem dla wielkiego artysty jakim był Andrzej Żuławski. Niestety ten pretensjonalny bełkot nieudolnie imitujący film Mistrza nim nie jest. Najlepiej by było, gdyby scenariusz pozostał jedynie na papierze.

Jest tylko i wyłącznie skuteczną maszynką do wywoływania łez. Nawet jeżeli są to jedynie łzy wściekłości.

Film świętoszkowaty, zrobiony na kolanach, jednak w tym klęczeniu odnajduje zupełnie niereligijne przyjemności.

Trwa trzy godziny, a jego twórcy nie tylko wykorzystują godardowską formę, ale też mają kosmiczne ambicje stworzenia spełnionego Gesamtkunstwerk. Niestety tylko ambicje, ponieważ powstał film ze wszech miar niedoskonały.

Jest tylko i wyłącznie skuteczną maszynką do wywoływania łez. Nawet jeżeli są to jedynie łzy wściekłości.

Niżej podpisany bardzo by chciał, aby Mowa ptaków była godnym hołdem dla wielkiego artysty jakim był Andrzej Żuławski. Niestety ten pretensjonalny bełkot nieudolnie imitujący film Mistrza nim nie jest. Najlepiej by było, gdyby scenariusz pozostał jedynie na papierze.

Znakomici aktorzy wystarczyli, by Andrzej Seweryn zdobył w Locarno Złotego Lamparta, jednak wcale nie zbliżyły Ostatniej rodziny do kinowej wielkości. Matuszyński pokazując, że zwyczajność nie jest zwyczajna tak się zagalopował, że stworzył film idący wbrew jego bohaterom, w którym zabrakło miejsca na niespodziankę, odrobinę zaskoczenia i nieco szaleństwa.

Całkiem sensowny wybór na walentynkowe seanse, oraz potencjalnie zjadliwa przystawka do tvnowskich reklam.