Krzysztof Osica

Josephine Decker postanowiła nakręcić film o sztuce i zamiast spokoju i harmonii odnalazła w niej ból, chaos i obsesję. Dynamiczna forma Shirley jednocześnie dobrze to oddaje, ale też pozostaje całkiem lekkostrawna. To ambitne kino, ale wciąż celujące w szeroką publiczność.

To pierwszy z planowanych kilkunastu filmów poświęconych tajnemu ośrodkowi badawczemu. Pełne jego zrozumienie jest możliwe jedynie w kontekście całości, mimo to obraz pozostaje intrygujący sam w sobie, również, a może przede wszystkim, dzięki niekompletności.

Przymykając oko na to, że nie każda scena udała się tak jak powinna, nie sposób nie zauważyć, że Shariat ma talent do opowiadania historii. Futur Drei płynie bez większych przeszkód, nie tylko skrząc się humorem, ale i oferując momenty poważniejsze.

Zaskakująco dużo w tym filmie obecności twórcy. Nie chodzi wyłącznie o motywy autobiograficzne, ale o postawienie się w roli artysty-demiurga. Taka modernistyczna postawa okazuje się bardzo niedzisiejsza. Wilczyński naprawdę walczył o stworzenie wielkiego dzieła i właśnie przez to, że jest to tak oczywiste Zabij to... się od niego oddala. To jednak wciąż intrygujące, trudne i warte oglądania kino.

Twórcy Sąsiedzkich dźwięków udała się jedna z najtrudniejszych kinowych sztuk. Sięgnął po nagie życie i uczynił z niego widowisko, jednocześnie będąc uczciwym i empatycznym wobec własnych bohaterów. Niekiedy nawet tak przygnębiające sprawy, jak powolne odchodzenie w przeszłość i niespieszna przemiana z aktora w widza zakurzonych fotografii mogą być zmienione w czyste filmowe złoto.

Słowo i obraz współistnieją i się doskonale uzupełniają wytrącając widza z jego kinowych przyzwyczajeń. Pozostawałem bezbronny wobec piękna ujęć i brutalności tekstu.

Nie jest to film zrealizowany idealnie, jednak czuć, że z ograniczonych zasobów Terpińska wycisnęła co się dało.

Reżyser każe widzowi uważnie obserwować i cieszyć się obrazem, a nie oczekiwać kolejnych wizualnych zaskoczeń. Powolnemu rytmowi można się poddać, albo go odrzucić, ale nie można odmówić magnetycznej mocy warstwie wizualnej.

Niżej podpisany bardzo by chciał, aby Mowa ptaków była godnym hołdem dla wielkiego artysty jakim był Andrzej Żuławski. Niestety ten pretensjonalny bełkot nieudolnie imitujący film Mistrza nim nie jest. Najlepiej by było, gdyby scenariusz pozostał jedynie na papierze.

Jest tylko i wyłącznie skuteczną maszynką do wywoływania łez. Nawet jeżeli są to jedynie łzy wściekłości.

Żołnierze wyklęci zasługują na więcej.

Film świętoszkowaty, zrobiony na kolanach, jednak w tym klęczeniu odnajduje zupełnie niereligijne przyjemności.

Jest tylko i wyłącznie skuteczną maszynką do wywoływania łez. Nawet jeżeli są to jedynie łzy wściekłości.

Niżej podpisany bardzo by chciał, aby Mowa ptaków była godnym hołdem dla wielkiego artysty jakim był Andrzej Żuławski. Niestety ten pretensjonalny bełkot nieudolnie imitujący film Mistrza nim nie jest. Najlepiej by było, gdyby scenariusz pozostał jedynie na papierze.

Znakomici aktorzy wystarczyli, by Andrzej Seweryn zdobył w Locarno Złotego Lamparta, jednak wcale nie zbliżyły Ostatniej rodziny do kinowej wielkości. Matuszyński pokazując, że zwyczajność nie jest zwyczajna tak się zagalopował, że stworzył film idący wbrew jego bohaterom, w którym zabrakło miejsca na niespodziankę, odrobinę zaskoczenia i nieco szaleństwa.

Całkiem sensowny wybór na walentynkowe seanse, oraz potencjalnie zjadliwa przystawka do tvnowskich reklam.