Poprzednie życie

Zabrakło niuansów, oryginalności oraz lepszego poprowadzenia. "Poprzednie życie" bierze dość wyświechtany koncept i nie robi z nim niczego nowego. To co wychodzi z tego to poprawna historia, która ma swoje lepsze momenty dzięki niezłym dialogom oraz sympatycznym postaciom. Jednakże nie widzę w niej niczego co miałoby prowadzić u mnie do zachwytów jak u innych.

Song, która sama wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych z Korei Południowej w wieku 12 lat, starała się w swoim debiucie zsyntetyzować obydwie narodowe mentalności. Niestety więcej tu amerykańskiej powierzchowności i asekuracyjności niż koreańskiej świeżości.

Magię "Poprzedniego życia" wyzwalają przede wszystkim stworzeni do głównych ról, szalenie atrakcyjni aktorzy. Greta Lee i Teo Yoo pod wieloma względami wydają się idealnymi, melodramatycznymi figurami.

Piękna, liryczna historia, która potrafi ukoić skołatane serca. Ma moc do ściągania ciężaru z pytania, którego widmo mogłoby nawiedzać przez całe życie.

Mimo że od seansu "Poprzedniego życia" minęło kilka dni, emocje, które wywołał we mnie film są nadal żywe. Uważam, że jest to najpiękniejszy film tego roku i mam nadzieję, że szersza publiczność go doceni.

Celine Song stworzyła zatem dzieło przeszywające emocjonalnie, ale narracyjnie i aktorsko subtelne, podlegające interpretacji filozoficznej, ale działające również jako romantyczna historia o różnych ścieżkach, które oferuje życie, roli przypadku w łączeniu ludzi, w końcu: potrzebie pozostawienia przeszłości za sobą.

Debiut Celine Song nie jest tylko zwykłą historią o miłości, która nie dostała szansy na poddanie próbie. To przede wszystkim świetnie zagrana, piękna i subtelna opowieść o uczuciu, przeznaczeniu i akceptacji, która zostaje z nami na długo po seansie

Najczulszy film roku.

Filmowa perełka jaką jest Poprzednie życie to przepięknie opowiedziana historia miłosna, która zachwyca niebanalnym podejściem do tematu i subtelnością narracji. Poprzednie życie ujęło mnie szczególnie tym, że będąc kinem na wskroś współczesnym - jednocześnie jest klasyczne... Coś cudownego!

Skłaniająca do refleksji - łącznie z zadawaniem sobie niewygodnego pytania o to, co by było, gdyby - opowieść o zderzających się kulturach, podejściach i kolejach losu.

"Poprzednie życie" jest triumfem człowieczeństwa. Celine Song należą się najdłuższe owacje na stojąco.

Moja melancholijna strona jest bardzo oczarowana tym skromnym i pełnym romantyzmu klimatem "Poprzedniego życia". Niby jest to debiut, ale film sprawia wrażenie zrobionego przed doświadczonego reżysera, który wie jak opowiedzieć historię pełną emocji, zaangażowania i pasji. A jeśli debiut jest tak fantastyczny, to przyszłość Celine Song jako reżyserki wydaje się świetlana.

W przedziwny sposób splata zdroworozsądkowość z romantycznym uniesieniem, zaś oba te elementy spaja stoickim pogodzeniem się z losem. Takie połączenie wywołuje przeraźliwy smutek, a jednocześnie nie dopuszcza jego destrukcyjnej siły. Tęsknotę za innym życiem wpisuje w esencję ludzkiego doświadczenia. Podobnie jak żywione nadzieje, iż rzeczywistość dopasuje się do narracyjnych schematów. Ostatecznie liczy się nieuchwytna i raczej bezkształtna materia losowych przypadków i świadomych decyzji.

Song proponuje raczej trzeźwiejsze, ale nie pozbawione uroku spojrzenie na gatunkowe schematy, mówiąc wprost: to, że love story nie rozgrywa się w niesamowitych okolicznościach, nie znaczy, że jest w czymkolwiek gorsze.

Debiut Celine Song można uznać za melodramat na miarę swoich czasów. Mamy w nim przecież rozpisaną na dekady, miłosną historię, rozdzielanych przez różnorodne, obiektywne okoliczności "spóźnionych kochanków" i notorycznie piętrzące się na ich drodze przeszkody. W tle przemiany kulturowe, społeczne i technologiczne.

Szukasz idealnego filmu na spędzenie wspólnego wieczoru z drugą połówką albo na randkę z kimś poznanym na Tinderze? Poprzednie życie będzie idealnym wyborem. Ta subtelna produkcja skłania do refleksji i daje wiele tematów do rozmowy.

Choć "Poprzednie życie" budzi skojarzenia z trylogią Richarda Linklatera, niszowym dramatem Massy Tadjedin "Zeszłej nocy", perypetiami Marianne i Connella z "Normalnych ludzi" czy Jacoba i Moniki z nagrodzonego Złotym Globem "Minari", reżyserce udaje się stworzyć nietuzinkową, intymną, wyważoną opowieść o wielu obliczach bliskości i przywiązania.

Najpiękniejszy film o miłości nadchodzących miesięcy.

Być może nie do końca działa tak, jak tego chcielibyśmy, gdy rozważamy to jako historię o przeznaczeniu i miłości, ale jednocześnie jest w nim tyle uroku i pięknych emocji, zwłaszcza w drugiej połowie, że z przyjemnością wraca się do niego po jakimś czasie. Widziałem już dwukrotnie, najpierw na festiwalu, a później w kinowej dystrybucji, i nie mam wątpliwości, że jeszcze wrócę do niego w przyszłości.