Poprzednie życie

To bardzo dorosły i dojrzały film.Bardzo przegadany,ale to właśnie jest siłą napędową całości.Powolna narracja,momentami wręcz refleksyjna nadaje intymności poszczególnym wydarzeniom.Ludzkie emocje są jak dzikie konie i trzeba ogromnej mądrości aby je okiełznać- i tu jest fajny weryfikator tego.Rozpisany na trzech bohaterów film ukazuję wiele etapów wchodzenia w dojrzałość.Wracają emocje sprzed lat a przede wszystkim miłość do tego, co mogłoby być.Piękny film,pięknie zagrany.A Arthur to mąż roku

Cudowni nowojorsko-koreańscy „Normalni ludzie”. Niesamowite jak wielu takich „trójkątnych” spotkań w różnych formach przeżyłem. A azjatycka kinematografia mocno zyskuje przy amerykańskiej mikro-domieszce.

Kiedy życie toczy się naprzód, dawne uczucia nie przemijają, a niedoszła wizja wspólnego życia pozostawia po sobie tylko ból. Szczere i mądre, wchodzące w polemikę z romantycznym fałszem romantycznego kina. Cudnie nakręcone.

Piękna historia miłosna,rewelacyjny scenariusz i zdjęcia.

Film zrobił na mnie ogromne wrażenie, ponieważ wzruszył mnie, rozbawił, była rozłąka, miłość, intymność oraz ciepło na sercu mi było, pięknie się oglądało, niczego nie da się tutaj doczepić, co racja to racja, że powolna narracja tu była, ale o to właśnie w tym filmie chodziło, w którymś momencie zdjąłem okulary, bo się wzruszyłem.

Odcinek z serii co by było, gdyby... ze świetnymi zdjęciami, wielowymiarowymi bohaterami, odpowiednią dawką wzruszenia i naturalności w dialogach i przede wszystkim subtelną i życiową historią, zmuszającą do interpretacji i przemyśleń.
Fenomenalny debiut reżyserski.

POPRZEDNIE ŻYCIE to jak nostalgiczny mixtape pełen emocji i pytań 'co by było, gdyby?'. Celine Song serwuje nam tu melodramat z nutą buddyjskiej filozofii. Aktorstwo? Pierwsza klasa, szczególnie Greta Lee. 7/10, bo film nie jest wolny od błędów, ale zdecydowanie warty obejrzenia!

Co gdyby ,,5 centymetrów na sekundę" było dobre, ale ,,Przed zachodem słońca" nie było wybitne. Song pokierowała swój film w bardzo oczywistym kierunku.

Jaki ten Teo ładny jest.... Jaki ten film ładny jest!

proste i ubogie scenariuszowo, może ma jakiś urok, ale bez przesady że to film roku

Urzekająco spokojna, pełna malowniczych ujęć opowieść o bliskiej więzi, która mogła być miłością i o tym, że choć się nią nie stała, to też jest zupełnie okej. Mnóstwo tu melancholii, tęsknoty i gdybania, a jednocześnie nie wprawia to wszystko w przygnębienie - bohaterowie, mimo że rozważają nad przeszłością, to pozostają przy tym pogodzeni z nią i wiedzą, że sytuacja, w której się znaleźli, też nie jest zła. Film słodko-gorzki jak samo życie, ale w gruncie rzeczy raczej pogodny i relaksujący.

(7.2) Rozmowy Céline i Jessego były zwyczajne, ale ciekawe. W przypadku Nory i Hae Sung jest usypiająco. Za mało scen z dzieciństwa, co ich połączyło?

Bezpretensjonalnie lekko, z różnymi momentami, by koniec końców rozedrzeć serce. Ogarnął mnie prawdziwy zachwyt nad tym co serwuje tu Song w obrazie. Będę miło wracał do tego filmu.