Są filmy kiepskie i jest też "Chemia".

Liczyłem na solidny wstrząs, a otrzymałem twórczy miszmasz, na który składają się, komedia romantyczna, film obyczajowy i dramat.

To nie niesiony płytkimi emocjami film o śmierci, ale skończone dzieło o wyborach, dzielących dniach, pożegnaniach, gdy słowa nie są potrzebne do wyrażenia bólu.

Cieszy jednak, że wreszcie ktoś chciał opowiedzieć na ważne tematy w nieco inny sposób niż znany z filmów obyczajowych puszczanych w niedzielne wieczory. Nie jest to próba w pełni udana, ale należy się uznanie za odwagę.

To mógł być ważny film, ba, żeby chociaż był wzruszający, ale tu brakuje nawet tego emocjonalnego szantażu. Wyszedł produkt skalkulowany na zimno, nonszalancki, a w efekcie doskonale obojętny, ani do łez, ani do śmiechu, za to do szybkiego zapomnienia.

Mimo najlepszych chęci nie jestem w stanie dostrzec w Chemii lekkości, to kino stworzone z ciężkich filmowych pierwiastków. Silnie radioaktywne.

"Chemia" nie jest filmem ani wybitnym, ani skomplikowanym. I wcale do tego nie dąży. Jest jeden powód dla którego przyciąga, to: prawda. Oglądając, niemożliwym jest pozbycie się świadomości, że to prawdziwa historia, że reżyser włożył w ten film całe swoje serce i na naszych oczach żegna się z żoną.

Choć film Prokopowicza jest bardzo nierówny, można mu wiele wybaczyć za kilka doskonałych, przepełnionych reżyserską wrażliwością momentów.

Chciałbym powiedzieć coś dobrego, ale "Chemia" jest tak słaba i interesująca niczym obrady Sejmu. Wiele krzyku, treść skąpa, a satysfakcja znikoma. Niech pan Prokopowicz zostanie przy zdjęciach, gdyż to mu lepiej wychodzi.

Na pewno "Chemia" nie jest tytułem, którym można by wygrywać największe festiwale, ma za to duży potencjał sentymentalno-empatyczny. Śmieszy i wzrusza.