Lady Bird

Szczerość scenariusza i autentyzm kreacji aktorskich pozwalają uniknąć przesłodzenia i czynią komedię bliższą życiu niż niejeden dokument. "Lady Bird" nie należy co prawda do filmowych objawień, zwłaszcza że następuje po międzynarodowej fali opowieści o dojrzewaniu, ale budzi dużo sympatii i, co może ważniejsze, zachęca do działania.

Filmowy słuch reżyserki, która jest również autorką scenariusza, ewokuje świetne, pełne gier słownych dialogi, ozdobione często kąśliwym humorem, takie które można by usłyszeć w prawdziwym życiu.

Ciepły, ale niebanalny film o dojrzewaniu i rodzinie. Świetnie zagrany i błyskotliwy.

Dał mi w kinie dużo dobrej zabawy za sprawą humoru na wysokim poziomie, jednak jednocześnie nie dał mi nic więcej - nie płynie z niego żaden morał, nie daje zbyt wiele do myślenia i w rezultacie nie jestem do końca w stanie zrozumieć tak wysokich notowań "Lady Bird".

Greta Gerwig w pół-biograficznej Lady Bird opowiada o swojej czerwonowłosej bohaterce z takim polotem, sympatią, ale i zabawną autoironią, że nie sposób nie oglądać jej reżyserskiego debiutu z bananem na twarzy od pierwszych do niemal ostatnich minut filmu.

Nawet bez tej polityczno-artystycznej otoczki film Grety Gerwig to ważna, dobra rzecz.

Mały, wielki film. Bardzo uniwersalny i znakomity w swojej prostocie, ze świetnymi kreacjami aktorskimi i znakomicie poprowadzoną narracją.

Ociera się o genialność. Bo pokazując dorastanie jednej osoby, dostajemy paletę całego obecnego społeczeństwa, nie tylko amerykańskiego, z jego bolączkami, problemami, ale też radościami.

Relacja z matką stanowi emocjonalny kręgosłup "Lady Bird". Rozpięty na sto nastrojów dwugłos, w którym nierzadko obie strony mają jednocześnie rację - lub jednocześnie jej nie mają.

W wymiarze całkowitym mamy więc do czynienia z daniem smacznym i raczej słodkim, choć podszytym nutką goryczy. No i ponadto podanym na niezwykle uroczej zastawie stołowej.

Mimo wszystko Lady Bird jest filmem ważnym. To poruszający obraz zwyczajnych ludzi, ludzi pełnych wad i niedociągnięć.

Jest ciekawie, lekko, przyjemnie, a ponadto z wartościowym przekazem. Obraz jest również dobrze zagrany, płynnie i konsekwentnie poprowadzony, a także wypełniony sielankowym klimatem i odrobiną humoru. Bez większych zachwytów, ale zdecydowanie z solidną oceną.

Czuję się trochę oszukana, bowiem miał to być niezapomniany film, a wyszła z tego projekcja dobra, jednak szybko umykająca z pamięci. "Lady Bird" z uwagi na swoją narrację z pewnością przykuwa uwagę, ale jednocześnie nieznacznie męczy brakiem wrażenia ciągłości, do której przywykliśmy w kinie.

Dużo można pisać o powabie "Lady Bird", a w jego centrum stoją przecież przede wszystkim relacje rodzinne. Dawno nikt nie zgłębił ich tak dokładnie, jak Greta Gerwig.

Z jednej strony wydaje się dosyć zwyczajną historią o dorastaniu, jednak ukrywa w sobie naprawdę ciekawe przemyślenia dotyczące miłości. Fantastycznie zagrany, pełen humoru, ale także i wzruszeń.

Gerwig nie zatrzymuje się na poziomie opowieści o lekkomyślnym i naiwnym świecie, z którego wychodzi młoda dziewczyna, wciąż nie całkiem świadoma tego, kim jest. W "Lady Bird" mieści się mnogość spojrzeń, które przechodzą w sugestywne obrazki z życia na amerykańskim przedmieściu, wypełnionego nie tylko męką dorastania, ale również męką rodzicielstwa, kryzysu rodziny.

Film o dorastaniu. Ale z perspektywy swoich 26 lat mogłabym dodać, że jest to też film o pogodzeniu się z własnymi korzeniami. I nie wiem czy nie jest to temat ważniejszy.

Jest kilka wręcz cudownych scen, okraszonych wpadającą w ucho muzyką, jednak "Lady Bird" niespecjalnie się wyróżnia z tego grona. A szkoda.

Co najważniejsze, Greta Gerwig nie idealizuje buntu swojej bohaterki, nie wpisuje go w żadną ideologię, a przeciwnie, pokazuje, że nic nie jest w stanie zastąpić rodziny i rodzicielskiej miłości.

Jest pełnym emocji obrazem dziewczyny, która od życia pragnie czegoś więcej. Pospolitym filmem, który zadziwia swoją prostotą oraz przyjemnym seansem w obliczu debiutu.

Przewrotna opowieść o dojrzewaniu, wrażliwości i wierze.

Z jednej strony subtelny, ładnie zagrany i ukazujący szerokie spektrum emocji związanych z dorastaniem, a z drugiej dosyć standardowe i trochę przewidywalne pod wieloma względami dzieło.

To prosty film, który nawet nie stara się być kinowym arcydziełem. To zwyczajna i uniwersalna opowieść, w której można odnaleźć część siebie, bo kto z nas nie przeżywał pierwszych miłości, próbował odnaleźć własne "ja", czy nie spędzał dni i nocy na rozmyślaniu o tym, kim będzie w przyszłości?

Słońce świeci tu jasno, a soczyste paleta kolorów cieszy oko. Greta Gerwig nie poskąpiła swojej produkcji również odrobiny znakomitego humoru i małych wzruszeń na koniec.

Miły dla oka, choć dość przewidywalny. A i tak historia buntującej się dziewczyny może się podobać.

To nie tylko dyskretny komentarz społeczny co do mniejszych miasteczek w USA, ale i idealna historia coming-of-age zawierająca inteligentne puenty i naprawdę wzruszający morał.

Myślę, że fenomen Gerwig polega na umiejętności serwowania widzom trudnych tematów, jak problemy finansowe czy inicjacja seksualna, w lekkiej formie.

Gerwig reżyseruje "miękko", pozostawiając aktorom pole do artystycznej kontrybucji, jednocześnie w brawurowy sposób nasączając każdy kadr, piosenkę i dialog unikatowym, autorskim piętnem. Właśnie dlatego film jest jednym z najbardziej bezpretensjonalnych i szczerych - nie tylko w ostatnich latach, lecz w ogóle.

Pod płaszczykiem prostej historii, dostajemy film, po którym mamy ochotę cieszyć się szczęściem, które mamy, wrócić i przytulić się do rodziców, przesłuchać hitów roku 2002, a potem wrócić do kina i obejrzeć go jeszcze raz. Bo tak pięknego filmu o dorastaniu nie dostaniemy jeszcze długo.

"Lady Bird" należy uznać za debiut niezwykle udany. Siłą filmu, poza wyżej wspomnianymi elementami, jest bez wątpienia jego prostota.

Z jednej strony wytykam sztampowość historii, z drugiej zaś mam przeczucie, że każda nastolatka i jej matka powinny go obejrzeć.

Wrażenie robią naturalne dialogi, autentyczne sytuacje, ale prawdziwym odkryciem filmu jest rewelacyjna Saoirse Ronan, niespełna 24-letnia aktorka, z nieustraszoną precyzją dźwigająca trud i ciężar psychologiczno-egzystencjalnej przemiany postaci.

Jest świetny, ale nie ulegajmy emocjom amerykańskich krytyków zbyt łatwo, bo "Lady Bird" nie jest arcydziełem.

Ujmuje niewymuszonym humorem, pozbawionym fałszu spojrzeniem na wiek dorastania, a przede wszystkim wiarygodnym portretem pokoleniowego konfliktu.

Ogólnie polecam, bo jestem pewna, że mało jest widzów, którzy mogliby ten film jednoznacznie znielubić. A jeśli akurat macie trzydzieści kilka lat i stanowicie idealną grupę odbiorców Pani Ptaszycy, to jest spora szansa, że poczujecie tę słodką nostalgię za dziewiątą dekadą XX-ego wieku, na której tak łatwo obecnie zarabia się filmowcom.

Duet Ronan i Gerwig pokazuje wzruszającą i kolorową opowieść, po której wiemy, że warto gonić własne marzenia. Lady Bird nie jest roztrzepana jak Frances Ha i daleko jej do Mistress Amierica, ale właśnie dzięki temu tworzy swoją szaloną historię walki o własną tożsamość.

Wygrywa bezpretensjonalną prostotą i szczerością.

Greta Gerwig podejmuje temat trudów dojrzewania wielokrotnie wałkowany na dużym ekranie. Jednak czyni to z wymowną szczerością, sporą nutą optymizmu oraz z zachwycającymi kreacjami aktorskimi. Debiut jak marzenie.

Jest filmem ciepłym, mądrym, życiowym i błyskotliwym.

Rewelacyjny reżyserski debiut Grety Gerwig opowiada o tym, jak magiczny i radosny potrafi być okres dojrzewania - ale również o pierwszych wielkich rozczarowaniach. Dzięki wspaniałym, godnym Oscarów kreacjom Saoirse Ronan i Laurie Metcalf "Lady Bird" to również przejmujący portret trudnej miłości matki i córki.