Wspaniały film. Olśniewający swoją prostotą i mądrością!

Jak żyć? Najczęściej zadawane w Polsce ostatnich lat pytanie zamieńcie, za sprawą "Lady Bird", na ważniejsze: "kim być".

Ciepły, ale niebanalny film o dojrzewaniu i rodzinie. Świetnie zagrany i błyskotliwy.

Przekonuje tu wiarygodna psychologia postaci, naturalny obraz buzującej seksualności i społeczno-rodzinne tło. To kino osobiste tak dobre, że osobiście je polecam.

Z jednej strony subtelny, ładnie zagrany i ukazujący szerokie spektrum emocji związanych z dorastaniem, a z drugiej dosyć standardowe i trochę przewidywalne pod wieloma względami dzieło.

Dzieło niezwykle celne w czynionych obserwacjach i angażujące emocjonalnie.

Jest kilka wręcz cudownych scen, okraszonych wpadającą w ucho muzyką, jednak "Lady Bird" niespecjalnie się wyróżnia z tego grona. A szkoda.

Z jednej strony wydaje się dosyć zwyczajną historią o dorastaniu, jednak ukrywa w sobie naprawdę ciekawe przemyślenia dotyczące miłości. Fantastycznie zagrany, pełen humoru, ale także i wzruszeń.

Greta Gerwig w pół-biograficznej Lady Bird opowiada o swojej czerwonowłosej bohaterce z takim polotem, sympatią, ale i zabawną autoironią, że nie sposób nie oglądać jej reżyserskiego debiutu z bananem na twarzy od pierwszych do niemal ostatnich minut filmu.

Co najważniejsze, Greta Gerwig nie idealizuje buntu swojej bohaterki, nie wpisuje go w żadną ideologię, a przeciwnie, pokazuje, że nic nie jest w stanie zastąpić rodziny i rodzicielskiej miłości.

Jest więc Lady Bird opowieścią bogatą w treści, lecz formą nie zadowoli fanów kina akcji i twistów fabularnych skręcających kark kinomaniaka. Sęk w tym, że z tych ostatnich można wyrosnąć, a do opowieści takich jak Lady Bird - trzeba dorosnąć.

Szczerość scenariusza i autentyzm kreacji aktorskich pozwalają uniknąć przesłodzenia i czynią komedię bliższą życiu niż niejeden dokument. "Lady Bird" nie należy co prawda do filmowych objawień, zwłaszcza że następuje po międzynarodowej fali opowieści o dojrzewaniu, ale budzi dużo sympatii i, co może ważniejsze, zachęca do działania.

Wygrywa bezpretensjonalną prostotą i szczerością.

Rewelacyjny reżyserski debiut Grety Gerwig opowiada o tym, jak magiczny i radosny potrafi być okres dojrzewania - ale również o pierwszych wielkich rozczarowaniach. Dzięki wspaniałym, godnym Oscarów kreacjom Saoirse Ronan i Laurie Metcalf "Lady Bird" to również przejmujący portret trudnej miłości matki i córki.

Jest ciekawie, lekko, przyjemnie, a ponadto z wartościowym przekazem. Obraz jest również dobrze zagrany, płynnie i konsekwentnie poprowadzony, a także wypełniony sielankowym klimatem i odrobiną humoru. Bez większych zachwytów, ale zdecydowanie z solidną oceną.

Hipnotyzujące dzieło. Mały wehikuł czasu, przenoszący mnie do okresu dojrzewania - czasu jednocześnie tak strasznego, frustrującego i fascynującego, że chciałbym przejść go raz jeszcze.

Jest świetny, ale nie ulegajmy emocjom amerykańskich krytyków zbyt łatwo, bo "Lady Bird" nie jest arcydziełem.

Z tej plątaniny chwil, emocji i doświadczeń rodzi się koniec końców nie tylko ujmujący obraz przejścia w dorosłość, wyfrunięcia z gniazda, ale także genialny słodko-gorzki portret relacji, jaka łączy matkę i córkę.

Mimo wszystko Lady Bird jest filmem ważnym. To poruszający obraz zwyczajnych ludzi, ludzi pełnych wad i niedociągnięć.

Jest filmem ciepłym, mądrym, życiowym i błyskotliwym.

Nie jest to kino odkrywcze, ale jest to szczerze i mądrze opowiedziana historia.

Myślę, że fenomen Gerwig polega na umiejętności serwowania widzom trudnych tematów, jak problemy finansowe czy inicjacja seksualna, w lekkiej formie.

Na tle swoich poprzedników wypada nieznośnie bezpiecznie. Mimo paru wyjątków i całkiem niezłych scen film Gerwig o buncie powie niewiele.

Greta Gerwig nakręciła film mądry a zarazem niezwykle prosty i dowcipny, składający się na szczery portret dorastania.

"Lady Bird" należy uznać za debiut niezwykle udany. Siłą filmu, poza wyżej wspomnianymi elementami, jest bez wątpienia jego prostota.

Kino potrzebuje takich twórców, a widzowie potrzebują takich filmów: bystrych i niepowtarzalnych.

Bawi i wzrusza. Dla mnie był doskonałą motywacją do odwiedzin moich rodziców, by powspominać czasy mojej zbuntowanej młodości.

Mały, wielki film. Bardzo uniwersalny i znakomity w swojej prostocie, ze świetnymi kreacjami aktorskimi i znakomicie poprowadzoną narracją.

Miły dla oka, choć dość przewidywalny. A i tak historia buntującej się dziewczyny może się podobać.

To prosty film, który nawet nie stara się być kinowym arcydziełem. To zwyczajna i uniwersalna opowieść, w której można odnaleźć część siebie, bo kto z nas nie przeżywał pierwszych miłości, próbował odnaleźć własne "ja", czy nie spędzał dni i nocy na rozmyślaniu o tym, kim będzie w przyszłości?

Nawet bez tej polityczno-artystycznej otoczki film Grety Gerwig to ważna, dobra rzecz.

Ten film jest wielki. Ten film jest mały. Mały wielki film.

Lekkostrawny, niekiedy nawet przyjemny, ale mało angażujący. Ratuje go delikatny humor i empatia, z jaką przedstawieni zostali bohaterowie.

Dużo można pisać o powabie "Lady Bird", a w jego centrum stoją przecież przede wszystkim relacje rodzinne. Dawno nikt nie zgłębił ich tak dokładnie, jak Greta Gerwig.

Wrażenie robią naturalne dialogi, autentyczne sytuacje, ale prawdziwym odkryciem filmu jest rewelacyjna Saoirse Ronan, niespełna 24-letnia aktorka, z nieustraszoną precyzją dźwigająca trud i ciężar psychologiczno-egzystencjalnej przemiany postaci.

"Lady Bird" jest dla Gerwig pełnoprawnym debiutem, zrealizowanym po szeregu scenopisarskich przygód, a przede wszystkim po dekadzie udanej aktorskiej kariery, w której trakcie stała się ikoną amerykańskiego kina niezależnego. Jeśli wskazać podstawowy wyróżnik jej stylu gry, to jest nim swojego rodzaju szczerozłota bezpretensjonalność. I dokładnie tym samym odznacza się "Lady Bird".

Gerwig nie zatrzymuje się na poziomie opowieści o lekkomyślnym i naiwnym świecie, z którego wychodzi młoda dziewczyna, wciąż nie całkiem świadoma tego, kim jest. W "Lady Bird" mieści się mnogość spojrzeń, które przechodzą w sugestywne obrazki z życia na amerykańskim przedmieściu, wypełnionego nie tylko męką dorastania, ale również męką rodzicielstwa, kryzysu rodziny.

To nie tylko dyskretny komentarz społeczny co do mniejszych miasteczek w USA, ale i idealna historia coming-of-age zawierająca inteligentne puenty i naprawdę wzruszający morał.

Dał mi w kinie dużo dobrej zabawy za sprawą humoru na wysokim poziomie, jednak jednocześnie nie dał mi nic więcej - nie płynie z niego żaden morał, nie daje zbyt wiele do myślenia i w rezultacie nie jestem do końca w stanie zrozumieć tak wysokich notowań "Lady Bird".

Film o dorastaniu. Ale z perspektywy swoich 26 lat mogłabym dodać, że jest to też film o pogodzeniu się z własnymi korzeniami. I nie wiem czy nie jest to temat ważniejszy.