Eter

Nie po drodze mi z współczesnym kinem Zanussiego. Scenografia i zdjęcia robią wrażenie, ale co z tego, skoro wszystko prowadzone jest na jednym poziomie emocjonalnym? Poniedziałek robi co może, ale brakuje tu atrakcji - werwy i odrobiny szaleństwa. A na koniec, jak się już Zanussi obudzi, łata dziury logiczne taśmą klejącą i robi to jeszcze z dubbingiem.

Krzysztof Zanussi powraca z ciekawą koncepcją, dopracowanym obrazem i Jackiem Poniedziałkiem w autorskiej wariacji Fausta. I już widz myśli, że zaczyna na nowo rozumieć reżysera. Dostaje jednak przeciągniętą do granic możliwości opowieść, która traci pęd z każdą kolejną sceną. Pomysł na dwie odsłony historii jest wręcz kuriozalny. Zakończenie wzbudza tylko pusty śmiech tych, którzy jeszcze nie zdołali usnąć.

Niby warstwę techniczną zrealizowano OK (choć mam pytanie, dlaczego zdecydowano się na zdubbingowanie paru postaci), a Jacek Poniedziałek jako jedyny wypada porządnie, ale... całość została napisano słabo, w wielu momentach niezamierzenie śmiesznie, a najgorsze w tym wszystkim jest zakończenie, który jedyne, co powoduje, to po prostu wstyd, żal i cierpienie.

Nie mający sensu bełkot, który prawi głupie morały z subtelnością bicia łopatą po głowie. Nie mam nic do tego co Zanussi chce powiedzieć, ale sposób w jaki to robi jest wręcz dziecinny.

Kto by się spodziewał, że po dwóch siermiężnie zrealizowanych filmach dostaje UDANY FILM ZANUSSIEGO. Po "Obcym ciele" byłem przekonany, że jego umysł wpadł w już to miejsce, z którego na starość się nie wychodzi i no wiecie, że ogólnie już po typie. Tymczasem nie dość, że mamy mit Fausta na ekranie i mocne filozoficzne pierdolamento to cała historia jawna fajnie se leci, trzyma się kupy, trzyma w napięciu i jeszcze dobrze wygląda

Niestety, nowy film Skolimowskiego jest usypiający jak chlorek azotu, którego używa główny bohater. Dobra gra aktorska Jacka Poniedziałka i Andrzeja Chyry nie pomagają, tak samo jak pytania zadawane przez reżysera.

Zanussi czyta Fausta. Poniedziałek rola życia, ale co z tego, skoro siermiężność i brak pomysłu na pierwsze 90% filmu. Ostatnie 10% - super atmosfera!

Lopatologiczny moralitet, ale ja oglądałem z ciekawością mimo nachalnej chrześcijańskości,no ale na tym polega Zanussi..

Powiastka filozoficzna. Stawia pytania o moralność nauki, chce nam pokazać, co się dzieje, gdy nauka jest narzędziem władzy. To potrzebne, ale czegoś zabrakło

Szanuje za oryginalny koncept i bardzo dobrą realizację, ale już mniej za to, że Zanussi wziął łopatę i wcisnął mi swój łopatologiczny finał

To poszukiwanie duchowości nie mogło zakończyć się jej odnalezieniem, ze względu na bardzo niejasną i męczącą budowę części jawnej.A część tajna? Po prostu nie.