Nie po drodze mi z współczesnym kinem Zanussiego. Scenografia i zdjęcia robią wrażenie, ale co z tego, skoro wszystko prowadzone jest na jednym poziomie emocjonalnym? Poniedziałek robi co może, ale brakuje tu atrakcji - werwy i odrobiny szaleństwa. A na koniec, jak się już Zanussi obudzi, łata dziury logiczne taśmą klejącą i robi to jeszcze z dubbingiem.

Krzysztof Zanussi powraca z ciekawą koncepcją, dopracowanym obrazem i Jackiem Poniedziałkiem w autorskiej wariacji Fausta. I już widz myśli, że zaczyna na nowo rozumieć reżysera. Dostaje jednak przeciągniętą do granic możliwości opowieść, która traci pęd z każdą kolejną sceną. Pomysł na dwie odsłony historii jest wręcz kuriozalny. Zakończenie wzbudza tylko pusty śmiech tych, którzy jeszcze nie zdołali usnąć.

Nie mający sensu bełkot, który prawi głupie morały z subtelnością bicia łopatą po głowie. Nie mam nic do tego co Zanussi chce powiedzieć, ale sposób w jaki to robi jest wręcz dziecinny.

Kto by się spodziewał, że po dwóch siermiężnie zrealizowanych filmach dostaje UDANY FILM ZANUSSIEGO. Po "Obcym ciele" byłem przekonany, że jego umysł wpadł w już to miejsce, z którego na starość się nie wychodzi i no wiecie, że ogólnie już po typie. Tymczasem nie dość, że mamy mit Fausta na ekranie i mocne filozoficzne pierdolamento to cała historia jawna fajnie se leci, trzyma się kupy, trzyma w napięciu i jeszcze dobrze wygląda

Niestety, nowy film Skolimowskiego jest usypiający jak chlorek azotu, którego używa główny bohater. Dobra gra aktorska Jacka Poniedziałka i Andrzeja Chyry nie pomagają, tak samo jak pytania zadawane przez reżysera.

lekka zwyżka u pana Krzyśka

Zanussi czyta Fausta. Poniedziałek rola życia, ale co z tego, skoro siermiężność i brak pomysłu na pierwsze 90% filmu. Ostatnie 10% - super atmosfera!

Lopatologiczny moralitet, ale ja oglądałem z ciekawością mimo nachalnej chrześcijańskości,no ale na tym polega Zanussi..

(WFF) gdyby nie epilog, to ten nowy Zanussi byłby całkiem niezły.

Powiastka filozoficzna. Stawia pytania o moralność nauki, chce nam pokazać, co się dzieje, gdy nauka jest narzędziem władzy. To potrzebne, ale czegoś zabrakło

Naprawdę zastanawiałem się nieraz w tym wszystkim (szczególnie przy finale), o co tu, k**wa, chodzi.

Szanuje za oryginalny koncept i bardzo dobrą realizację, ale już mniej za to, że Zanussi wziął łopatę i wcisnął mi swój łopatologiczny finał

To poszukiwanie duchowości nie mogło zakończyć się jej odnalezieniem, ze względu na bardzo niejasną i męczącą budowę części jawnej.A część tajna? Po prostu nie.