Historia Roja

Odyseja realizacyjna "Historii Roja" trwała długo, niemniej było warto.

Mamy w końcu do czynienia z jednym z najgorszych scenariuszy w historii współczesnego polskiego kina wojennego, który jakimś cudem przekuto w jeszcze gorszy film.

Założenie słuszne i ambitne, jego realizacja pozostawia natomiast wiele do życzenia. Chaotyczny montaż, drętwe aktorstwo i słabe udźwiękowienie aż proszą o to, by obraz ten trafił do telewizji, nie na kinowe ekrany.

Całość niestety prezentuje się jak jedna wielka zbitka scen, wątków i motywów, powrzucanych to tu, to tam, bez większego ładu i składu, okraszonych przy tym różnego rodzaju symbolami.

Mimo tych wad film ogląda się bez bólu.

W większości zlepek losowych starć Roja i jego kolegów z funkcjonariuszami UB.

Zalewskiemu ewidentnie brak reżyserskiej biegłości i scenopisarskiego drygu. Obie te funkcje spełnił miernie i jedyne za co naprawdę należy mu się pochwała, to wytrwałość.

Klęska w słusznej sprawie.

Żałuję, że z braku żywych, wielowymiarowych postaci głównych bohaterów najciekawszą postacią w filmie jest ubek, a z historii tragicznej, mogącej ewentualnie stanowić kanwę dla dobrego kina akcji powstało dzieło nudne o człowieku przeciętnym.

Z jednej strony nie mam wątpliwości, że Żołnierze Wyklęci zasługują na znacznie większy i lepszy obraz kinowy. Historia tego ruchu jest tak zawiła i fascynująca, że przy odpowiednich warunkach można nakręcić dzieło znacznie dojrzalsze, które spodoba się publiczności zarówno w Polsce jak i na świecie. Z drugiej strony trzeba jednak oddać twórcom podziw za doprowadzenie tego projektu do końca.

Z jednej strony ukazuje mroki stalinizmu i beznadziejną walkę, a z drugiej - w bardzo subtelny sposób, operując symboliką, przemyca mit Żołnierzy Wyklętych.

Nie broni się ani jako kino wojenne, ani jako kino biograficzne. To zlepek scen i dialogów, które nie łączą się w całość.

Temat z ekranowym potencjałem został zmarnowany przez wybujałe ego reżysera i chęć przeforsowania swoich tez za wszelką cenę.

Nie pozostawia widza obojętnym i daje dużo do myślenia, a także zachęca do dyskusji.

Szczytowy przykład partactwa filmowego, na jaki ci bohaterowie zwyczajnie nie zasłużyli.

Zbyt wiele w nim czarno-białych podziałów i powielania znanych schematów. Pod względem artystycznym nawet wielbiciele tematyki Żołnierzy Wyklętych, którzy chętnie obejrzą każdy film gloryfikujący partyzantkę obozu narodowego, mogą poczuć się nieco rozczarowani.

Ważny. Niestety, na tym jego zalety się kończą.

Nieudolny i fakt, że opowiada o ważnym temacie oraz fragmencie naszej historii, która była przez lata przemilczana, w żadnym wypadku go nie usprawiedliwia. Sama tematyka nie poniesie dzieła i film Jerzego Zalewskiego jest tego najlepszym przykładem. Zabrakło pomysłu oraz umiejętności.

Artystycznie kulawy film.

Próba wprowadzenia Żołnierzy Wyklętych do popkultury. Trudno uznać ją za udaną.

Szkoda, że ta tragiczna puenta została podana w formie koleżeńskich pogaduszek przy wódce, podczas kiedy wiele innych odstrasza patosem.

Mimo dobrej środkowej części opowieści, czarno-białe podziały bardziej jednak irytują, niż angażują emocjonalnie.

Żołnierze wyklęci zasługują na więcej.

W najlepszym wypadku reprezentuje poziom telewizyjnego "W-11", w najgorszym - amatorskiej produkcji kręconej z kolegami po godzinach.

Kino przeciętne, niekoniecznie wymagające seansu na dużym ekranie. Dobrze, że film powstał biorąc pod uwagę naszą historię, szkoda natomiast, że realizacja nie do końca się udała.

Do pozytywów można zaliczyć jedynie sam fakt dokończenia filmu oraz próby nadania przez aktorów ludzkich cech swoim postaciom.

Całość dramatycznej historii przeplatana jest zabawnymi gagami, nadającymi całości odrobinę lekkości, zachowując równowagę i zwalniając od patriotycznego patosu.

Pozbawiony naturalności, poszatkowany gorzej niż warzywa w "Kuchennych rewolucjach" czy "MasterChef".

W najlepszych momentach staje się epitafium dla świata i ludzi, którzy nie tylko nie wstydzą się pojęć takich jak ojczyzna czy patriotyzm, ale są też w stanie za te wartości oddać życie. To temat na wielki, pasjonujący film. Wszystko jeszcze przed nami...

Nie broni się ani jako dobry film akcji, ani jako dobry film historyczny, ani jako dobra propaganda. Żołnierze Wyklęci zasługują na coś znacznie, znacznie lepszego.

Intencja więc słuszna i szczytna, ale efekt końcowy niezadowalający.

Niechlujnie zrealizowana opowieść, urągająca z polskich bohaterów.

Naprawdę długo głowiłam się, żeby znaleźć w tym filmie jakieś zalety. Można za nią uznać to, że jako pierwszy obraz o tej tematyce przeciera szlaki kolejnym produkcjom.