Tomasz Jopkiewicz

Co gryzie Bernadette? Tego dowiadujemy się zdecydowanie zbyt szybko. Nieodmiennie elegancka, ciągle piękna i uroczo arogancka gospodyni domowa z Seattle, której mąż robi karierę w Microsofcie, niestety prędko przestaje być dla widza intrygującą zagadką.

Umiejętność wiarygodnego przywołania mocnych emocji bez odwoływania się do standardowych melodramatycznych efektów i komentarzy to może największe atuty filmu.

Nie po raz pierwszy się okazało, że stworzenie filmu, który ma widzów rozśmieszyć a jednocześnie przerazić, nie jest takie proste. Także dlatego, że ostrzeżenia przed ekologiczną apokalipsą mocno spowszedniały. Po Erlingssonie można było się spodziewać ducha prowokacji czy bezlitosnej kpiny. Nic takiego nie ma miejsca. Akcent znużenia i rezygnacji w zakończeniu wybrzmiewa melancholijnie.

Autorzy filmu z nużącą wręcz poprawnością sumiennych ilustratorów - cofając się, to znów wybiegając naprzód - wskazują różnorakie źródła inspiracji, poczynając od matki opowiadającej synowi bajkę o smoku.

Mnożenie kolejnych zagadek i budowanie dusznego klimatu osaczenia choć ekspresyjne, z czasem staje się mechaniczne. W eleganckich ale obowiązkowo mrocznych salonach czy przepastnych biurach i nędznych pomieszczeniach dla pracownic salonu padają urywane zdania, niejasne aluzje.