Dziewczyna z portretu

Jest wszystkiego po trochu: poważna problematyka, doskonały aktorski duet, piękne kostiumy i zjawiskowa scenografia. Jest też obecny reżyser, który zdołał połączyć każdy z tych elementów w jedną, spójną całość.

Z dobrym aktorstwem, opowiedziany wysmakowanymi obrazami. Szkoda tylko, że poważny temat tak niesmacznie sprowadza do statusu fanaberii zagubionego artysty.

Jest tu wprawdzie kilka scen zapadających w pamięć, ale jeżeli "Dziewczyna z portretu" zajmie miejsce na kartach historii kina, to bardziej niż przez swoją jakość, stanie się to dzięki tematyce, wciąż nowej w wysokobudżetowych produkcjach.

Jest niedoskonała i chwilami ckliwa, ale na swój sposób też piękna i dobrodusznie szczera.

Powierzchowność i sentymentalizm rodem z taniego romansu.

Festiwal niespełnionych obietnic, gdzie góruje ponad wszystkim tematyka.

Cohen w cudowny sposób wprowadza nas kamerą w kobiecy świat, pokazuje to co może zachwycać i odkrywa te zachwyty na naszych oczach.

Fascynację kobiecością podkreślają zdjęcia stałego współpracownika Hoopera, Danny'ego Cohena. Skupione na detalu i fakturze, wydobywają z przestrzeni mroczne przedmioty pożądania Einara/Lili.

Myślę, że taka postać jak Lily Elbe zasługuje na lepszy film, który problem głównej postaci nie tylko pokaże, ale również w jakikolwiek sposób rozwinie.

Nietuzinkowy Eddie Redmayne, poruszająca Alicia Vikander, zachwycające obrazy i przepiękna Kopenhaga z lat 20. ubiegłego stulecia.

Z socjologicznej perspektywy "Dziewczyna z portretu", mainstreamowa i przystępna dla przeciętnego odbiorcy, to dzieło nie do przecenienia. Emocjonująca, oparta na faktach historia, zrealizowana z warsztatową maestrią i świetnie zagrana powinna okazać się mocnym graczem box office'u.

Nie dość, że przenosi ten wstydliwy do niedawna topos na duży ekran, to jeszcze nadaje mu gustowną kostiumową oprawę lat 20. ubiegłego wieku i melodramatyczną aurę, co niewątpliwie nobilituje i uszlachetnia opowieść.

Zdjęcia, kostiumy, charakteryzacja, czy scenografia - to po prostu jest mistrzostwo. Gdyby filmy nagradzano tylko za bycie pięknymi, to ten by zgarnął każdą możliwą nagrodę. Tak się jednak nie dzieje i nawet te rzeczy nie wynagrodzą słabego scenariusza.

Nie jest to obraz przełomowy czy zaskakujący, jednak ze względu na wspaniałe kreacje aktorskie i piękną historię miłosną pozwala spojrzeć szerzej na kwestię transpłciowości.

Jest jak dotąd najlepszym filmem Hoopera zarówno wizualnie jak i aktorsko, co nie znaczy, że nie posiada skaz konformizmu. Nie ma tu tej "słodkości", co w jego dwóch wcześniejszych produkcjach, jednak jednoznaczne spojrzenie na problem bez możliwości usłyszenia głosu opozycji stawia ten film jedynie pośród najlepszych w ostatnim dziesięcioleciu, a nie wybitnych.

Ładne obrazki nie wystarczą.

Jest z całą pewnością warsztatowym majstersztykiem, starannie uwypuklającym jeszcze wszelkie tąpnięcia w mikroświecie głównych bohaterów.

Warto obejrzeć ten film choćby tylko ze względu na dwóch, naprawdę dobrze grających aktorów.

Koneserzy piękna na pewno docenią przedwojenne kostiumy i secesyjne budownictwo. Brawa również dla scenarzysty i reżysera za podjęty temat transseksualności - pokazanie historii ikony tego ruchu Lili Elbe.

Hooper na szczęście nie popada w patos i szczędzi nam wartościowania, a w zamian tworzy subtelny obraz, dla widzów wrażliwych, który ogląda się z przyjemnością.

Dzięki pewnym uproszczeniom i ładnej oprawie, dzieło Hoopera to film, który podaje trudny temat w zjadliwym sosie - ciężko to nazwać ucztą kinomana, ale na kolację z pewnością wystarczy.

Ogląda się niezwykle obojętnie bez jakiegokolwiek zaangażowania. Niemniej jednak nadal jest to ciekawa i wciągająca opowieść.

Jego niewątpliwymi atutami są malownicze zdjęcia, muzyka i zjawiskowa Alicia Vikander. Na tym jednak wszelkie plusy się kończą.

Styl Toma Hoopera pozwala nacieszyć wzrok plastycznymi i wyjętymi z przeszłości kadrami, nie umniejszając przy tym swoich bohaterów, którzy - spójrzmy prawdzie w oczy - są tłem pierwszoplanowym w obrazie reżysera.

Dzieło wysmakowane plastycznie, wybornie zagrane i jeśli czegoś mu brakuje, to z pewnością większej odwagi reżysera i bardziej subiektywnego, oceniającego ujęcia przez niego tematu, które zastąpił tu lekki konformizm.

Film, który miał ledwie wzruszyć i pokrzepić widza, stawia mu więc wyższe wymagania artystyczne i estetyczne.

Uczy tolerancji i otwiera na inność, lecz czyni to w sposób subtelny i nienachalny, nie posługując się szantażem emocjonalnym.

Specyficzny i momentami wzruszający.

Hooper tym razem zrealizował zaledwie przyzwoite kino, chociaż nie wiadomo co tak naprawdę nie zagrało.

Oswaja z innością i pokazuje, że największy problem przedstawiciel mniejszości może mieć nie z wrogo nastawioną większością, lecz z sobą samym.

Ogląda się dobrze, a dzięki zdjęciom Danny'ego Cohena jest w stanie oczarować zmysły, jednakże potencjał na mocne, wartościowe kino, które wywoła rzeczywiście jakiś społeczny przełom, został zaprzepaszczony.

Wysublimowanej wizualnie opowieści nie starcza energii, tempa. Twórcy nie umieli wybrać wiodącego wątku, w efekcie nie doświetlając żadnego wystarczająco.

Niestety, w cudownie odtworzonej na poziomie scenograficznym, kostiumowym i lokacyjnym "Dziewczynie...", najbardziej razi sam tekst scenariusza. Momentami bywa bardzo kiczowato i melodramatycznie.

Oglądając Dziewczynę z portretu, miałam wrażenie, że żadnemu z poruszanych tematów nie poświecono odpowiedniej uwagi, a wizualne fajerwerki nie są w stanie odwrócić naszej uwagi od faktu, że patrzymy na kolorową wydmuszkę.

O seksualności Einara/Lili nie decydują pończochy czy sukienki, ale jej sposób myślenia i zachowania, dzięki czemu "Dziewczyna z portretu" staje się intelektualnym kinem uczącym tolerancji i zrozumienia.

Nie byłaby tak dobrym filmem, gdyby nie świetne zdjęcia Danny'ego Cohena.

Pomimo pięknego wykonania, to jednak "Dziewczyna z portretu" nie ma ambicji przedstawienia nowej perspektywy w poruszanej tematyce i stawia na proste wyciśnięcie łez.

Problemem "Dziewczyny z portretu" jest scenariusz, który posługuje się konwencją kostiumowego melodramatu. Sztuczny i papierowy. Wszystko, co w tym filmie warto docenić, najlepiej zobaczyć w kinie.

Transgenderowa agitka ze świetną rolą Redmayne'a.

Po prostu niezwykła miłosna historia. Zagrana przez znakomitych aktorów, przyodzianych w niezwykłe kostiumy, z piękną, nieco "nymanowską" muzyką Alexandre Desplata i znakomitymi kadrami. Po prostu - dobre kino.

Skomplikowany proces odkrywania uwięzionej w męskim ciele kobiecości.