Titane

Mimo tego, że film skupia się na wielu motywach, nieraz mocno dziwnych, całość jest spójna do końca, a do tego pokazuje solidną opowieść o potrzebie bliskości.

mocne, zbyt mocne, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/titane-w-ci%C4%85%C5%BCy-z-samochodem-ocena-5-10

Żongluje elementami z gatunkowych stajen,poczynając od twórczości lat 80 po body horror,technothriller czy też klasyczny melodramat.I ta żonglerka wychodzi jej bardzo dobrze,bo Titane to ogromna uczta wizualna.Niestety ale nie potrafiłem odpiąć wrotek i jechać razem z Nią na tę jazdę bez trzymanki.Mimo iż akcja pędzi jak szalona i z minuty na minutę scenariuszowy abstrakt rozbrzmiewa wręcz sakralnie film pozostawił ten mało pożądany niesmak.Ale fakt-dawno tak outsaiderskiego filmu nie widziałem.

Będzie długo siedział w głowie, bo przechodzi się przez niego ciężko, ale zdecydowanie warto pozostać do końca. Dawno nie miałem poczucia, że pomimo obrania tylu tematów, całość jest spójna. Ci co będą gotowi na ten film, powinni bez problemu znaleźć w historii jakiś motyw, który najbardziej ich zainteresuje.

NH21. To jak wiele zajebiście dziwnych rzeczy Ducournau pcha do swojego filmu i jak jej to wychodzi, aby przekazać solidną opowieść, jest obłędnie "wow". Nie wiem czego tu się trzymać, bo na początku ten obraz pędzi na zabicie, by potem ostro wyhamować i skręcić w jeszcze bardziej zaskakujące drogi. Trzeba w pewnym momencie świadomie wyłączyć logiczne pojmowanie i oddać się tej podróży. I to – cholera – działa.

Żongluje elementami z gatunkowych stajen,poczynając od twórczości lat 80 po body horror,technothriller czy też klasyczny melodramat.I ta żonglerka wychodzi jej bardzo dobrze,bo Titane to ogromna uczta wizualna.Niestety ale nie potrafiłem odpiąć wrotek i jechać razem z Nią na tę jazdę bez trzymanki.Mimo iż akcja pędzi jak szalona i z minuty na minutę scenariuszowy abstrakt rozbrzmiewa wręcz sakralnie film pozostawił ten mało pożądany niesmak.Ale fakt-dawno tak outsaiderskiego filmu nie widziałem.

NH21. To jak wiele zajebiście dziwnych rzeczy Ducournau pcha do swojego filmu i jak jej to wychodzi, aby przekazać solidną opowieść, jest obłędnie "wow". Nie wiem czego tu się trzymać, bo na początku ten obraz pędzi na zabicie, by potem ostro wyhamować i skręcić w jeszcze bardziej zaskakujące drogi. Trzeba w pewnym momencie świadomie wyłączyć logiczne pojmowanie i oddać się tej podróży. I to – cholera – działa.

(5.5) A tam, dlaczego nie urodził się samochód? Zwiastun oczywiście promuje tylko kolorową część filmu. Nie wiedziałem, że ot tak można sobie zostać strażakiem.

Sensualne, osadzone w stanie -między kino, które pod ekstrawagancką powłoką przemyca duże pokłady czułości, by opowiedzieć o głodzie uczuć i pragnieniu oparcia w drugim człowieku.

Chyba się nie udało jednak.

Można się spierać i dorabiać ideologie, ale na pewno nie można mu zarzucić tego, że jest jedynie kontrowersyjną wydmuszką. Ducournau jeszcze nieraz zaskoczy.

Złota Palma w Cannes? No właśnie. Niby jazda po bandzie, jest tu wszystko, a jednocześnie nic. Nie doszukam się tu za dużo głębi. Dużo brzydoty, dziwny trip.

6,5

Mimo tego, że film skupia się na wielu motywach, nieraz mocno dziwnych, całość jest spójna do końca, a do tego pokazuje solidną opowieść o potrzebie bliskości.

Związki międzyludzkie, między tożsamościowe, maszynowo-cielesne. Pod tym wszystkim dość przejmująca historia przepracowania straty i konkurent dla małej Annette.