Titane

To wybijanie z tytanicznie zakutych głów ludzi, którzy zastali się w skostniałych konwencjach filmowych postmodernizmu albo ery kina gdzie fabuła była "ponad wszystkim". Jednak jeśli chodzi o fabułę, rzuca się nam w oczy motyw ojca. Nasterydowanego, silnego, wyżyłowanego maczo... który daje miłość i zrozumienie?

Okazuje się solidnym traktatem o człowieczeństwie.

Francuska twórczyni nie kryje się ze swoją kinofilską pasją. Unika fałszywej skromności i krygowania się, stawiając na odważne inspiracje dokonaniami poprzedników, przy czym czoła chyli nie tylko Davidowi Cronenbergowi, ale i wrażliwej na cielesne przekroczenia w duchu ekstremy - Claire Denis. Jednocześnie rezygnuje z oczywistej pomnikowości i jednoznacznych analogii na rzecz kolażowości cytatów i epileptycznych poptwistów prosto z epoki przebodźcowania.

Wyjątkowo sensualne i intensywne doświadczenie audiowizualne. Titane bowiem bardziej niż narracją operuje wrażeniowością i zapadającymi w pamięć, niemal wyrywającymi się z opowieści scenami - tymi drastycznymi, zmysłowymi, ale też poruszającymi. To w nich kryje się magnetyczna siła filmu, który jednocześnie przyciąga i odpycha.

"Titane" początkowo wydaje się brutalne i mocno inspirowane klasykami body horroru, by stać się historią o poszukiwaniu bliskości przez dwoje samotnych ludzi. Zadziwiający, początkowo bezkompromisowy, zmieniający nastrój oraz potrafiący mocno namącić w głowie.

Tym większa szkoda, że gdzieś w tym wszystkim gubi się własny język Titane. W potoku cytatów, nawiązań, odwołań, w konglomeracie wybierania wszystkiego, co najlepsze z innych filmów i dzikiej pogoni za stylowością tonie niezależność i charakterystyczność a za nią prawdopodobnie zapamiętywalność tego filmu. Oto pełne wartości odżywczych, dość smaczne danie Fusion, do przepisu na które za kilka miesięcy, czy lat już nie powrócisz.

Julia Ducornau uderza widza obrazem życia w bólu - odczuwanym i zadawanym. Z bohaterką zstępujemy do zadziwiającego piekła.

Po sukcesie "Mięsa" francuska reżyserka nie spieszyła się z nakręceniem drugiego obrazu, ale nawet jeżeli świat zdążył o niej zapomnieć, "Titane" jest na tyle głośnym przypomnieniem, że już nigdy nie umknie wam to nazwisko.

Niektórzy z Was wezmą tę produkcję za kronikę dziejów Transformersów walczących z nieuregulowanym napięciem seksualnym. Jeszcze inni za hołd dla wszystkich kinowych siepaczy. Jedni i drudzy będą mieli po części rację. Sposób, w jaki działa umysł Julii Ducournau, fascynuje bez reszty, przebijając się do naszych serc i umysłów po staranowaniu właściwie każdej komórki ciała i nie biorąc jeńców.

Znakomicie wyreżyserowane i zagrane kino wielu znaczeń, które ekranową rzeczywistość nagina dowolnie do treści jaką zamierza nam sprezentować, a do swojego dzikiego świata zaprasza przede wszystkim tych, którzy będą w trakcie seansu w stanie zaakceptować to, że szalejący w naszych głowach sztorm również jest pewną formą porządku. Rzecz definitywnie nietuzinkowa.

Jest fantazją o życiu po bandzie, obfitującym w przeróżne transgresje. A także o wysoce specyficznej rodzinie, sfingowanej, lecz dziwnie prawdziwej. Ducournau chlusta wątkami i tematami, tworząc abstrakcyjną plamę, którą najlepiej potraktować na zasadzie testu Rorschacha.

Drażni, wybija ze strefy komfortu, bawiąc, tumaniąc, strasząc i intrygując tematem.

Zmiażdżone czaszki, kopulujące samochody, psychopatyczne morderczynie - wszystko to pojawia się w "Titane" tylko po to, by odpowiednio mocno wybrzmiała historia o potrzebie miłości i bliskości. Trudno o bardziej nieoczywistą, ekstremalną i oszałamiającą opowieść o współczesnej rodzinie.

Będę na tyle odważny, że opiszę bezkompromisowy Titane jako obraz współczesnego świata, jego potrzeb, lęków wypełniony uniwersalnymi diagnozami. To trudny, ale bardzo wartościowy film.