Jedyne co musicie wiedzieć przed pójściem do kina: "Deadpool" trzyma poziom. Spodoba się zachwyconym pierwszą częścią, bo jest równie zabawny.

Seans "Deadpoola 2" jest jak jazda kolejką po komnacie strachu w ekscentrycznym lunaparku. Po twarzach tryska krew, dookoła fruwają kończyny, a sam wagonik chwilami skrzypi, ledwo jedzie i omal nie wypada z szyn. A i tak przez całą trasę zanosimy się śmiechem.

Dwie godziny jazdy po bandzie, napędzanej genialną ścieżką dźwiękową, podkreślającą absurdalny charakter całej produkcji. Trup ściele się gęsto, brzuch boli od ciągłego śmiechu, a ręce same składają się do oklaskiwania pomysłowości twórców.

Co z tego, że w zasadzie daje to samo, skoro jest nadal soczystym stekiem z bluzgów, polanym sosem z czarnym humorem, nie uznając litości dla nikogo, jednocześnie dostarczając mnóstwo frajdy.

Ciekawszy anty-bohater oraz lepszy aktor wcielający się w jego rolę - gdyby z takiego pułapu rozpoczęli twórcy dwa lata temu, do całej serii miałbym zupełnie inne podejście.

Jeszcze więcej hałasu i zamieszania, ale tym razem o nic.

Miodna zabawa. Pamiętajcie jednak, że idziecie na własną odpowiedzialność - tych scen nie da się już odzobaczyć...

Piękny film. Aż się wzruszyłem, naprawdę. Kawał dobrej rozrywki przez duże R. Prosty scenariusz, oparty na mocnych żartach, okazał się strzałem w dziesiątkę. W prostocie siła. I nawet nie myślcie, aby wychodzić z kina przed napisami, bo przegapicie kapitalne sceny.

Sequel z oczywistych względów pozbawiony świeżości pierwowzoru, ale jednocześnie zabawniejszy i po prostu od niego lepszy.

Odgrzewany kotlet? Nie! To soczysty, krwisty i przepyszny burger!

Tym razem Deadpool ma wokół siebie bardziej rozwinięte pod względem osobowościowym postaci, bardzo dobrego przeciwnika i kilka potrzebnych dla dramaturgii zwrotów akcji. A więc krok naprzód i to w dobrym kierunku.

W ogólnej nonszalancji i bezpretensjonalnym luzie jest metoda, bo dostajemy dokładnie to, czego oczekiwaliśmy. Nieco wtórną, ale naprawdę przednią rozrywkę, przy której wielbiciele specyficznego poczucia humoru Karmazynowego Komedianta uśmieją się jak norki.

Prawdziwe kino dla dorosłych. Brutalne, wulgarne i zabawne, bez żadnych hamulców - kwintesencja bezkompromisowego kina akcji.

Zaskakująco udana kontynuacja, która z całą pewnością jest lepsza od pierwszej części. Mamy tu do czynienia nie tylko z bardziej interesującą fabułą, ale i ciekawszymi bohaterami.

Poza niewielkim progresem w warstwie psychologicznej, to dalej ta sama bezczelnie skuteczna i prymitywna rozrywka, która sprawia radość, bawi i czuć, że płynie z miłości do komiksów czy popkultury w ogóle, ale ostatecznie popełnia te same błędy, a co gorsza pozbawiona jest efektu świeżości, który w dużym stopniu decydował o sukcesie pierwszej części.

Dobrze wiedzieć, że pomimo porozumienia na linii FOX-Disney, Deadpool nie stracił swego unikatowego charakteru. Wciąż jest tym samym przesadnie gadatliwym sadystą o dobrym sercu, którego świat pokochał przed dwoma laty. Popkulturowa karuzela, na której zasiadł okazała się naoliwiona jeszcze lepiej niż wtedy, a ja liczę na to, że będzie się kręcić jeszcze przez jakiś czas.

Druga część "Deadpoola" nie serwuje filmowemu podniebieniu zbyt wielu nowych wrażeń, lecz stawia na sprawdzone przepisy. I bardzo dobrze, bo tak samo, jak za pierwszym razem, hojnie częstuje widzów soczystym dowcipem, pełnokrwistą akcją i przyjemnie lekkostrawną fabułą.

Smaczki w "Deadpoolu 2" to tak naprawdę dziesięć dowcipów na minutę, ale dowcipów związanych z popkulturą szeroko pojętą.

Nie zawiedzie odbiorców, o ile przymknie się oko na swobodne zachowanie tytułowej postaci. Pewnym jest, że z tej produkcji każdy z nas wyniesie podejście Deadpoola do świata i komiczne zwroty, których zwykł używać. Realizacja jak najbardziej godna uwagi i poświęcenia czasu.

Z kina wyszedłem usatysfakcjonowany, ponieważ dodatkowe dolary nie wpłynęły zbyt mocno na drugiego "Deadpoola". Nadal jest to świetny miks komedii z filmem akcji.

Oczywiście znawcy komiksów Marvela znajdą jeszcze pewnie z tuzin innych smaczków, szczególnie w postaciach lokatorów więzienia dla superłotrów. Na szczęście scenarzystom udało się zachować równowagę i film nie tylko nadaje się do obejrzenia przez widzów niebędących znawcami tego uniwersum, ale nawet nie wymaga znajomości części pierwszej. A to rzadka i cenna zaleta.

Cóż mogę więcej rzecz - naprawdę mi się podobało i będę często wracać do tej produkcji. Czekam z wypiekami na twarzy na kolejną część i mam szczerze nadzieję, że na jednej się nie skończy. Moja osobista topka filmów Marvela.

Sprawdzona formuła przeniesiona w nieco bardziej przebojową historię skutkuje naprawdę mile spędzonym czasem. Aż do fantastycznego finału w którym film z gracją buldożera burzy całkowicie czwartą ścianę i.... to trzeba zobaczyć samemu!

Deadpool może i wydoroślał, ale nie wzbudza już takiej sympatii, jak przy pierwszym spotkaniu. Śmieszy bardziej niż ostatnio, robi lepsze piruety, ale wciąż popełnia te same błędy.

Większy, szybszy, napakowany zatrważającą liczbą gagów. Ponadto super-antybohaterowi przybyło znajomych, a on sam jest bardziej dramatyczny i naćpany, niż w części pierwszej. Wydawałoby się, że to recepta na sukces. Niekoniecznie.

Mimo znacznie poważniejszej historii bo już na samym początku Wade Wilsona czeka straszna tragedia, to nie traci on rezonu i śmieszy na każdym kroku.

Jeden z najbardziej odważnych filmów ze stajni Marvela. Nie z tego powodu, że nie boi się pokazywać flaków czy swawoli sobie w kwestiach obyczajowych. Leitch potrafił zrobić film superbohaterski, łamiąc najważniejsze zasady rządzące tego typu kinem.

Wszystkiego jest tu więcej, jednak nie przekłada się to w większości na dobrą zabawę. Pośmiać się można, i jest ku temu mnóstwo możliwości, ale ma się wrażenie, że twórcy zatrzymali się na tym, co było dobre dwa lata temu, a i wtedy oryginał nie zachwycał aż tak, i tym samym kontynuacja smakuje trochę jak odgrzewany kotlet.

Świetna rozrywka, fajerwerki śmiechu i efektów specjalnych, które jak nic resetują mózg, po seansie jest przewietrzony, zrelaksowany i gotowy na "ambitniejsze" wyzwania.

Wyszedł z tarczą w starciu z pierwszą częścią, a na śniadanie zjada wszystkie komiksowe adaptacje, może poza Batmanami Burtona i Nolana, i chociaż Mroczny Rycerz również padł ofiarą kilku żartów, razy te otrzymał od godnego siebie przeciwnika.

Jeśli podobała Wam się pierwsza część Deadpoola, to druga również Was nie rozczaruje.

Choć jest tu wszystkiego więcej, lepiej, ładniej, a humor, czyli najważniejszy element tej produkcji, jest nieco bardziej wysmakowany niż przed dwoma laty, tak wszystko to gubi się nieco w chaosie i zbyt dużej liczbie postaci, scen akcji czy nawet dowcipów.

Deadpool w Deadpoolu 2 znowu jest fantastyczny i znowu nie daje się nie kochać. Popisuje się przed kamerą i zawsze, nawet w najtrudniejszych dla siebie sytuacjach stara się zachować swoją twarz. Przez te dwie godziny jednocześnie jest w stanie zasypać nas prawdziwą litanią fantastycznych linijek, a jednocześnie sprawić, że naprawdę przejmiemy się jego losem.

Naprawdę bardzo solidna produkcja, ale wciąż tylko kontynuacja sprawdzonego pomysłu. Co nie zmienia faktu, że fani Deadpoola raczej powinni być zachwyceni.

Sequel wypada nieźle. Czyżby szczęście przyniosła mutantka Domino, której mocą jest właśnie... fart? W każdym razie "Deadpool 2" zapewnia wystarczająco frajdy i daje nadzieję na ciąg dalszy.

Może i nie jest już takim powiewem świeżości na rynku ekranizacji komiksowych jak w 2016, bo już dobrze wiemy, czego się po tym superłobuzie spodziewać. Ale wciąż jest to świetna rozrywka. Jazda bez trzymanki całe dwie godziny.

W dużej mierze opiera się na oryginale, jednak akcja filmu jest znacznie rozszerzona, szybsza i mocniejsza. Często ryzykowny, lecz stanowiący kwintesencję samą w sobie humor, wzmacnia jego całościowy odbiór. Fani pierwszej części tej serii na pewno nie będą zawiedzeni.

Kawał dobrej zabawy, skrojonej wprost pod gusta i potrzeby fanów tej postaci. I choć brakuje tutaj świeżości oraz ciekawszej fabuły, to już zacieram rączki w perspektywie kolejnej odsłony.