Deadpool 2

Wyszedł z tarczą w starciu z pierwszą częścią, a na śniadanie zjada wszystkie komiksowe adaptacje, może poza Batmanami Burtona i Nolana, i chociaż Mroczny Rycerz również padł ofiarą kilku żartów, razy te otrzymał od godnego siebie przeciwnika.

Naładowany humorem sequel, który dorównuje swojemu poprzednikowi, a momentami rozmachem i wulgarnością bije go prosto w zamaskowaną twarz. Pozycja, która pomimo że pełna chaosu, jest gwarancją bezczelnej rozrywki.

Mogę z czystym sumieniem polecić ten film wszystkim fanom Marvela, w szczególności tym którym podobała się pierwsza część. Nie zawiedziecie się, ale też nie liczcie na opadniętą szczękę czy salwy zachwytu podczas seansu. Jednakże jedno jest pewne - Deadpool 2 to gwarant dobrej zabawy.

Już niedługo premiera Deadpool&Wolverine, dlatego postanowiłem powtórzyć sobie drugą część i podzielić się z Wami moimi wrażeniami po latach. Zapraszam na recenzję.

Cóż mogę więcej rzecz - naprawdę mi się podobało i będę często wracać do tej produkcji. Czekam z wypiekami na twarzy na kolejną część i mam szczerze nadzieję, że na jednej się nie skończy. Moja osobista topka filmów Marvela.

Całkiem udana kontynuacja, która z całą pewnością jest lepsza od pierwszej części. Mamy tu bowiem do czynienia nie tylko z bardziej interesującą fabułą, ale i ciekawszymi bohaterami. Co prawda, nie wszystko wyszło tutaj idealne, bo gagów jest zbyt wiele, potencjał ekipy X-Force został zmarnowany, a wiele postaci sprawia wrażenie wciśniętych na siłę.

Całkowicie zrozumiem głosy zarzucające temu filmowi niedoróbki, kalki i wtórne żarty. Wciąż jednak warto pamiętać - chyba tego oczekiwał każdy z nas, prostych widzów zasiadających z paczką orzeszków lub kubełkiem popcornu, by wrócić do dziwnego świata Wade'a Wilsona.

Ciekawy przypadek filmu, który niezbyt przypadł mi do gustu, ale nie jestem w stanie napisać, to film zły. Po prostu czasami pogodzić się z faktem, że nie wszystko jest skierowane do nas.

Kiedy film rozpoczyna się kilkoma krwawymi jatkami pod rząd, w rytm utworu 9 to 5 Dolly Parton, to wiadomo, że trafiło się na godnego następcę pierwszego Deadpoola.

Film mnie pozytywnie zaskoczył. Nie taki sam, chociaż równie zabawny, co część pierwsza.

Wyszedłem z seansu drugiego Deadpoola bardzo zadowolony i usatysfakcjonowany. Nie dlatego, że to wybitny film czy ekranizacja komiksu jako taka. Po prostu świetnie się bawiłem, a sam seans dostarczył mi najzwyczajniej w świecie wiele rozrywki.

Dobrze wiedzieć, że pomimo porozumienia na linii FOX-Disney, Deadpool nie stracił swego unikatowego charakteru. Wciąż jest tym samym przesadnie gadatliwym sadystą o dobrym sercu, którego świat pokochał przed dwoma laty. Popkulturowa karuzela, na której zasiadł okazała się naoliwiona jeszcze lepiej niż wtedy, a ja liczę na to, że będzie się kręcić jeszcze przez jakiś czas.

Nie zawiedzie odbiorców, o ile przymknie się oko na swobodne zachowanie tytułowej postaci. Pewnym jest, że z tej produkcji każdy z nas wyniesie podejście Deadpoola do świata i komiczne zwroty, których zwykł używać. Realizacja jak najbardziej godna uwagi i poświęcenia czasu.

Druga część "Deadpoola" nie serwuje filmowemu podniebieniu zbyt wielu nowych wrażeń, lecz stawia na sprawdzone przepisy. I bardzo dobrze, bo tak samo, jak za pierwszym razem, hojnie częstuje widzów soczystym dowcipem, pełnokrwistą akcją i przyjemnie lekkostrawną fabułą.

Druga część okazała mieszanką wszystkiego, co podniosłe i wzruszające... Po czym wyśmiała ten bałagan z przytupem każdą kolejną sceną.

Smaczki w "Deadpoolu 2" to tak naprawdę dziesięć dowcipów na minutę, ale dowcipów związanych z popkulturą szeroko pojętą.

W ogólnej nonszalancji i bezpretensjonalnym luzie jest metoda, bo dostajemy dokładnie to, czego oczekiwaliśmy. Nieco wtórną, ale naprawdę przednią rozrywkę, przy której wielbiciele specyficznego poczucia humoru Karmazynowego Komedianta uśmieją się jak norki.

Zredukowano tu liczbę żartów żenujących i wzbogacono produkcję o dużą dozę absurdalnego humoru, co wyszło jej zdecydowanie na lepsze. Wydaje mi się, że film ma szansę znaleźć swoją niszę w kinie akcji, jeśli tylko pozostanie w swojej lidze.

Z kina wyszedłem usatysfakcjonowany, ponieważ dodatkowe dolary nie wpłynęły zbyt mocno na drugiego "Deadpoola". Nadal jest to świetny miks komedii z filmem akcji.

Prawdziwe kino dla dorosłych. Brutalne, wulgarne i zabawne, bez żadnych hamulców - kwintesencja bezkompromisowego kina akcji.

Większy, szybszy, napakowany zatrważającą liczbą gagów. Ponadto super-antybohaterowi przybyło znajomych, a on sam jest bardziej dramatyczny i naćpany, niż w części pierwszej. Wydawałoby się, że to recepta na sukces. Niekoniecznie.

Nie wnosi właściwie niczego nowego do ekranowego wizerunku superbohatera i wiele dowcipów zwyczajnie powtarza. Gubi oryginalność części pierwszej, nie dając nic w zamian.

Zabrakło świeżości oryginału, a całość sprawia wrażenie wyniku chłodnej kalkulacji zamiast szczerej geekowskiej zajawki. Nie jestem jednak w stanie jednoznacznie odradzić seansu, bo jeśli oczekiwaliście powtórki z rozrywki, z odrobinę większym rozmachem, prawdopodobnie wyjdziecie z kina zadowoleni. Jeśli zaś, podobnie jak ja, liczyliście, że twórcy rozwiną skrzydła i zaserwują coś bardziej bezkompromisowego, możecie poczuć lekki zawód.

Dorównuje pierwszej części. W niektórych momentach dzięki podkręceniu tempa i jeszcze bardziej szalonemu poczuciu humoru ją przewyższa.

Ciekawszy anty-bohater oraz lepszy aktor wcielający się w jego rolę - gdyby z takiego pułapu rozpoczęli twórcy dwa lata temu, do całej serii miałbym zupełnie inne podejście.

Wyprzedza jedynkę. Jest lepiej zrównoważony, często zaskakuje.

Mimo dobrych scen czuje się zmęczenie materiału. Niby jest okej, ale czegoś brakuje. Niestety "Deadpool 2" to tylko film.

Twórcy filmu nie zawodzą. Deadpool 2 jest zarazem przewidywalny i zaskakujący, prosty i skomplikowany.

Po zachwyceniu się "Deadpoolem" w 2016 roku obejrzenie drugiej części było dla mnie jak zderzenie z betonową ścianą - nie spodziewałem się, że twórcy postanowią wydać tak wyczekiwany przez widzów film w formie podkręconej retrospekcji.

W pełni spełnia oczekiwania widzów, momentami bawi nawet bardziej niż wcześniej i stanowi doskonałą odskocznię od superbohaterskiego kina ostatnich miesięcy.

Poza niewielkim progresem w warstwie psychologicznej, to dalej ta sama bezczelnie skuteczna i prymitywna rozrywka, która sprawia radość, bawi i czuć, że płynie z miłości do komiksów czy popkultury w ogóle, ale ostatecznie popełnia te same błędy, a co gorsza pozbawiona jest efektu świeżości, który w dużym stopniu decydował o sukcesie pierwszej części.

Choć jest tu wszystkiego więcej, lepiej, ładniej, a humor, czyli najważniejszy element tej produkcji, jest nieco bardziej wysmakowany niż przed dwoma laty, tak wszystko to gubi się nieco w chaosie i zbyt dużej liczbie postaci, scen akcji czy nawet dowcipów.

W dużej mierze opiera się na oryginale, jednak akcja filmu jest znacznie rozszerzona, szybsza i mocniejsza. Często ryzykowny, lecz stanowiący kwintesencję samą w sobie humor, wzmacnia jego całościowy odbiór. Fani pierwszej części tej serii na pewno nie będą zawiedzeni.

Dawno tak dobrze nie bawiłem się w kinie, jak podczas seansu Deadpoola 2.

Naprawdę bardzo solidna produkcja, ale wciąż tylko kontynuacja sprawdzonego pomysłu. Co nie zmienia faktu, że fani Deadpoola raczej powinni być zachwyceni.

Co z tego, że w zasadzie daje to samo, skoro jest nadal soczystym stekiem z bluzgów, polanym sosem z czarnym humorem, nie uznając litości dla nikogo, jednocześnie dostarczając mnóstwo frajdy.

Mroczny dramat o niszczącej sile pożądania.