Brooklyn

Jest tu wszystko, czego potrzeba do drugiego z rzędu walentynkowego weekendu z ukochaną/ukochanym: delikatność, subtelność, klasa, ciepło i czające się za każdym rogiem emocje.

Fabuła w "Brooklynie" nie jest jakoś szczególnie odkrywcza, ale dzięki barwnym dialogom nie dłuży się, ale potrafi wzruszyć.

Jeśli ktoś szuka melancholijnego, nostalgicznego melodramatu, trafił pod właściwy adres.

Kameralny i skromny, czasami ujmująco subtelny.

Historia może i banalna, ale z kilku powodów wciągająca.

Cukierkowa nuda.

Łatwość w odbiorze nie przeszkadza jednak w niesieniu moralizatorskiego i pokrzepiającego przesłania, co czyni produkcję godną uwagi.

Nic więc "Brooklynu" nie wyróżnia na tle innych melodramatów. Nie zmieni tego dobra realizacja, świetna gra aktorska, czy piękne krajobrazy i zdjęcia.

Kawał pięknie opowiedzianej baśni o życiu na obczyźnie.

Nie jest jednak arcydziełem. Raczej wzruszającą, przyjemną dla oka historią, o której jednak szybko się zapomina.

Bezsprzecznie zachwyca pod wieloma względami. To jedna z lepszych historii miłosnych od czasów "Titanica".

Dobre, obyczajowe kino.

Największą siłą filmu jest właśnie jego klasyczna maniera. Jego baśniowość sprawia, że mimo wszystko, dajemy się nabrać na tę z pozoru prostą historię.

Oko szklić się będzie - u części widzów. Inni mogą dyskretnie ziewać.

Pasjonująca opowieść o miłości, o trudnych wyborach, o tęsknocie i o spełnianiu swoich marzeń, które z pomocą innych nie będą już dłużej marzeniami, a samą prawdą.

Zwyczajny, lekko mdły melodramat o rozterkach prowincjonalnej gąski.

Jest filmem stylowym i wizualnie wysmakowanym, świetnie oddającym atmosferę i obyczajowość Nowego Jorku lat 50. XX w.

Film prosty, ale dzięki skupieniu na skomplikowanych bohaterach i ich uczuciach urasta do ogromnych rozmiarów.

Ogląda się po prostu z przyjemnością, z uśmiechem i łzami w oczach na przemian.

Dzięki wprawnej ręce reżysera suma wielu udanych elementów dała równie znakomity efekt. Być może film scaliła empatia, prosta, ludzka życzliwość, która charakteryzuje większość bohaterów.

W całej tej pięknej i kolorowej oprawie Brooklyn okazał się filmem tylko średni. Miał mocne strony, owszem. Tylko niestety tych negatywnych, a raczej obojętnych odczuć względem filmu, miałem znacznie więcej.

Miłe, ciepłe kino.

Seans mija miło i przyjemnie, wszystko jest na swoim miejscu, ale po wyjściu z kina łatwo o filmie Crowley'a zapomnieć - właśnie przez to, że nie daje nam żadnych tropów, które wymagałyby głębszych przemyśleń.

Jeżeli macie nastrój na coś optymistycznego, zgrabnie zrealizowanego, bardzo dobrze odegranego, o inspirującej fabule, to powinniście zainteresować się filmem Johna Crowley'a.

Rzecz jest może miejscami zbyt melodramatyczna i niewolna od schematów, ale potrafi z prozy życia wydobyć poezję, co często określamy jako magię kina.

Nietuzinkowy, lekki i mądry film o wchodzeniu w dorosłość.

Cudowny, choć w pewnym sensie absolutnie niedzisiejszy film.

Warto obejrzeć ze względu na ładne kostiumy i dobrze uchwyconą atmosferę lat pięćdziesiątych.

Warto obejrzeć nie tylko dla ekspresyjnego występu Saoirse Ronan, ale także dla wspaniałych scenografii i ożywienia świata, który już dawno przeminął.

Jeżeli ktoś lubi głębokie i gruntowne przemiany bohaterów spełniające swój amerykański sen w tym filmie to właśnie znajdzie.

Jest tu wszystko co w prawdziwym Harlequinie znaleźć się powinno. Jest nad wyraz zachowawczo i ze smakiem.

Jest w tym filmie ujmująca delikatność. Jest on wręcz ostentacyjnie nieefekciarski, ale wciągający i wzruszający.

Saoirse Ronan gra dziewczynę z Irlandii doprawdy fenomenalnie i z jej nominacji akurat się cieszę, ale Nick Hornby napisał jej i innym aktorom tak banalny i ckliwy scenariusz, że jego kolekcja płyt przewraca się na półkach.

Zniewalający, mądry i fenomenalnie zagrany przez Saoirse Ronan.

Nie każdy musi odnaleźć się w tym imigranckim irlandzkim śnie na amerykańskiej ziemi widząc w nim morze naiwności. Można jednak odrzucić uprzedzenia i dać się ponieść tej dobrze znanej opowieści o uniwersalnym wydźwięku, która wciąga tak, jakby słyszało się po raz pierwszy.

Dzięki odpowiednim proporcjom, sprawdza się znakomicie, będąc małym arcydziełem gatunku i jednym z najlepszych filmów roku.

Jedno z najfajniejszych zaskoczeń zeszłego roku. Uroczy, pozytywny, acz nie stroniący od ukazywania trudów emigracji.

Wizualnie dopracowana, wzruszająca historia o rozstaniu, dojrzewaniu, stracie, rodzącym się uczuciu i poczuciu obowiązku.

Spokojny, urokliwy, niby zwyczajny, ale jednak w jakimś stopniu niezwykły film.

Słodki i nieskomplikowany.