To film szalenie skromny,klaustrofobiczny(format 1:1 i przeświadczenie,że obserwujemy uwięzionego w"celi"człowieka),słodko-gorzki o egzystencji ludzkiej.Zdarza mu się być dziwnym,pewnego rodzaju przerysowanym-a może to przekraczanie cienkiej granicy między egoizmem a altruizmem.I wisienką na torcie jest Brendan Fraser-jego rola jest kosmiczna,wybitna,nietuzinkowa a Sink i Chau pięknie to dopełniają.Sztuką jest pociągać za odpowiednie struny tak aby wszystko składało się na dzieło kompletne.

Podchodzi z empatią do tematu, a do tego umiejętnie dołącza do niego parę innych motywów. Zaś rola Brendana Frasera jest rzecz jasna wybitna. Szkoda tylko częściowej ekspozycji w dialogach oraz ckliwego zakończenia.

Historia, która może dotknąć każdego. Opowieść o człowieku, który po stracie, nie jest w stanie sobie poradzić z samotnością, topiąc smutki w jedzeniu. Film dla ludzi empatycznych.