Wieloryb

To film szalenie skromny,klaustrofobiczny(format 1:1 i przeświadczenie,że obserwujemy uwięzionego w"celi"człowieka),słodko-gorzki o egzystencji ludzkiej.Zdarza mu się być dziwnym,pewnego rodzaju przerysowanym-a może to przekraczanie cienkiej granicy między egoizmem a altruizmem.I wisienką na torcie jest Brendan Fraser-jego rola jest kosmiczna,wybitna,nietuzinkowa a Sink i Chau pięknie to dopełniają.Sztuką jest pociągać za odpowiednie struny tak aby wszystko składało się na dzieło kompletne.

Podchodzi z empatią do tematu, a do tego umiejętnie dołącza do niego parę innych motywów. Zaś rola Brendana Frasera jest rzecz jasna wybitna. Szkoda tylko częściowej ekspozycji w dialogach oraz ckliwego zakończenia.

Historia, która może dotknąć każdego. Opowieść o człowieku, który po stracie, nie jest w stanie sobie poradzić z samotnością, topiąc smutki w jedzeniu. Film dla ludzi empatycznych.

tydzień z życia grubasa, kameralne a poruszające emocjonalne, świetna rola Brendana Frasera

Czekałem na powrót Aronofsky'ego z egzotycznych krain rozkrzyczanych mitopoetyk ("Noe" czy "Źródło") do tej pasji, z jaką potrafił notować przedmiotowość egzystencji (jak w "Pi" i "Requiem dla snu"), powrót do myślenia fragmentami, z których powoli ujawnia się szeroki obraz. "Wieloryb" zresztą - im szerszy obraz ujawnia, tym większa klaustrofobia i fotel mniej wygodny. Nieco może zbyt naiwne zakończenie. Nieoczywista adaptacja książki H. Melville'a.

Aronofsky znowu trafił w moje czułe punkty, nawet jeśli - jak to u niego bywa - balansuje na granicy kiczu, którego jednak nie przekracza. Wspaniale jest widzieć znów na ekranie Fraser'a, który wspina się na wyżyny aktorstwa, ale partnerująca Chau nie ustępuje mu na krok, dzięki czemu udaje im się stworzyć wspaniały duet. Problem mam jednak ze scenariuszem, który z jednej strony porusza ważne tematy, to z drugiej ich rozwinięcie albo pozostawia niedosyt, albo wybrzmiewają one po prostu źle.

Piękny film o pogodnym człowieku, który kocha swoją córkę. To wyboista opowieść pełna spięć i dramatów, potężnych wymian zdań, aby udowodnić, że nikt nie jest stracony. Nie tylko jego córka, ale też sam Charlie. I wiecie co? Ja zostałem przekonany.

Obiecywałem sobie po nim więcej, ale i tak rola Frasera wygrana po mistrzowsku.

Podziwiam, że Aronofsky'emu udało się złapać mnie w kluczowym momencie, bo gdzieś tak między 2 a 3 aktem byłem już totalnie kupiony. Cały seans pod znakiem ciszy. Fraser nieśmiertelny. I jedynie na razie do samej końcówki mam jakieś tam zastrzeżenia.

Perełka charakteryzacji i aktorstwa,każdy daje popis,scenariusz smutny ale dobry

Gdyby na wadze wielkiej jak gigant, umieścić z jednej strony bohatera Wieloryb cały film ważącego prawie 300 kilogramów, a z drugiej stos topornych metafor i uproszczeń zastosowanych przez Darrena Aronofskiego (bardzo przypominającego Jonathan Ive byłego projektanta Apple), trudno byłoby określić, która strona przeważyłaby. Cała recenzja: https://filmhunt.pl/filmy/wieloryb-caly-film/

Pierwsze 30 minut wybitne. Później wchodzi Darren na pełnej. Brendan bardzo wiarygodny, ale czy genialny przez wielkie G?

Wybitne kino i gra na emocjach, przestałem ryczeć dopiero na parkingu kina. Dialogi i gra Frasera, oświetlenie, ten prosty powrót do motywu z początku, kino, które chce się oglądać kropka

Cudownie poruszające, ale jednocześnie, ugh, tak topornie napisane. Wybitny Fraser. Wendell był pierwszy!

Wieloryb maluje na ekranie wachlarz emocji, które tłumi główny bohater, jednocześnie zręcznie przechodząc do ich obnażenia i oczyszczenia. Sięgając po film Wieloryb w reżyserii Darrena Aronofsky’ego, wiedziałam, że nie może być to zła produkcja. Nie skłamię, mówiąc, że film jest arcydziełem kina tego gatunku. http://www.nowyakapit.pl/wieloryb-uwieziony-we-wlasnym-ciele/

Tym razem krótko. Chciałabym żeby to Brendan Fraser otrzymał w tym roku Oscara za najlepszą rolę męską.

Pornografia współczucia i kpiny z dramatów ludzkich... miewa momenty autentyzmu, co jest jedynie zasugą walczącego z rozdramatyzowanym scenariuszem Frasera, który sprawia, że mimo wszystko jakoś jesteśmy w stanie kupować momentami głównego bohatera. Niemniej jednak jest to kolejny film Darrena, który tylko pokazuje jak atencyjnym jest tworcą i jak bardzo nie potrafi w niuans i prawdziwe historie, które gdzieś się chowają pod płaszczykiem pretensjonalnie artystycznego dzieła.