Pewnego razu... w Hollywood

Tarantino można kochać albo nie znosić.Ja do jego kina mam ambiwalentny stosunek.Hollywood lat 60 jego oczami jak najbardziej kupuje.Mam wrażenie,że wręcz idealnie odwzorował wszystkie wady i zalety tamtych czasów.Chociaż nie ukrywam,że film momentami gdzieś się dłużył-miałem wrażenie,że Tarantino za zbyt wiele sznurków ciągnie-niektóre sceny czy też historię aż prosiły się o kontynuacje-pewnie wtedy film by trwał 7h :D.Aktorsko główne role to cud miód.Scenografia czapki z głów.Quentin na 7.

Tarantino pokazał tutaj swoje wielkie serducho dla kina. Cudownie przegadana wycieczka po LA z Pittem i Leo, który może już szykować spodnie na Oscary. Akcji tyle ile potrzeba, ale siła siedzi głównie w dialogach i widokach pięknego Hollywood z końcówki lat 60tych. Krótkie występy niektórych aktorów mogą zawieść, ale z pewnością je zapamiętamy, a do tego myślę, że zaskakujące zakończenie. Pojeździłbym z Rickiem, Cliffem i Sharon dłużej po tych ulicach. Przedostatni film Quentina uważam za udany.

To kolejny, świetny film Quentina Tarantino, w którym na każdym kroku odczuwa się miłość twórcy do kina lat 60. Całość zachwyca scenariuszem, reżyserią, klimatem, aktorstwem, warstwą techniczną... po prostu niemalże wszystkim. Niektórzy będą mieli jednak trochę problem z mocno wolnym tempem. Ja nie miałem.

Pewnie wielu nie podejdzie to tempo oraz struktura historii, ale ja to bez problemu kupiłem i dałem się wciągnąć w klimat Hollywood tamtych lat. Wszystko dzięki wspaniałej reżyserii i scenariuszowi oraz niezwykle dopracowanej warstwie technicznej. Mi nic więcej nie potrzeba.

Ah, nie wiedziałam, jak bardzo czekam na nowego Tarantino, póki nie dostałam nowego Tarantino. I mimo że nie jest to najlepszy film Quentina, czuć w tej bajce o Hollywood lat 60. wielkie serducho.

Rewelacyjny, fantastyczny film:) praktycznie bez fabuły ale z tysiącami smaczków dla kinomana, plus jak dla mnie oscarowa rola DiCaprio.

Najlepszy film roku! :) Dobry Wujek Tarantino, dał mi Pitta i DiCaprio w jednym filmie z rolami, których w głębi duszy pragnąłem. Bardzo ciepła i sentymentalna podróż do Hollywood w którym zawsze może być inaczej, choćby tylko w naszych głowach, choćby tylko na krótką chwilę. Niesamowity jest ten obraz choćby dlatego, że wszystko dzieje się tak jak byśmy tego chcieli i nie jest przy tym za grosz przewidywalny. Końcówka to jedna z najlepszych scen jakie widziałem. DiCaprio i Pitt genialni!

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony klimat lat 60. wylewa się wiadrami, DiCaprio z Pittem są zajebiści, ale scenariusz jest dość bałaganiarski. No i końcówka jest CUDOWNA.

Po już nie wiem którym seansie chce powiedzieć, że to jest film w którym lubię absolutnie wszystko. Styl kręcenia, przepiękne kolory, prze genialna obsada. Styl reżyserki Tarantino jest wyjątkowy i faworyzując mogę powiedzieć, że nie będę spełniony jak nie będę znał go na pamięć. To nie jest 10 za arcydzieło, to jest 10 za świetny film i mojego ulubionego reżysera bawiącego się genialnym scenariuszem i formą.

Tarantino nieśpiesznie, ale udanie przybliża złotą erę Hollywood. Widz czeka na kulminację, eskalację i tykającą bombę, która z właściwą Quentinowi mocą i dawką humoru eksploduje pod koniec, zadowalając fana twórczości Jerome, lubiącego tryskającą czerwień na ekranie. Kapitalni DiCaprio i Pitt potrafią skupić uwagę widza, ale może on oczekiwać rozwinięcia większej liczby wątków. Niedoczekanie.

Nostalgia, dłużyzny, koniec epoki i zaskakujące zakończenie

Uczta dla oczu i uszu. Przepięknie nakręcona, demitologizująca satyra Hollywood lat 60. pełna świetnego humoru, wspaniałych aktorów i idealnej przemocy.

Pocztówka z dawnych lat, kino o kinie, opowieść o kumpelskiej przyjaźni, ale i nieco cyniczne spojrzenie na ukochaną złotą erę Hollywood przez pryzmat własnej twórczości, jednocześnie stanowiące próbę jej podsumowania. Bezbłędny realizacyjnie oraz aktorsko, choć kulminacja w finale nie wybrzmiewa tak dobrze, jak w "Inglorious Bastards" czy "Django".

Uwielbiam sposób w jaki Tarantino opowiada historie. Kiedy czujność widza jest już uśpiona, to robi sobie ze wszystkiego jaja. Chociaż fabuły to z lupą szukać.

Tarantino to jest gość! Igra z oczekiwaniami widza i jednocześnie śni z nim nostalgiczny sen. Montaż i zdjęcia to miód.

Co by było gdyby? I szkoda, że tak się nie stało. Świetny duet DiCaprio i Pitta ale to ten ostatni szczególnie mnie urzekł. Nie całkiem prześmiewczo o Hollywood

Dziewiąty film Quentina Tarantino.

Najdojrzalszy Tarantino - opowiadający o erze, która zaraz przeminie - ale kiedy chce dostarczyć ostrą rozrywkę, to jedzie na pełnej kurtyzanie. Piękne kino.

Typowy Quentin, miłość do kina i konkretnych czasów aż wylewa się z ekranu, a Leo i Brad to żywe legendy, co tu dużo mówić

Dobre kino od pana Tarantino z niesamowitym starym hollywoodzkim klimatem z obsadą gwiazdorską i ciekawą historią oraz TEN finał

To melancholijna opowieść Tarantino o sobie i jego kinie. O kinie, w którym wszystko jest możliwe. O kinie, które przez swoją bezkompromisowość u niektórych wywołuje zachwyt, a u niektórych niesmak. I wreszcie o kinie, które choć jest przepełnione ciętym humorem, charakterystycznie przyjemnym stylem i audiowizualnym ciepłem, to wciąż nie pozostawia widza obojętnym na tragizm obecny w każdej epoce, bez znaczenia jak piękna w kadrach i dziełach kultury by ona nie była.

Wybitne epizody, które razem nie tworzą konkretnej całości, ale są nostalgiczną pocztówką dawnego Hollywood. Inny, wrażliwy Tarantino. Pitt kradnie show.

Problemem dla wielu może być brak jasno wyznaczonego celu, z drugiej strony ciężko zarzucić mu nudę. Tarantino bawi się z oczekiwankami widza, zaskakuje, miesza gatunki i pokazuje siłę kina, zostawiając za sobą refleksję przepełnioną fantazjami "miasta aniołów". Na ogromne serducho zaslugują: świetny Di Caprio oraz znakomicie partnerujący mu Brad Pitt.

po pierwszym seansie doceniłem, po drugim - wyszedłem w zachwycie (ocena w górę). filmy T. smakują jeszcze lepiej przy powtórkach. Leo i Brad - wspaniali!

POCZTÓWKA Z HOLLY, LATO '69. Długo zwlekałem z tą notką. I nadal czekam aż usiądę sobie wygodnie w fotelu i skosztuję sobie ten film raz jeszcze. I nie wykluczone, że moja opinia jeszcze się zmieni. A na ten moment to najdziwniejszy film QT, w którym paradoksalnie jest najmniej i najwięcej QT. Najmniej, bo przyzwyczaił nas do trochę innego typu historii (chociaż z czasem zaczął iść w takim kierunku). A najwięcej, bo to prawdopodobnie jego najbardziej osobisty film.

Poczucie zafascynowania i nostalgii, pomimo nie urodzenia się w czasie przedstawionym w filmie.

"Once Upon a Time ... in Hollywood" to wspaniała widokówka z Los Angeles lat 60. ubiegłego wieku, zmiksowana z Tarantino jadącym na mocnym (w sumie jednym z najmocniejszych) Tarantino i muszę przyznać, że świetnie się to pochłania w kinie. Niemniej, nie jest to dobry film - rzeczy zasadniczo po prostu się tu dzieją, bohaterowie są i najwięcej przechodzą w czasie, kiedy nie ma ich na ekranie przez pół roku, a finał (mimo osadzenia na twarzy wielkiego uśmiechu) pojawia się tu kompletnie znikąd.

What can I say. 9 film Quentina Barelino który jawnie pokazuje nam Hollywood w tamtych zapomnianych czasach gdzie filmy dopiero nabierały swojego kształtu. Film jak zawsze genialny, dialogi może takie trochę drętwe, ale za to zdjęcią typowo Quentinowe. Once Upon a Time... in Hollywood to piękna laurka dla kinematografii, która po prosu jest żeby być. Nie jest to ani najlepszy film Tarantino, ani najgorszy. Warty obejrzenia ze względu na scenę z hipisami.

Wyidealizowana pocztówka Hollywood, dzięki wolnemu przebiegu akcji film ma wiele do zaoferowania.

Przed seansem kazdy powinien oznaczyć zdjecie sharon tate zamkrdowanej na dywanie w krwi pozniej ocenić film

Z: Hollywood. Do: Hollywood. Pocztówka z wakacji w stylu Tarantino, nostalgia za tym co było i już nie wróci i pewne rozliczenie ze zmianą. Jednak optymizm czy też umiłowanie Fabryki Snów nie pozwoliła reżyserowi na ukazanie prawdy, lecz jego 'co by było gdyby' wpasowuje sie w temat. Powolna narracja i wiernie oddana scenografia nadaje filmowi duszę. Margot Robin weź mnie ze soba do kina! Jednak laurka, choćby najpiekniejsza, nie jest warta tyle co list.

Chyba pierwszy raz stwierdzam, że film QT to przerost formy nad treścią. Ale chłonąłem każdy detal starego Hollywoodu, a seans zapamiętam jako bardzo przyjemną podróż w przeszłość. Za dbałość o detale, scenę na farmie i finał daję 7,5

Urocza pocztówka z Holywood lat 60

Na pewno nie jest to najlepszy Tarantino, ale bawiłam się cudownie. Na pewno obejrzę go jeszcze nie jeden raz.

Brad Pitt mistrzostwo

Cudowny klimat końcówki lat 60., wzbogacony o świetną muzykę z tamtych lat w połączeniu ze stylem Tarantino.

Chapeau bas panie Tarantino, wszystko tu zagrało, kapitalni aktorzy, rewelacyjne dialogi i mnóstwo świetnych smaczków filmowych. Pitt w ostatniej sekwencji <3

Film dla przeciętnego zjadacza chleba beznadziejny.

Hołd dla filmu, gdzie laurka na cześć Hollywood nie pozostawia wiele miejsca dla samego filmu. Dziwne nieco, ale jest w tym metoda. Typowa dla Tarantino.

No ładnie to Quentin wymyślił ;-)

Jak można za taki gniot pobierać opłatę?Drodzy recenzenci co wy bierzecie?