Pewnego razu... w Hollywood

Tarantino można kochać albo nie znosić.Ja do jego kina mam ambiwalentny stosunek.Hollywood lat 60 jego oczami jak najbardziej kupuje.Mam wrażenie,że wręcz idealnie odwzorował wszystkie wady i zalety tamtych czasów.Chociaż nie ukrywam,że film momentami gdzieś się dłużył-miałem wrażenie,że Tarantino za zbyt wiele sznurków ciągnie-niektóre sceny czy też historię aż prosiły się o kontynuacje-pewnie wtedy film by trwał 7h :D.Aktorsko główne role to cud miód.Scenografia czapki z głów.Quentin na 7.

Pewnie wielu nie podejdzie to tempo oraz struktura historii, ale ja to bez problemu kupiłem i dałem się wciągnąć w klimat Hollywood tamtych lat. Wszystko dzięki wspaniałej reżyserii i scenariuszowi oraz niezwykle dopracowanej warstwie technicznej. Mi nic więcej nie potrzeba.

To kolejny, świetny film Quentina Tarantino, w którym na każdym kroku odczuwa się miłość twórcy do kina lat 60. Całość zachwyca scenariuszem, reżyserią, klimatem, aktorstwem, warstwą techniczną... po prostu niemalże wszystkim. Niektórzy będą mieli jednak trochę problem z mocno wolnym tempem. Ja nie miałem.

Tarantino pokazał tutaj swoje wielkie serducho dla kina. Cudownie przegadana wycieczka po LA z Pittem i Leo, który może już szykować spodnie na Oscary. Akcji tyle ile potrzeba, ale siła siedzi głównie w dialogach i widokach pięknego Hollywood z końcówki lat 60tych. Krótkie występy niektórych aktorów mogą zawieść, ale z pewnością je zapamiętamy, a do tego myślę, że zaskakujące zakończenie. Pojeździłbym z Rickiem, Cliffem i Sharon dłużej po tych ulicach. Przedostatni film Quentina uważam za udany.

Ah, nie wiedziałam, jak bardzo czekam na nowego Tarantino, póki nie dostałam nowego Tarantino. I mimo że nie jest to najlepszy film Quentina, czuć w tej bajce o Hollywood lat 60. wielkie serducho.

Po już nie wiem którym seansie chce powiedzieć, że to jest film w którym lubię absolutnie wszystko. Styl kręcenia, przepiękne kolory, prze genialna obsada. Styl reżyserki Tarantino jest wyjątkowy i faworyzując mogę powiedzieć, że nie będę spełniony jak nie będę znał go na pamięć. To nie jest 10 za arcydzieło, to jest 10 za świetny film i mojego ulubionego reżysera bawiącego się genialnym scenariuszem i formą.

Najlepszy film roku! :) Dobry Wujek Tarantino, dał mi Pitta i DiCaprio w jednym filmie z rolami, których w głębi duszy pragnąłem. Bardzo ciepła i sentymentalna podróż do Hollywood w którym zawsze może być inaczej, choćby tylko w naszych głowach, choćby tylko na krótką chwilę. Niesamowity jest ten obraz choćby dlatego, że wszystko dzieje się tak jak byśmy tego chcieli i nie jest przy tym za grosz przewidywalny. Końcówka to jedna z najlepszych scen jakie widziałem. DiCaprio i Pitt genialni!

Rewelacyjny, fantastyczny film:) praktycznie bez fabuły ale z tysiącami smaczków dla kinomana, plus jak dla mnie oscarowa rola DiCaprio.

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony klimat lat 60. wylewa się wiadrami, DiCaprio z Pittem są zajebiści, ale scenariusz jest dość bałaganiarski. No i końcówka jest CUDOWNA.

Tarantino nieśpiesznie, ale udanie przybliża złotą erę Hollywood. Widz czeka na kulminację, eskalację i tykającą bombę, która z właściwą Quentinowi mocą i dawką humoru eksploduje pod koniec, zadowalając fana twórczości Jerome, lubiącego tryskającą czerwień na ekranie. Kapitalni DiCaprio i Pitt potrafią skupić uwagę widza, ale może on oczekiwać rozwinięcia większej liczby wątków. Niedoczekanie.

po pierwszym seansie doceniłem, po drugim - wyszedłem w zachwycie (ocena w górę). filmy T. smakują jeszcze lepiej przy powtórkach. Leo i Brad - wspaniali!

Wybitne epizody, które razem nie tworzą konkretnej całości, ale są nostalgiczną pocztówką dawnego Hollywood. Inny, wrażliwy Tarantino. Pitt kradnie show.

Tarantino to jest gość! Igra z oczekiwaniami widza i jednocześnie śni z nim nostalgiczny sen. Montaż i zdjęcia to miód.

To melancholijna opowieść Tarantino o sobie i jego kinie. O kinie, w którym wszystko jest możliwe. O kinie, które przez swoją bezkompromisowość u niektórych wywołuje zachwyt, a u niektórych niesmak. I wreszcie o kinie, które choć jest przepełnione ciętym humorem, charakterystycznie przyjemnym stylem i audiowizualnym ciepłem, to wciąż nie pozostawia widza obojętnym na tragizm obecny w każdej epoce, bez znaczenia jak piękna w kadrach i dziełach kultury by ona nie była.

Problemem dla wielu może być brak jasno wyznaczonego celu, z drugiej strony ciężko zarzucić mu nudę. Tarantino bawi się z oczekiwankami widza, zaskakuje, miesza gatunki i pokazuje siłę kina, zostawiając za sobą refleksję przepełnioną fantazjami "miasta aniołów". Na ogromne serducho zaslugują: świetny Di Caprio oraz znakomicie partnerujący mu Brad Pitt.

Uwielbiam sposób w jaki Tarantino opowiada historie. Kiedy czujność widza jest już uśpiona, to robi sobie ze wszystkiego jaja. Chociaż fabuły to z lupą szukać.

Poczucie zafascynowania i nostalgii, pomimo nie urodzenia się w czasie przedstawionym w filmie.

Najdojrzalszy Tarantino - opowiadający o erze, która zaraz przeminie - ale kiedy chce dostarczyć ostrą rozrywkę, to jedzie na pełnej kurtyzanie. Piękne kino.

Uczta dla oczu i uszu. Przepięknie nakręcona, demitologizująca satyra Hollywood lat 60. pełna świetnego humoru, wspaniałych aktorów i idealnej przemocy.

POCZTÓWKA Z HOLLY, LATO '69. Długo zwlekałem z tą notką. I nadal czekam aż usiądę sobie wygodnie w fotelu i skosztuję sobie ten film raz jeszcze. I nie wykluczone, że moja opinia jeszcze się zmieni. A na ten moment to najdziwniejszy film QT, w którym paradoksalnie jest najmniej i najwięcej QT. Najmniej, bo przyzwyczaił nas do trochę innego typu historii (chociaż z czasem zaczął iść w takim kierunku). A najwięcej, bo to prawdopodobnie jego najbardziej osobisty film.

Dobre kino od pana Tarantino z niesamowitym starym hollywoodzkim klimatem z obsadą gwiazdorską i ciekawą historią oraz TEN finał

Typowy Quentin, miłość do kina i konkretnych czasów aż wylewa się z ekranu, a Leo i Brad to żywe legendy, co tu dużo mówić

Co by było gdyby? I szkoda, że tak się nie stało. Świetny duet DiCaprio i Pitta ale to ten ostatni szczególnie mnie urzekł. Nie całkiem prześmiewczo o Hollywood

Pocztówka z dawnych lat, kino o kinie, opowieść o kumpelskiej przyjaźni, ale i nieco cyniczne spojrzenie na ukochaną złotą erę Hollywood przez pryzmat własnej twórczości, jednocześnie stanowiące próbę jej podsumowania. Bezbłędny realizacyjnie oraz aktorsko, choć kulminacja w finale nie wybrzmiewa tak dobrze, jak w "Inglorious Bastards" czy "Django".

Wyidealizowana pocztówka Hollywood, dzięki wolnemu przebiegu akcji film ma wiele do zaoferowania.

Chyba pierwszy raz stwierdzam, że film QT to przerost formy nad treścią. Ale chłonąłem każdy detal starego Hollywoodu, a seans zapamiętam jako bardzo przyjemną podróż w przeszłość. Za dbałość o detale, scenę na farmie i finał daję 7,5

Niektóre sceny wbijają w fotel. Całość mogłaby być bardziej spójna, ale hołd dla starego Hollywood sprawia, że ciężko mi tego filmu nie lubić.

Klimat! Cudownie gra sobie z widzem, świetnie dawkuje humor, aktorski majstersztyk i choć środek zwalnia lekko za mocno to warto bo finał, dobry Boże ten finał.

Tym razem Quentin rozczarowuje.
Zmarnowano olbrzymi potencjał tej historii
na coś o wiele lepszego .
Film ma swój styl i fajnie sie to ogląda ale
całość jest zbyt rozwlekla A final pozostawia
uczucie niedosytu.
Di Caprio jest niezły jak prawie zawsze ale
Show zdecydowanie kradnie Pitt

Na pewno nie jest to najlepszy Tarantino, ale bawiłam się cudownie. Na pewno obejrzę go jeszcze nie jeden raz.

NH2019
7,5
Wyjście z dołka „H8”, rozrywka fantastyczna, dużo śmiechu, ale nie chciałbym, żeby QT zakończył karierę tym filmem.

Laurka dla czasów starego Hollywood. Film od fana dla kinomana, gdzie Tarantino lubi łamać schematy.

Dwie genialne role to jednak za mało tym bardziej, że ich własne wątki albo są niepotrzebne, albo też nużą. Żerowanie na wydarzeniach i postaciach mógł odpuścić

Bardzo przyjemny snuj, jeśli nie liczyć przynudzającego w środku wątku Daltona i przeciągniętego filmu w filmie. Chyba po Django mój ulubiony film QT. Brad>Leo

Pierwsza godzina to zaledwie ładna scenografia epoki. Ale gdy się rozkręca jest już odjazd. Doceniam że to mniej rozgadany, spokojniejszy Tarantino.

Najspokojniejszy z filmów Tarantino. I dowód na to, że hollywood wciaż nie potrafi sobie poradzić z traumą związaną z historią Mansona mimo upływu tylu lat.