Tarantino można kochać albo nie znosić.Ja do jego kina mam ambiwalentny stosunek.Hollywood lat 60 jego oczami jak najbardziej kupuje.Mam wrażenie,że wręcz idealnie odwzorował wszystkie wady i zalety tamtych czasów.Chociaż nie ukrywam,że film momentami gdzieś się dłużył-miałem wrażenie,że Tarantino za zbyt wiele sznurków ciągnie-niektóre sceny czy też historię aż prosiły się o kontynuacje-pewnie wtedy film by trwał 7h :D.Aktorsko główne role to cud miód.Scenografia czapki z głów.Quentin na 7.

Pewnie wielu nie podejdzie to tempo oraz struktura historii, ale ja to bez problemu kupiłem i dałem się wciągnąć w klimat Hollywood tamtych lat. Wszystko dzięki wspaniałej reżyserii i scenariuszowi oraz niezwykle dopracowanej warstwie technicznej. Mi nic więcej nie potrzeba.

To kolejny, świetny film Quentina Tarantino, w którym na każdym kroku odczuwa się miłość twórcy do kina lat 60. Całość zachwyca scenariuszem, reżyserią, klimatem, aktorstwem, warstwą techniczną... po prostu niemalże wszystkim. Niektórzy będą mieli jednak trochę problem z mocno wolnym tempem. Ja nie miałem.

Tarantino pokazał tutaj swoje wielkie serducho dla kina. Cudownie przegadana wycieczka po LA z Pittem i Leo, który może już szykować spodnie na Oscary. Akcji tyle ile potrzeba, ale siła siedzi głównie w dialogach i widokach pięknego Hollywood z końcówki lat 60tych. Krótkie występy niektórych aktorów mogą zawieść, ale z pewnością je zapamiętamy, a do tego myślę, że zaskakujące zakończenie. Pojeździłbym z Rickiem, Cliffem i Sharon dłużej po tych ulicach. Przedostatni film Quentina uważam za udany.

Ah, nie wiedziałam, jak bardzo czekam na nowego Tarantino, póki nie dostałam nowego Tarantino. I mimo że nie jest to najlepszy film Quentina, czuć w tej bajce o Hollywood lat 60. wielkie serducho.

Po już nie wiem którym seansie chce powiedzieć, że to jest film w którym lubię absolutnie wszystko. Styl kręcenia, przepiękne kolory, prze genialna obsada. Styl reżyserki Tarantino jest wyjątkowy i faworyzując mogę powiedzieć, że nie będę spełniony jak nie będę znał go na pamięć. To nie jest 10 za arcydzieło, to jest 10 za świetny film i mojego ulubionego reżysera bawiącego się genialnym scenariuszem i formą.

Najlepszy film roku! :) Dobry Wujek Tarantino, dał mi Pitta i DiCaprio w jednym filmie z rolami, których w głębi duszy pragnąłem. Bardzo ciepła i sentymentalna podróż do Hollywood w którym zawsze może być inaczej, choćby tylko w naszych głowach, choćby tylko na krótką chwilę. Niesamowity jest ten obraz choćby dlatego, że wszystko dzieje się tak jak byśmy tego chcieli i nie jest przy tym za grosz przewidywalny. Końcówka to jedna z najlepszych scen jakie widziałem. DiCaprio i Pitt genialni!

Rewelacyjny, fantastyczny film:) praktycznie bez fabuły ale z tysiącami smaczków dla kinomana, plus jak dla mnie oscarowa rola DiCaprio.

Mam bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony klimat lat 60. wylewa się wiadrami, DiCaprio z Pittem są zajebiści, ale scenariusz jest dość bałaganiarski. No i końcówka jest CUDOWNA.

Tarantino nieśpiesznie, ale udanie przybliża złotą erę Hollywood. Widz czeka na kulminację, eskalację i tykającą bombę, która z właściwą Quentinowi mocą i dawką humoru eksploduje pod koniec, zadowalając fana twórczości Jerome, lubiącego tryskającą czerwień na ekranie. Kapitalni DiCaprio i Pitt potrafią skupić uwagę widza, ale może on oczekiwać rozwinięcia większej liczby wątków. Niedoczekanie.

po pierwszym seansie doceniłem, po drugim - wyszedłem w zachwycie (ocena w górę). filmy T. smakują jeszcze lepiej przy powtórkach. Leo i Brad - wspaniali!

Wybitne epizody, które razem nie tworzą konkretnej całości, ale są nostalgiczną pocztówką dawnego Hollywood. Inny, wrażliwy Tarantino. Pitt kradnie show.

Tarantino to jest gość! Igra z oczekiwaniami widza i jednocześnie śni z nim nostalgiczny sen. Montaż i zdjęcia to miód.

To melancholijna opowieść Tarantino o sobie i jego kinie. O kinie, w którym wszystko jest możliwe. O kinie, które przez swoją bezkompromisowość u niektórych wywołuje zachwyt, a u niektórych niesmak. I wreszcie o kinie, które choć jest przepełnione ciętym humorem, charakterystycznie przyjemnym stylem i audiowizualnym ciepłem, to wciąż nie pozostawia widza obojętnym na tragizm obecny w każdej epoce, bez znaczenia jak piękna w kadrach i dziełach kultury by ona nie była.

Problemem dla wielu może być brak jasno wyznaczonego celu, z drugiej strony ciężko zarzucić mu nudę. Tarantino bawi się z oczekiwankami widza, zaskakuje, miesza gatunki i pokazuje siłę kina, zostawiając za sobą refleksję przepełnioną fantazjami "miasta aniołów". Na ogromne serducho zaslugują: świetny Di Caprio oraz znakomicie partnerujący mu Brad Pitt.

Uwielbiam sposób w jaki Tarantino opowiada historie. Kiedy czujność widza jest już uśpiona, to robi sobie ze wszystkiego jaja. Chociaż fabuły to z lupą szukać.

Poczucie zafascynowania i nostalgii, pomimo nie urodzenia się w czasie przedstawionym w filmie.

Najdojrzalszy Tarantino - opowiadający o erze, która zaraz przeminie - ale kiedy chce dostarczyć ostrą rozrywkę, to jedzie na pełnej kurtyzanie. Piękne kino.

Uczta dla oczu i uszu. Przepięknie nakręcona, demitologizująca satyra Hollywood lat 60. pełna świetnego humoru, wspaniałych aktorów i idealnej przemocy.

POCZTÓWKA Z HOLLY, LATO '69. Długo zwlekałem z tą notką. I nadal czekam aż usiądę sobie wygodnie w fotelu i skosztuję sobie ten film raz jeszcze. I nie wykluczone, że moja opinia jeszcze się zmieni. A na ten moment to najdziwniejszy film QT, w którym paradoksalnie jest najmniej i najwięcej QT. Najmniej, bo przyzwyczaił nas do trochę innego typu historii (chociaż z czasem zaczął iść w takim kierunku). A najwięcej, bo to prawdopodobnie jego najbardziej osobisty film.

Dziewiąty film Quentina Tarantino.

Nostalgia, dłużyzny, koniec epoki i zaskakujące zakończenie

Dobre kino od pana Tarantino z niesamowitym starym hollywoodzkim klimatem z obsadą gwiazdorską i ciekawą historią oraz TEN finał

Typowy Quentin, miłość do kina i konkretnych czasów aż wylewa się z ekranu, a Leo i Brad to żywe legendy, co tu dużo mówić

Co by było gdyby? I szkoda, że tak się nie stało. Świetny duet DiCaprio i Pitta ale to ten ostatni szczególnie mnie urzekł. Nie całkiem prześmiewczo o Hollywood

Pocztówka z dawnych lat, kino o kinie, opowieść o kumpelskiej przyjaźni, ale i nieco cyniczne spojrzenie na ukochaną złotą erę Hollywood przez pryzmat własnej twórczości, jednocześnie stanowiące próbę jej podsumowania. Bezbłędny realizacyjnie oraz aktorsko, choć kulminacja w finale nie wybrzmiewa tak dobrze, jak w "Inglorious Bastards" czy "Django".