juliapalmowska
Użytkownik- Julia Palmowska
- Kobieta
- 16 lat
Autorka bloga Palma kulturalna. Miłośniczka filmów Tarantino, Lyncha, Bergmana, Tarkowskiego i Andersona. Uzależniona od seriali Michaela Schura i porąbanych dzieł sztuki. Nie obraża się za nazwanie jej Social Justice Warrior.
- Ostatnio obejrzany film: 6 października 2019 (1 mies. temu)
- Na Mediakrytyku od: 28 sierpnia 2018 (1 rok temu)
-
48obejrzanych
-
47recenzji
-
48ocen
-
36pozytywnych
-
12negatywnych
-
40punktów
-
6.6średnia
-
75%pozytywnych
-
1.0odrębność
- Najczęstsze gatunki: Dramat 31%, Komedia 17%, Thriller 13%, Sci-Fi 13%, Akcja 10%, Biograficzny 10%, Fantasy 8%
- Najczęstsze kraje: USA 58%, Polska 33%, Wielka Brytania 23%, Irlandia 4%, Francja 4%, Rosja 2%, Ukraina 2%
- Poziom ocen: 44% wyżej, 22% niżej, 33% tak samo jak inni użytkownicy (średnio 0.1 wyżej)
Ostatnio obejrzane
-
7.47.47.57.58W niektórych kontekstach wybrzmiewa nawet lepiej niż oryginał, a obsada idealnie odnajduje się w swoich rolach. Mega stylówa i wreszcie polski duch klasizmu. -
6.06.05.75.74Współczuję Fabijańskiemu i Zydek, że mieli do zagrania takie instalove. Poza dobrą scenografią, rolami Gajosa i Woronowicza oraz muzyką, samo zło. -
7.37.37.27.26Brad Pitt tak pięknie i subtelnie rozlicza się ze swoim człowieczeństwem. Ja to oglądam, podziwiam go, podziwiam zdjęcia i słucham tych banałów Graya, które tak spłycają cały wątek męskości i ojcostwa, że aż boli.
Najwyżej ocenione
-
6.76.75.65.610Ostatni raz takie uczucie miałam na „Parasite”. Przepiękne, eklektyczne i energetyczne rozliczenie z przeszłością, miłością, pasją i stratą. Dzieło, w którym się jest, a ono jest w Tobie po seansie. To, co robi w głównej roli Fabijański, to jakiś kosmos. Jeden z najlepszych filmowych występów, jakie widziałam w 2019 – katharsis, szaleństwo, zabawa i pustka w jednym. Wypłakałam hektolitry łez. A jak nie płakałam, to się szczerze uśmiechałam. Korzyński to bóg polskiej muzyki filmowej. -
9.09.09.09.010Znakomity obraz pasożytnictwa na wielu poziomach społeczeństwa. Idealny pod każdym względem i rezonujący lepiej z każdym dniem. Do powtórek i kochania. -
7.97.97.77.710„Midsommar. W biały dzień” to dla mnie horror idealny. Straszy tym, co nie jest nam obce, czyli tym, co ludzkie, korzystając ze schematu wprowadzenia nowych jednostek do zamkniętej społeczności, z którego równie świetnie czerpał w XXI wieku chyba tylko Lars von Trier w swoim wybitnym „Dogville”. Inspiruje się klasyką gatunku, a najbardziej zauważalnie „Kultem”. Do tego Ari Aster doskonale korzysta z pola do alegorycznych popisów, jakie daje mu obrana konwencja.
Najniżej ocenione
-
5.15.13.13.11W "Ciemno, prawie noc" nie dostajemy właściwie ani dobrej ekranizacji, ani filmu. Lankosz był tak zakochany w scenariuszu i tym, co wyciągnął z żoną z tekstu oryginalnego, że w żadnym wypadku nie chciał rezygnować z niczego, co zostało napisane. Nie wiem, czy przemyślał chociaż raz formę, w jakiej poda tę historię. "Pretensjonalny mistycyzm: THE MOVIE" -
3.53.52.42.41Zapowiadało się lepiej. Nudny, przeciągnięty, sztampowy i kompletnie przestrzelony. Wątek Królikowskiego trochę ratuje, ale ogólnie muł. Love Cinkciarz. -
5.45.42Szkodliwy film o szkodliwych postaciach, które niestety, mogą się stać autorytetami, bo twórcy robią, co tylko się da, żeby udowodnić, że przedstawiają ludzi czyniących dobre rzeczy. A szkoda, że tak to wyszło, bo aktorsko był potencjał na coś zdecydowanie lepszego (i nieszkodliwego). Koleżanka Sierry jest ciekawszą postacią niż sama Sierra, więc może o niej powinni zrobić film.
Najbardziej odrębnie ocenione
-
6.76.75.65.610Ostatni raz takie uczucie miałam na „Parasite”. Przepiękne, eklektyczne i energetyczne rozliczenie z przeszłością, miłością, pasją i stratą. Dzieło, w którym się jest, a ono jest w Tobie po seansie. To, co robi w głównej roli Fabijański, to jakiś kosmos. Jeden z najlepszych filmowych występów, jakie widziałam w 2019 – katharsis, szaleństwo, zabawa i pustka w jednym. Wypłakałam hektolitry łez. A jak nie płakałam, to się szczerze uśmiechałam. Korzyński to bóg polskiej muzyki filmowej.
-
7.27.26.46.49Magiczna opowieść o samotności. Pod wieloma względami przypomina zeszłoroczny "La La Land". Sally Hawkins jest niesamowita w roli głuchoniemej Elisy. W każdym z nas kryje się jakaś baśniowa postać - i to właśnie Guillermo del Toro chciał udowodnić "Kształtem wody". Alexandre Desplat po raz kolejny pokazuje, że jest jednym z najwybitniejszych kompozytorów muzyki filmowej. Poza tym, wizualnie ten film to czysta poezja. -
7.97.97.77.710„Midsommar. W biały dzień” to dla mnie horror idealny. Straszy tym, co nie jest nam obce, czyli tym, co ludzkie, korzystając ze schematu wprowadzenia nowych jednostek do zamkniętej społeczności, z którego równie świetnie czerpał w XXI wieku chyba tylko Lars von Trier w swoim wybitnym „Dogville”. Inspiruje się klasyką gatunku, a najbardziej zauważalnie „Kultem”. Do tego Ari Aster doskonale korzysta z pola do alegorycznych popisów, jakie daje mu obrana konwencja.
Najwięcej polubień
-
6.66.66.76.77Odebrałam go w sposób bardzo osobisty i emocjonalny. Brie Larson to idealna Carol Danvers - taka z moich marzeń o ekranizacji przygód ulubionej superbohaterki. Relacje między postaciami zostały świetnie nakreślone, więc czego chcieć więcej. Nawet jeśli nie wnosi nic nowego, to wzrusza i nie rozczarowuje. -
8.28.28.28.27„Boże Ciało” jest najlepszym, co mogliśmy wysłać na Oscary. To w końcu film posiadający swój własny charakter i ukazujący jakąś tam część polskiej kultury czy mentalności, ale dość uniwersalny i zrozumiały dla reszty świata. „Boże Ciało” to równocześnie nie jest dzieło, które jakkolwiek by mnie zachwyciło. To najlepszy film Jana Komasy i reżysersko naprawdę sprawny. Więcej problemów widzę za to w scenariuszu. Znakomity Bartosz Bielenia w roli głównej i równie świetne Rycembel i Konieczna. -
6.76.75.65.65Historii Garetha Jonesa brakuje odwagi. Segmenty w USA i UK wyglądają, jakby były żywcem wzięte z "Mostu szpiegów". Wszystko ratuje rozdział na Ukrainie, który wstrząsa, ale wciąż trudno mówić o totalnym wbiciu w fotel i wielkim napięciu, ponieważ do czasu podróży Jonesa jesteśmy już jakąś godzinę emocjonalnie poza filmem.