Będę wiedziała, że to miłość kiedy obejrzę ten film z jakimś chłopakiem i będzie chciał ze mną odtworzyć scenę tańca z baru.

Po mistrzowsku opowiedziany film, aczkolwiek... to jedyny film Tarantino po obejrzeniu którego nie zostaje mi nic po seansie. Mam totalnie gdzieś wszystko to, co się zadziało w tym filmie, łącznie z postaciami. I niby super słucha się tych dialogów ale co z tego, skoro chwilę po seansie mam ochotę o nich zapomnieć. Na wątku Bruce'a Willisa zawsze przysypiam. Może po prostu nie mój typ kina, bywa. Bardziej kupuje mnie ten późniejszy dojrzalszy Tarantino. Rozumiem fenomen, nie rozumiem kultowości.

Oczywiście klasyk, ale można ubolewać nad tym, że większość zasług przypada Quentinowi, kiedy to Avary napisał połowę scenariusza (pamiętacie Marvina?), a i Rodriguez nie jest wspomniany jako drugi reżyser.

Niczym Terminejtor 2 - nie znudzi mi się ani trochę. Quack, quack, quaaack.

Zabawa w kino. Nieusprawiedliwiony niczym kult cytatów z dialogów o niczym i prozaicznych czynności. Im dalej Q.T. jest od kina gatunkowego, tym gorzej.

Wolę Django ale ten film też ma to coś.

T A R A N T I N O

Niepodważalne arcydzieło. Pod każdym względem zrobiony i przemyślany bezbłędnie. Dialogi naturalne, muzyka znakomita. Motyw walizki tak wielowarstwowy, że bardziej się nie dało.

Film absolutnie dla każdego. W pewnym momencie Tarantino wylewa na widzów kubeł z wilgotną, bezkształtną masą i udowadnia, że magia istnieje.