Opowiedziana w nim historia miłosna jedynie prześlizga się po emocjach, aktorzy wydają się pozbawieni reżyserskich wytycznych, a dialogi - choć jak zwykle błyskotliwe - brzmią w ustach gwiazd sztucznie i martwo.

Stoi kreacjami aktorskimi, wspaniały jest Timothée Chalamet ze swoimi słabostkami, urokliwa, nieco naiwna słodka idiotka Elle Fanning, ale też przebojowa i uwodząca Selena Gomez czy jak zwykle wpasowujący się w każdą kreację Jude Law. Allen dorzucił do tego całkiem zgrabne dialogi i w ten oto sposób mimo ostatnio słabszej passy udało mu się stworzyć dobry film.

"W deszczowy dzień w Nowym Jorku" po "Na karuzeli życia" - ciężkim do usiedzenia filmidle jest jak wprowadzeniem na nowiutkie tory na starej trasie. Nie ma wymęczonego aktorstwa, które ocierało się wręcz czasami o śmieszność. A jest urokliwa wycieczka po mniej ruchliwych uliczkach wielkiego jabłka.

Bywa słodki i zabawny, romantyczny i witalny, ale równie często okazuje się wymuszony, nawet pretensjonalny. Większość błędów tkwi nie w scenariuszu, lecz jego egzekucji.

Wieloraka nietykalność Woody'ego Allena pozostaje niezachwiana i może on sobie pozwolić na wszystko.

Pomimo kilku słabszych fragmentów całość jest na tyle urokliwa, że nie sposób nie wyjść z kina w choć odrobinę lepszym nastroju.

Jeżeli ktoś nie przepada za twórczością nowojorczyka to zapewne i ten tytuł nie zmusi go do zmiany zdania. To film, w którym od pierwszej sceny czujemy ducha Allena. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników jego twórczości ale i sympatycznych filmów, z bohaterami szukającymi własnej drogi.

W swym poprzednim dziele, "Na karuzeli życia", o wiele pod wieloma względami ciekawszym, udało się reżyserowi uderzyć w nutę przejmującego tragizmu. "W deszczowy dzień..." natomiast to błahostka, z której jasno wynika, że Allen ma już swoje lata, a życie jest gdzie indziej.

Woody Allen musi czuć wielkie rozgoryczenie. "W deszczowy dzień w Nowym Jorku" to jego najlepszy film od kilkunastu lat. Niestety Amerykanie się o tym prędko nie dowiedzą.

Nawet jeśli "W deszczowy dzień w Nowym Jorku" nie zapada nam w pamięć, to jednak większość z nas lubi co jakiś czas obejrzeć taki obraz. No i trudno winić reżysera, który tworzy filmy od przeszło pięćdziesięciu lat, że też lubi chodzić utartymi ścieżkami.

Wydatnie dowodzi, że nowojorczyk faktycznie powinien coraz poważniej zacząć myśleć o artystycznej emeryturze.

Najlepszy film Allena od lat. Autentycznie zabawna komedia, która jest precyzyjnie napisana i zagrana.

Niezwykła to przygoda, okraszona żonglerką dowcipów i żartów - a z Allenem warto spędzić ten czas, nawet jeśli deszcz leje niemiłosiernie.

Nie jest może najlepszym filmem w filmografii reżysera. Na pewno nie zagrozi takim produkcjom jak "Annie Hal" czy "Hannah i jej siostry". Jest jednak dziełem na tyle dobrym, by przypomnieć mi to wszystko, za co swego czasu pokochałem Allena.

Cherry Jones daje w swoim króciutkim występie taki popis aktorstwa, że po prostu kasuje całą gwiazdorską obsadę. Pewnie też dlatego, że to jedyna naprawdę prawdziwa postać w całej tej farsie i na małą chwilę otwiera się przed swoim synem, opowiadając historię swojego życia. Przez ten mały moment poczułem się naprawdę zaangażowany. Niestety potem film wrócił na swoje irytujące tory.

Mimo, iż "W deszczowy dzień w Nowym Jorku" jest filmem który ogląda się łatwo, od kogoś takiego jak Allen oczekuję po prostu więcej. Być może w końcu zdecyduje się dowieść nam, że istnieje powód dla którego nie udał się jeszcze na emeryturę.

Obraz miejscami bardzo urokliwy i sprawnie zrobiony. Ale nie szykujcie się na nic więcej ponad to...

Ironiczny Allen snuje swoją pełną wartych zapamiętania cytatów opowieść, na tle deszczowego Nowego Jorku, spowitego w mgłę i pełnego romantyzmu. Otrzymujemy kino ciepłe i autentyczne. To idealna propozycja na deszczowy wieczór. I choć wszystko to już gdzieś, kiedyś widzieliśmy, to nadal dobrze się bawimy.

Niezawodny Woody Allen w cudownie prosty sposób przypomina, co najlepiej sprawia, by i deszcz był piękny.

Przeciwnicy Woody'ego Allena powiedzieliby na pewno, że produkcja ta jest nudna i przeciętna. Co do przeciętności, zgoda. Ale, "W deszczowy dzień w Nowym Jorku" jest także filmem na tyle lekkim, zabawnym i czarującym, że zdaje się być wprost idealnym na letnie popołudnie.

Fani ostatnich produkcji Allena dostaną kolejną odsłonę swojego ulubionego kina, osoby rozczarowane poziomem Na karuzeli życia czy Śmietanki towarzyskiej nie zmienią zdania o formie reżysera. Wizyta w kinie przypomina bowiem wieczór spędzony w doskonale znanej restauracji. Menu niczym nie zaskoczy, smak potraw wyda się znany, ale źle spędzony czas to przecież nie będzie.

Mimo tego, że fabuła filmu nie jest najlepsza, to wszyscy aktorzy świetnie poradzili sobie w odegraniu swoich ról. Urokliwa sceneria i dobra gra aktorska ratuje "W deszczowy dzień w Nowym Jorku". Jeśli ktoś ma ochotę poświęcić 1,5 godziny na śledzenie losów naiwnego, nastoletniego związku, to polecamy wybrać się do kina.

Nie wybija się, ani na plus, ani na minus, ponad poziom ostatnich filmów Woody'ego Allena. Czyli jest po prostu nieźle.

Lekkie, urocze i sympatyczne kino, któremu nie grozi wielkość.

Ne jest filmem imponującym i raczej nie wyląduje w czołówkach rankingów twórczości jednego z najpłodniejszych twórców. Z drugiej strony widać, że pogłoski o wypaleniu się Allena są przedwczesne - nawet jeśli nie ma już pomysłów i sił na eksperymenty, wciąż potrafi dostarczać charakterystyczne kino - dość minimalistyczne w formie, silnie oparte na dialogach i efektywnie wykorzystujące umiejętności utalentowanych aktorów.

Jest więc kolejną psychoanalityczną podróżą Allena do jądra neurozy. I choć w żadnym razie nie można go zaliczyć do grona najbardziej udanych dzieł reżysera, to spokojnie mogę go uznać za jego najlepszy film od czasu "Blue Jasmine".

Nie ma tu nic ciekawego, a obserwacje Allena są równie przestarzałe, co sposoby spisywania wywiadów przez Ashleigh. Przez całą historię przewija się tutaj ta nostalgia, do czasów minionych - i złotych filmów młodości reżysera. Problem w tym, że ironiczny błysk Allena chyba też już należy do przeszłości.

Przyjemny, niewymagający i zabawny.

Bezpretensjonalna przede wszystkim komedia, ale jak to w przypadku tego nadpobudliwego wykolejeńca bywa wytarzana w szczerej melancholii. Cały czas chodzi o te samo marzenie Allena - by życie kinem się stało... i zamieszkało między nami.

Ostatecznie wybrałam się na "W deszczowy dzień..." z nadzieją, że zobaczę film draczny i czarujący. Niestety okazał wymuszony, a nawet pretensjonalny. Większość błędów tkwi nie w scenariuszu, lecz jego egzekucji.

Chociaż "W deszczowy dzień w Nowym Jorku" dziełem wybitnym na miarę klasyków reżysera nie jest, na pewno warto wybrać się na niego latem do kina. To przede wszystkim urocza opowieść o zagubionych ludziach i Nowym Jorku, doprawiona ładnymi zdjęciami i zabawnymi scenami.

To nie jest dobre kino.

Woody Allen świata tym filmem nie podbije, ale fanów komedii romantycznych nie zawiedzie. Jest zabawnie, dialog są dowcipne, ale nieprzegadane, innymi słowy - na upalny wieczór - jak znalazł.

Poprawia humor, nastraja pozytywnie, relaksuje i wywołuje uśmiech na twarzach widzów. Przywodzi na myśl smakowite ciasto złożone z naszych ulubionych składników, które upiekł najbardziej wzięty piekarz w mieście.

Nowojorczyk opatula nas ciepłem i naiwnością swoich bohaterów. Co prawda jest wtórny, przewidywalny i zachowawczy, ale do perfekcji opanował znane sobie chwyty i schematy. Allen przez całe życie tworzy jeden film i nie mam mu tego za złe.

Lekka i bezpretensjonalna komedia romantyczna to nie szczyt możliwości reżysera, ale broni się błyskotliwością, humorem i świetnymi kreacjami aktorskimi. I warto ją ocenić w oderwaniu od towarzyszących filmowi kontrowersji.