Lokalny Fyrtel

Max Barbakow bawi się konwencją czasu i tworzy obraz interesujący oraz zabawny. Szczególnie dla miłośników Dnia świstaka pozycja obowiązkowa.

Paul Greengrass i Tom Hanks ponownie połączyli siły. Po świetnym Kapitanie Phillipsie przyszedł czas na film skromniejszy, spokojniejszy, ale równie interesujący. Z morza przenosimy się na dziki zachód, który odbiega jednak od tego, do czego przyzwyczaiło nas kino.

Bardzo czekałem na ten film i pewnie stąd mój ogromny zawód. Poruszane problemy są dla mnie zbyt abstrakcyjne, żebym mógł się nimi przejąć. Jeżeli życie reżyserów i aktorów chodź w minimalnym stopniu tak wygląda to szczerze im współczuję. A jeżeli macie ochotę zobaczyć dobry przegadany film o życiu i związkach to sięgnijcie po coś Woodego Allena.

Koreańczycy właśnie zawstydzili całe Hollywood. Stworzyli blockbuster science-fiction, który przyćmiewa wszystko co oferują nam ostatnio twórcy z zachodu. Mamy tu wartką akcję, humor i całkiem niezłe efekty specjalne.

Pixar kolejny raz wysoko zawiesza poprzeczkę konkurencji. Gdy już myślałem, że niczym mnie nie zaskoczą, oni robią to jakby bez wysiłku, jakby od niechcenia. Co w duszy gra to pozycja obowiązkowa dla każdego, kto zadał sobie kiedykolwiek pytanie, po co ja tu właściwie jestem.

Dla mnie to absolutny kandydat do Oscara dla najlepszej animacji. Właściwie to nie widzę realnie innej produkcji, która bardziej zasługiwałaby na statuetkę w tej kategorii.

Szedłem na ten film z ogromnymi nadziejami. Złota Palma w Cannes, porównania do "Pulp Fiction" narobiły mi ogromnego apetytu. Nie będę trzymał nikogo w niepewności. Film jak najbardziej spełnił pokładane w nim nadzieje. Bez wątpienia należy do grona najlepszych, jakie, w tym roku pojawiły się na ekranach polskich kin.

Sam Mendes stworzył najlepszy film wojenny od czasu Szeregowca Ryana. To obraz świeży, znakomicie zrealizowany i pokazujący, że w tym gatunku nadal można zaprezentować coś nowego i niezwykle interesującego.

Wyjątkowy i zarazem jeden z najlepszych filmów komiksowych ostatnich lat, który musicie koniecznie zobaczyć.

Mamy tu do czynienia z naprawdę dobrze zrobionym kinem. Na ekranie widać ile pasji twórcy włożyli w ten film. Oczywiście motyw przyjaźni jest przerysowany, żeby pokazać postaci z jak najlepszej strony, jednak ten mały zgrzyt nie przysłania całości. Dostajemy świetną historię, intersujące postaci i co najważniejsze samochody.

Bardzo czekałem na ten film i pewnie stąd mój ogromny zawód. Poruszane problemy są dla mnie zbyt abstrakcyjne, żebym mógł się nimi przejąć. Jeżeli życie reżyserów i aktorów chodź w minimalnym stopniu tak wygląda to szczerze im współczuję. A jeżeli macie ochotę zobaczyć dobry przegadany film o życiu i związkach to sięgnijcie po coś Woodego Allena.

W swoim filmie Sean Cisterna przenosi nas do pięknych Włoch zakochanych w winie. Nie jest to jednak kolejna komedia o tworzeniu winnicy, ale lekka opowieść o wartościach, rodzinie i pasji z domieszką metafizyki.

Jeżeli lubicie włoskie filmy i historię drewnianej lalki, która pragnęła być chłopcem to możecie wybrać się do kina. W innym przypadku chyba bym zrezygnował. Oprócz kilku smaczków obraz ten nie wnosi nic nowego do dobrze znanej opowieści.

Przyznam szczerze, że nigdy nie zagłębiałem się w biografię Milesa Davisa. Cenię go niezwykle za dorobek artystyczny, jednak nie zastanawiałem się jak wyglądało jego życie prywatne. W filmie poznajemy człowieka świadomego swego talentu i wielkości, który nigdy nie szedł na kompromisy.

Niestety czegoś temu obrazowi brakuje. Wydaje się, że tę historie można było lepiej opowiedzieć. Część przedstawianych historii, a raczej opowiadających ich bohaterek wydaje się sztuczna. Motywy ich działania też nie są jasne.

Jeżeli lubicie szaloną akcję, hektolitry krwi i trochę humoru to najnowszy film w reżyserii Jasona Lei Howdena jest dla was idealna propozycją. Daniel Radcliffe kolejny raz udowadnia, że przestał być tylko małym czarodziejem i z pistoletami w rekach radzi sobie tak samo dobrze jak z czarodziejską różdżką.

Jeżeli ktoś nie przepada za twórczością nowojorczyka to zapewne i ten tytuł nie zmusi go do zmiany zdania. To film, w którym od pierwszej sceny czujemy ducha Allena. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich miłośników jego twórczości ale i sympatycznych filmów, z bohaterami szukającymi własnej drogi.

Bardzo czekałem na ten film i pewnie stąd mój ogromny zawód. Poruszane problemy są dla mnie zbyt abstrakcyjne, żebym mógł się nimi przejąć. Jeżeli życie reżyserów i aktorów chodź w minimalnym stopniu tak wygląda to szczerze im współczuję. A jeżeli macie ochotę zobaczyć dobry przegadany film o życiu i związkach to sięgnijcie po coś Woodego Allena.

Dla mnie to absolutny kandydat do Oscara dla najlepszej animacji. Właściwie to nie widzę realnie innej produkcji, która bardziej zasługiwałaby na statuetkę w tej kategorii.