Suburbicon

Trudno odmówić reżyserowi-gwiazdorowi szlachetnych intencji, nie sposób nawet nie docenić jego talentu inscenizacyjnego.

Clooney nie tylko świetnie prowadzi swoją obsadę. Potrafi również z talentem budować napięcie, a także gładko łączy ze sobą wewnątrz jednej sceny powagę z absurdem.

Clooney znów zawiódł, a Coenowie udowodnili, jak wielki postęp twórczy poczynili przez ostatnie trzy dekady. Jeśli ich celem było sprawienie, byśmy bardziej docenili "Ave, Cezar!", to udało się to w całej rozciągłości.

Przez pewien czas ogląda się to nawet interesująco - choć twisty fabularne nie zaskakują, to nie przeszkadza to w cieszeniu się kryminalną intrygą, a jednowymiarowe, wycięte z reklamowego kartonu postaci nie męczą swoją sztucznością, dopełniając jedynie ekosystem poddany surowej satyrze.

Choć dziełu Clooneya brakuje szaleństwa i dotknięcia geniuszu, jakie mają najlepsze produkcje Coenów, i tak jest to kino z naprawdę wysokiej półki.

Solidne kino pełne dramatu, ale i humoru.

Trudno odmówić reżyserowi-gwiazdorowi szlachetnych intencji, nie sposób nawet nie docenić jego talentu inscenizacyjnego.

Przeciętny film z dobrą ścieżką dźwiękową, będący wypadkową scenariusza z lat 80. i jego późniejszych zmian, wprowadzonych niestety po łebkach i bez większego sensu. Ma kilka wartych uwagi momentów, jednak nie ratują one całości.

Troszkę zajmuję filmowi rozkręcenie się, jest kilka momentów, gdzie można ziewnąć, ale gdy już wchodzi na obroty to trzyma w napięciu.

Dziwaczna mieszanka groteskowej satyry z bardzo nudnym, ogranym niby-kryminałem. Clooney nie zapanował nad reżyserią, a film rozpada się na dwie historie, mające w założeniu się połączyć.