Na rauszu

Na rauszu to ciekawa kompozycja.Początkowo wpada w śmieszne tony,patrzymy na wszystko z przymrużeniem oka,śmiechu co nie miara,później jest pewien niesmak,że to za dużo,niezdrowo,potem zaś wchodzi w mocny dramat obyczajowy ludzi zagubionych,pogubionych i niepewnych swojej egzystencji.To ciekawa pozycja filmowa,dobrze skrojona,świetnie wyreżyserowana i zagrana.Jednak mam gdzieś poczucie,że nie jest to jakby film oscarowy,ale nie mi to oceniać.Reasumując to dobre kino,świetne narracyjnie.

Vinterberg wie jak nie robić z tego karykaturalnego filmu i przedstawia temat tak, żeby nie wybrzmiał czarno-biało. Szkoda jedynie, że drugoplanowe postacie dostają porównywalnie mniej czasu ekranowego od Mikkelsena.

Oglądanie tańczącego Madsa Mikkelsena na dużym ekranie - BEZCENNE. Do tego doceniam też film za to, że nie traktuje alkoholu jako coś w 100% złego.

"Trzeba zaakceptować że ponosi się porażki" Łzy płyną, serce bije mocniej, dusza i ciało tęsknią za młodością ... życie w skali 1:1 (wszyscy rewelacyjni ale Mads najrewelacyjniejszy ;) )

Ciekawie napissny i rewelacyjnie zagrany dramat x elementami komedii,dla mnie tu komedii nie ma tylko jedt choroba na którą cierpi wiele osób .

W trakcie seansu historia może nie łapie jakoś mocno, ale nie zmienia to faktu, że jest to wysoki poziom konstrukcji opowieść, reżyserii i aktorstwa. To świetny materiał do filmowej analizy, bo utkany z niejednoznacznych problemów i nieograniczający się do jasnych wniosków. Vinterberg udanie porusza się między gatunkami i motywami przewodnimi. Ostatnia scena natomiast jest tak genialnym zakończeniem samym w sobie i jednocześnie tak kapitalnie podsumowującą całość, że będę wspominał ją latami.

Kto po tytule liczył na ostre "pójście w tango", ten może się lekko rozczarować, bo Vinterberga bardziej interesują tematy kryzysu wieku średniego, tęsknoty za latami młodości czy wieloletniego ukrywania swoich słabości oraz uczuć. I choć nie brakuje tutaj celebracji i czystej radochy z "tankowania", to twórcy mają na uwadze jedno - zawsze trzeba liczyć się z jego konsekwencjami.

Sponio, bardzo płynny scenariusz przyjemny w odbiorze, fajny casting głównych postaci.

Tfu, alkoholizm. Spodziewałem się czegoś więcej, a to tylko solidny Vinterberg, do obejrzenia i zapomnienia. Chociaż Mads rozkoszny.