Na rauszu to ciekawa kompozycja.Początkowo wpada w śmieszne tony,patrzymy na wszystko z przymrużeniem oka,śmiechu co nie miara,później jest pewien niesmak,że to za dużo,niezdrowo,potem zaś wchodzi w mocny dramat obyczajowy ludzi zagubionych,pogubionych i niepewnych swojej egzystencji.To ciekawa pozycja filmowa,dobrze skrojona,świetnie wyreżyserowana i zagrana.Jednak mam gdzieś poczucie,że nie jest to jakby film oscarowy,ale nie mi to oceniać.Reasumując to dobre kino,świetne narracyjnie.

Fantastyczny Mads Mikkelsen. Film nierówny, ale dobrze się go ogląda.

Vinterberg wie jak nie robić z tego karykaturalnego filmu i przedstawia temat tak, żeby nie wybrzmiał czarno-biało. Szkoda jedynie, że drugoplanowe postacie dostają porównywalnie mniej czasu ekranowego od Mikkelsena.

Oglądanie tańczącego Madsa Mikkelsena na dużym ekranie - BEZCENNE. Do tego doceniam też film za to, że nie traktuje alkoholu jako coś w 100% złego.

"Trzeba zaakceptować że ponosi się porażki" Łzy płyną, serce bije mocniej, dusza i ciało tęsknią za młodością ... życie w skali 1:1 (wszyscy rewelacyjni ale Mads najrewelacyjniejszy ;) )

Zdecydowanie jest to film, what a beautiful, beautiful ride!

Ciekawie napissny i rewelacyjnie zagrany dramat x elementami komedii,dla mnie tu komedii nie ma tylko jedt choroba na którą cierpi wiele osób .

W trakcie seansu historia może nie łapie jakoś mocno, ale nie zmienia to faktu, że jest to wysoki poziom konstrukcji opowieść, reżyserii i aktorstwa. To świetny materiał do filmowej analizy, bo utkany z niejednoznacznych problemów i nieograniczający się do jasnych wniosków. Vinterberg udanie porusza się między gatunkami i motywami przewodnimi. Ostatnia scena natomiast jest tak genialnym zakończeniem samym w sobie i jednocześnie tak kapitalnie podsumowującą całość, że będę wspominał ją latami.

Kto po tytule liczył na ostre "pójście w tango", ten może się lekko rozczarować, bo Vinterberga bardziej interesują tematy kryzysu wieku średniego, tęsknoty za latami młodości czy wieloletniego ukrywania swoich słabości oraz uczuć. I choć nie brakuje tutaj celebracji i czystej radochy z "tankowania", to twórcy mają na uwadze jedno - zawsze trzeba liczyć się z jego konsekwencjami.

Sponio, bardzo płynny scenariusz przyjemny w odbiorze, fajny casting głównych postaci.

nie mogli się zdecydować, czy zrobić zabawną komedie, czy też społeczny dramat

Wyzwalający. bezlitosny i smutny, ale mający w sobie iskierkę nadziei. Mikkelsen kot!