Na rauszu

"Trzeba zaakceptować że ponosi się porażki" Łzy płyną, serce bije mocniej, dusza i ciało tęsknią za młodością ... życie w skali 1:1 (wszyscy rewelacyjni ale Mads najrewelacyjniejszy ;) )

Ciekawie napissny i rewelacyjnie zagrany dramat x elementami komedii,dla mnie tu komedii nie ma tylko jedt choroba na którą cierpi wiele osób .

W trakcie seansu historia może nie łapie jakoś mocno, ale nie zmienia to faktu, że jest to wysoki poziom konstrukcji opowieść, reżyserii i aktorstwa. To świetny materiał do filmowej analizy, bo utkany z niejednoznacznych problemów i nieograniczający się do jasnych wniosków. Vinterberg udanie porusza się między gatunkami i motywami przewodnimi. Ostatnia scena natomiast jest tak genialnym zakończeniem samym w sobie i jednocześnie tak kapitalnie podsumowującą całość, że będę wspominał ją latami.

Tfu, alkoholizm. Spodziewałem się czegoś więcej, a to tylko solidny Vinterberg, do obejrzenia i zapomnienia. Chociaż Mads rozkoszny.