Na lodzie

Miasto odczarowane z turystycznych klisz i pozbawione odwiecznej trójcy Central Parku, Fifth Avenue i Empire State Building, zanurzone w klasycznej jazzowej muzyce i przypominające zapomnianą pocztówkę z końca lat 50., składa się na szczególny urok tej eleganckiej historii. Sofia Coppola opowiada ją subtelnie, unikając dosłowności i prostych odpowiedzi. Jednak jej delikatność nie wyklucza zabrania silnego głosu na tematy tak ponadczasowe jak rodzinne relacje, małżeństwo czy samotność.

Jest bardzo gorzką komedią, która w wielu momentach wywoła u was śmiech, ale też zmusi do refleksji. Dla mnie to świetne skrzyżowanie "Kiedy Harry poznał Sally" z "Ojcem panny młodej", tyle że bez slapstickowych gagów.

Mam wrażenie, że o "Na lodzie" zapomnimy równie szybko. Bo ten film zupełnie nie pasuje do 2020 roku.

Bądźmy uczciwi, "Na lodzie" nie różni się aż tak bardzo od standardowych komedii romantycznych.

Sofia Coppola chyba już do końca pozostanie reżyserem tzw. one-hit wonder. I film dla Apple Tv+ nie jest w stanie zmienić tego trendu, więc albo pozostaje zrobić sobie przerwę, albo już sobie odpuścić reżyserię i skupić się na czymś innym.

Coppola celuje w kompetentny feel-good movie, kino do puszczenia późnym wieczorem, by po seansie z szerokim uśmiechem położyć się spać. Czy to źle? Wręcz przeciwnie!

Monotonny film o depresji, nieprzepracowanej relacji ojca i córki, a także o cieniach rzucanych na kobiety przez uprzywilejowanych mężczyzn.

Wszyscy wiemy jaki będzie finał, ale za sprawą aktorów nie przeszkadza nam oglądanie kolejny raz tej samej historii tylko w trochę innej formie. Jeżeli szukacie miłego filmu, który czasami wywoła uśmiech na waszej twarzy to już znaleźliście.