Film Sekielskich ogląda się na raty, bo dwie godziny świadectwa takiego zwyrodnienia to nie lada wyzwanie. Ale obejrzeć go niewątpliwie należy.

Siłą dostępnej w internecie produkcji jest stworzenie ogólnopolskiej panoramy i wyłożenie na tacę dowodów: nie tylko Kościół jest powszechny, jego problem z pedofilami w sutannach także.

Intensywny, wywołujący emocje i dzięki udanej realizacji braci Sekielskich niezwykle angażujący. Ciężko nazwać go stricte filmem dokumentalnym, to raczej niezwykle skrupulatnie wykonany reportaż dziennikarski.

Długo nie wyjdzie z głów Polaków i który może mieć większą siłę rażenia niż "Kler" Wojciecha Smarzowskiego. Paradoksalnie na korzyść produkcji Tomasza Sekielskiego działa niezależność i dostępność filmu od ręki, za pośrednictwem serwisu YouTube, a poza tym to dokument przedstawiający prawdziwe ofiary, ludzi podpisanych z imienia i nazwiska.

Wstrząsający i bolący. Tak po ludzku. Bez spoglądania na politykę i debatę cywilizacyjną oraz religijną.

W tym dokumencie nie ma boga w kościele, żadnego boga. Jest tylko zło w czystej postaci.

Choć film Tomasza i Marka Sekielskich trwa dwie godziny, nie ma w nim żadnej zbędnej minuty. Sekielscy w bezlitosny sposób obnażają hipokryzję polskiego Kościoła, próbują też dać odpowiedź na to, jak to się dzieje, że pedofile w sutannach pozostają bezkarni.

Manewrując pomiędzy filmem dokumentalnym, a reportażem interwencyjnym Tomasz Sekielski stworzył najważniejsze dzieło w gatunku ostatnich lat. Najgorsze, co może nas po premierze filmu czekać, to dalsza - przynajmniej częściowa - obojętność wobec zjawiska pedofilii wśród księży w polskim Kościele katolickim. By rozumieć polską rzeczywistość, ten film po prostu zobaczyć trzeba.

Mocny i bardzo dobrze zrealizowany. Z pewnością wywoła także burzliwą dyskusję w społeczeństwie, dlatego tym bardziej warto go obejrzeć i samemu ocenić.

To nie jest jeszcze jedna ważna opowieść zawierająca dramatyczne relacje ofiar księży pedofilów. To dziennikarskie śledztwo, którego wyniki są druzgocące.

Na pewno otworzy wielu osobom oczy na polski katolicki kościół i jego zachowania.

Nie jest filmem idealnym, ale wszyscy go potrzebowaliśmy.

Mocny, trudny, bardzo dosłowny i bolesny w odbiorze.

To jest najważniejszy od lat polski film dokumentalny. Jest do bólu obiektywny i nie ma w sobie cienia emocji, choć po jego obejrzeniu emocje mnie zalały. Teraz pozostaje mieć nadzieję na sprawiedliwość.

Nie jest to dokument wybitny. Jedynie dobra robota, która przebiła się przez nazwisko reżysera, ogromną zbiórkę i darmowy dostęp.

Wywiera piorunujące wrażenie: zrealizowany został na surowo, bez uproszczeń, jego przekaz jest bezkompromisowy i szalenie dosłowny. Całość dławi i szokuje, prowokuje lawinę gniewnych myśli, a producenci wiedzieli jak osiągnąć zamierzony efekt. Słowa księży są szczere, bo niewypowiadane publicznie, ich odruchy, rejestrowane przez ukrytą kamerę, wydają się nieludzkie i upiorne.

To film bardzo szczery, autentyczny, obiektywny. Do tego bardzo dobrze zrealizowany technicznie. Zarówno montaż, jak i zdjęcia trzech operatorów są na wysokim, profesjonalnym poziomie.

Największa siła "Tylko nie mów nikomu" tkwi w nienagannej postawie dziennikarskiej Sekielskiego. Nie pamiętam kiedy ostatnio dobro człowieka i chęć objawienia szczerej niepodrasowanej w żaden sposób prawdy, zostało w tym zawodzie uznane tak wyraźnie i szczerze, za wartość nadrzędną. Gdyby "Tylko nie mów nikomu" powstało za oceanem, to byłby to dokument z wielkimi szansami na Oscara, ponieważ to nie tylko sprawnie zrealizowany film, ale przede wszystkim obraz spełniający misję.

W kwestiach merytorycznych nie powinno dojść do żadnych dyskusji: Marek i Tomasz Sekielscy wykazali się uczciwością, rzetelnością oraz szczerością, a dzięki nim ofiary nareszcie przestały być stygmatyzowane. Mało mamy w Polsce okazji do obcowania z tak kompetentnie zrelacjonowanymi faktami. Prawda zatriumfowała, oby też prawda wyzwoliła niektórych i pozwoliła na surowe rozliczenia z problemem pedofilii w polskim kościele katolickim.

Z jednej strony totalnie wyrywa z człowieka wiarę w ludzi, z drugiej w jakiejś mierze ją przywraca. Przyjęcie filmu w Sieci pozwala stwierdzić, że w erze tabloidów, clickbaitów, influencerów i medialno-marketingowego jedzenia w proszku jest jeszcze miejsce na jakościowe dziennikarstwo.

Oby jak najwięcej ludzi związanych z Kościołem obejrzało ten dokument - bo choć jako oceniany jako dzieło filmowe na pewno nie jest on doskonały, to z przerażającą prawdą, jaka została w nim ukazana po prostu trzeba się zmierzyć.