Roma

Z rozmachem, a jednak intymnie. Czarno-biało, a jednak kolorowo. Dużo wątków, a jednak niespiesznie. Wsiąkłem w tę rodzinę i zapragnąłem się stać jej częścią. Sorry, Pawlikowski - Cuarón potargał mną bardziej.

W drugiej połowie jest znacznie lepszy, ale w pierwszej to po prostu festiwal nudy, w której niemal nic się nie dzieje, a wiele scen jest przerywana fillerami. Nie skupiono się zbytnio na postaciach i historii, a to jest problem, bo w jaki sposób w takim razie miałbym przejmować się wydarzeniami dziejącymi się na ekranie.

Siłą tego skromnego kobiecego dramatu jest prostota z jaką Cuaron przedstawia świat w jakim główna bohaterka się obraca.To zdecydowanie film który czerpie wiele z kina kontestacji,kina lat 60-70. Czarno-biały obraz tak naprawdę nadaję tu "kolorytu" i sprawia, że widz bardziej odczuwa każdą scenę bez wypuszczania dramaturgii - narracyjny majstersztyk. Cuaron zachwyca mnie też sposobem prowadzenia kamery i komponowania kadrów, są one niezwykle hermetyczne co tylko uwzniośla portret kobiet. Brawo.

Można się tym filmem zachwycać pod warunkiem, gdy się zacznie oglądanie od 80 minuty, bo do tego momentu trudno nie zasnąć. Nic się nie dzieje, a bohaterka chodzi tak rozemłana, że nijak nie wzbudza zainteresowania. Pomysł aby wpuszczać to równolegle do kin i na platformę - nieodrzeczny. Już chyba lepiej oglądać w domowych warunkach, najlepiej przewijając na przyśpieszeniu pierwsze półtorej godziny, albo po prostu skupić się na czterech udanych scenach.

Cuaron osiągnął poziom o jakim wielu reżyserów może tylko pomarzyć. Dzieło wybitme pod prawie każdym względem.

Siłą tego skromnego kobiecego dramatu jest prostota z jaką Cuaron przedstawia świat w jakim główna bohaterka się obraca.To zdecydowanie film który czerpie wiele z kina kontestacji,kina lat 60-70. Czarno-biały obraz tak naprawdę nadaję tu "kolorytu" i sprawia, że widz bardziej odczuwa każdą scenę bez wypuszczania dramaturgii - narracyjny majstersztyk. Cuaron zachwyca mnie też sposobem prowadzenia kamery i komponowania kadrów, są one niezwykle hermetyczne co tylko uwzniośla portret kobiet. Brawo.

Genialna, intymna i bardzo zmysłowa opowieść o walecznej kobiecie, ale to co najpiękniejsze to historia, którą ulice Meksyku przekazują nam w każdym kadrze

Z rozmachem, a jednak intymnie. Czarno-biało, a jednak kolorowo. Dużo wątków, a jednak niespiesznie. Wsiąkłem w tę rodzinę i zapragnąłem się stać jej częścią. Sorry, Pawlikowski - Cuarón potargał mną bardziej.

Cuaron osiągnął poziom o jakim wielu reżyserów może tylko pomarzyć. Dzieło wybitme pod prawie każdym względem.

Miałam stracha, że po tylu rankingach, recenzjach i nagrodach nie będę umiała podejść do Romy z czystą głową. Okazało się, że nie trafiając do mnie natychmiast - po kilku sekwencjach po prostu powaliła mnie swoją skromnością.

Roma to piękny film. Bardzo trafił w moje gusta. Kadry są przepiękne, a sama historia nie znużyła w żadnym momencie. Świetnie ukazane realia Meksyku lat 70.

"Roma" to kino obdarzone niezwykłą naturalnością, przedstawioną zarówno na płaszczyźnie wizualnej jak i fabularnej. Życie służki, rodziny dla której pracuje, ulice miasta Meksyku i jego obrzeża - obraz pełen dopracowanych detali tworzących wiarygodny świat przedstawiony. Hipnotyzujące piękne kadry i świetna praca kamery. Kameralne kino, skromne i oszczędne na drodze realizacji ale bogate w emocje pomimo prostej historii o celu istnienia człowieka oraz jego sile tkwiącej w pozornej słabości.

(9.5) Jedyny zgrzyt to scena nad oceanem, dodana chyba tylko po to żeby zwiększyć dramaturgię filmu. Jaka matka zostawia rozbrykane dzieciaki nad takimi falami?

Zaskakujące na tle ostatnich efektownych dokonań Cuarona aczkolwiek nie do końca angażujące. Historia prosta pięknie sfilmowana szerokimi kadrami (zasłużony Oskar)świetnie uchwycajaca całe tło społeczne.

Ciekawe kino Cuaronowe kek. Nie jestem tym filmem zachwycony, zdecydowanie nie, szczególnie przez tempo akcji i snucie, ale film jest satysfakcjonujący. Roma porusza ciężkie tematy, przy których zdecydowanie nie będziesz się czuć komfortowo, ale są też takie w których robi się cieplej na serduszku, szczególnie scena jak najmłodszy z dzieciaków udaje, że nie żyje, kto oglądał zrozumie.