Słodki koniec dnia to tak naprawdę niezwykle gorzka refleksja dotycząca ryzyka samodzielnego myślenia.A może i nie myślenia,ale samej afirmacji życia,które przemija,jest spełnione,jednak to nie wystarcza bohaterce.Jej zdrowy egoizm gdzieś zanika a pojawia się wręcz nastoletnia natura,przepełniona jakby buntem nad światem,tym co się dzieję dookoła Niej.Kino ciche,niezwykle skromne,krytykujące współczesność i społeczeństwo podążające za miałkimi autorytetami.Takie kino w Polsce to rzadkość- szkoda

Artystyczny bełkot o niczym, który próbuje jedynie udawać głęboki, a tak naprawdę nie ma w sobie żadnej treści. Broni się jedynie aktorsko i technicznie.

Jeśli chodzi o poziom techniczny film stoi na wysokim poziomie, ale fabularnie... niby próbuje być mocno głęboki, ale kompletnie mu to nie wychodzi. Niech idealnym podsumowaniem tej opinii będzie moja refleksja w momencie zakończenia filmu - brzmiała ona: "Co ja do licha zobaczyłem?". Być może ta reakcja była też spowodowana fatalnym zakończeniem, która próbuje na poziomie walenia łopatą w twarz przekonać widza, jak bardzo jest symboliczny.

Bezrefleksyjna filantropia sytuuje się na tym samym biegunie, co powszechna dzisiaj taktyka odwracania oczu.

Jacek Borcuch dorasta wraz z bohaterami swoich filmów. Brawo! Dużo kontekstów - politycznych i społecznych - wysłanych na pocztówce z Toskanii. (Niemal) akademickie dyskursy w kotle cywilizacji. Nie potrafię tylko znaleźć Szczepana Twardocha w tym scenariuszu.

Jacek Borcuch tworzy świetne filozoficzne i intelektualne kino! Krystyna Janda i Kasia Smutniak to świetny duet, a wymowa przerasta oczekiwania widza. Koniecznie zobaczyć.

Intrygujący seans uczuć wyższych. Reżyser sięga po aktualne tematy by jego dzieło wybrzmiało jak najmocniej, a przy tym trafia w każdy punkt z ogromną precyzją. Wolność słowa zamykana jest w klatce jak główna bohaterka, i chociaż można wystawić ręce, to niestety nic poza tym.

Czemu ten ojciec taki, jakiś nijaki?

zachowuje płynną granicę między realizmem, a rzeczywistością magiczną.nie potrzebuje fabuły by angażować,a skupia uwagę widza stawiając pytania bez odpowiedzi.

21. KnG #14: Wow! Mnóstwo treści, ale świetnie poukładanej, milion trudnych pytań. Nie męczy, ale skłania do refleksji. Niesamowicie mądry mądrością życiową.

Doceniam za reżyserię obrazu i aktorów. Borcuch potrafi rozsmakować się w kadrach, miejscach i dialogach. Rozsiewa fajną atmosferę, ale to niestety za bardzo męczący, monotematyczny i powtarzalny film. Bardzo się cieszę, że został doceniony. Nie sposób jednak nie odnieść wrażenia, że w przyszłości o nim zapomnimy, bo zdaje się być obrazem raczej na jeden seans. Mam też wrażenie, że Janda nigdy nie była wybitną aktorką (może poza "Człowiekiem z marmuru") i tak tu jest tylko niezła.

Ciekawy występ Jandy i ładne kadry słonecznej Toskanii. Inteligencja artystyczna vs problemy społeczne na prowincji pierwszego świata.

Niezwykła kreacja Krystyny Jandy. Film krzyczy o wolność i krzyczy przeciw hipokryzji. Doskonałe kino.

7.5 Bardzo miło się zaskoczyłem, zarówno scenariusz jak i techniczna strona filmu są na wysokim poziomie