Słodki koniec dnia

Słodki koniec dnia to tak naprawdę niezwykle gorzka refleksja dotycząca ryzyka samodzielnego myślenia.A może i nie myślenia,ale samej afirmacji życia,które przemija,jest spełnione,jednak to nie wystarcza bohaterce.Jej zdrowy egoizm gdzieś zanika a pojawia się wręcz nastoletnia natura,przepełniona jakby buntem nad światem,tym co się dzieję dookoła Niej.Kino ciche,niezwykle skromne,krytykujące współczesność i społeczeństwo podążające za miałkimi autorytetami.Takie kino w Polsce to rzadkość- szkoda

Artystyczny bełkot o niczym, który próbuje jedynie udawać głęboki, a tak naprawdę nie ma w sobie żadnej treści. Broni się jedynie aktorsko i technicznie.

Jeśli chodzi o poziom techniczny film stoi na wysokim poziomie, ale fabularnie... niby próbuje być mocno głęboki, ale kompletnie mu to nie wychodzi. Niech idealnym podsumowaniem tej opinii będzie moja refleksja w momencie zakończenia filmu - brzmiała ona: "Co ja do licha zobaczyłem?". Być może ta reakcja była też spowodowana fatalnym zakończeniem, która próbuje na poziomie walenia łopatą w twarz przekonać widza, jak bardzo jest symboliczny.

Bezrefleksyjna filantropia sytuuje się na tym samym biegunie, co powszechna dzisiaj taktyka odwracania oczu.

Intrygujący seans uczuć wyższych. Reżyser sięga po aktualne tematy by jego dzieło wybrzmiało jak najmocniej, a przy tym trafia w każdy punkt z ogromną precyzją. Wolność słowa zamykana jest w klatce jak główna bohaterka, i chociaż można wystawić ręce, to niestety nic poza tym.

Jacek Borcuch tworzy świetne filozoficzne i intelektualne kino! Krystyna Janda i Kasia Smutniak to świetny duet, a wymowa przerasta oczekiwania widza. Koniecznie zobaczyć.

Jacek Borcuch dorasta wraz z bohaterami swoich filmów. Brawo! Dużo kontekstów - politycznych i społecznych - wysłanych na pocztówce z Toskanii. (Niemal) akademickie dyskursy w kotle cywilizacji. Nie potrafię tylko znaleźć Szczepana Twardocha w tym scenariuszu.

Nie wiem do końca jaką historie chcesz mi opowiedzieć filmie. I to jest jednak trochę problem.

Aż szkoda, że Janda zagrała tak nierówno, bo film mógłby ogromnie zyskać mimo swoich innych wad.

Doceniam świetny morał, ale jest on przekazany w tak kiepski sposób, do tego z męczącym zakończeniem, że szybko straciłem serce do tego filmu.

Borcuch znów kreuje obraz świata, w którym zatopiona w przekonaniu o własnej racji, lekceważąca ponoszone przez innych konsekwencje swych działań jednostka jest tą najbardziej pokrzywdzoną, tłamszoną przez świat stukroć gorszy od niej, wobec którego podwójnych standardów sama ma zdawać się celnym komentatorem rzeczywistości, mimo że w gruncie rzeczy głosi puste farmazony. Przedsmak "Warszawianki", lecz mniej obleśny, bo skupiony na moralnej pustoty człeka sukcesu, a nie życiu patusa z wyboru.

Doceniam, że reżyser chciał powiedzieć coś więcej, ale można było to zrobić mniej pretensjonalnie i po prostu lepiej. Audiowizualna perełka.

Doceniam za reżyserię obrazu i aktorów. Borcuch potrafi rozsmakować się w kadrach, miejscach i dialogach. Rozsiewa fajną atmosferę, ale to niestety za bardzo męczący, monotematyczny i powtarzalny film. Bardzo się cieszę, że został doceniony. Nie sposób jednak nie odnieść wrażenia, że w przyszłości o nim zapomnimy, bo zdaje się być obrazem raczej na jeden seans. Mam też wrażenie, że Janda nigdy nie była wybitną aktorką (może poza "Człowiekiem z marmuru") i tak tu jest tylko niezła.

zachowuje płynną granicę między realizmem, a rzeczywistością magiczną.nie potrzebuje fabuły by angażować,a skupia uwagę widza stawiając pytania bez odpowiedzi.

Niezwykła kreacja Krystyny Jandy. Film krzyczy o wolność i krzyczy przeciw hipokryzji. Doskonałe kino.

21. KnG #14: Wow! Mnóstwo treści, ale świetnie poukładanej, milion trudnych pytań. Nie męczy, ale skłania do refleksji. Niesamowicie mądry mądrością życiową.

7.5 Bardzo miło się zaskoczyłem, zarówno scenariusz jak i techniczna strona filmu są na wysokim poziomie

Czemu ten ojciec taki, jakiś nijaki?

Ciekawy występ Jandy i ładne kadry słonecznej Toskanii. Inteligencja artystyczna vs problemy społeczne na prowincji pierwszego świata.

Portret dojrzałej kobiety (rewelacyjna Janda!), zmęczonej konwenansami, stającej wobec takich problemów, jak wolność sztuki, wolność słowa, moralność, czy imigracja. Szkoda tylko, że scenariuszowi brakuje subtelności, a ostatnia scena to typowe walenie łopatą w głowę widza.

Kino. Mocno zaangażowany politycznie, ale nienachalny w swoich wnioskach. Trochę jak Ida porusza wiele ważnych tematów, ale wszystkie raczej płytko.

Współczesne problemy Europy i rola sztuki z punktu widzenia słonecznej Toskanii pod polskim przewodnictwem. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/05/12/Słodki-koniec-dnia-–-z-ziemi-włoskiej-do-Polski-z-Krystyną-Janda-i-Kasią-Smutniak-ocena-610