6.8
Pozytywnie oceniony przez krytyków
- 82% pozytywnych
- 37 krytyków
6.5
Pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 78% pozytywnych
- 41 użytkowników
Polska poetka, laureatka Nagrody Nobla, autorytet moralny wygłasza szokującą mowę podczas wręczania honorowego obywatelstwa miasta Volterra.
- Obsada: Krystyna Janda, Kasia Smutniak, Vincent Riotta, Antonio Catania, Robin Renucci
- Reżyser: Jacek Borcuch
- Scenariusz: Jacek Borcuch, Szczepan Twardoch
- Ostatnia aktywność krytyków: 20 września 2019 (28 dni temu)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 17 października 2019 (wczoraj)
- Premiera kinowa: 10 maja 2019 (5 mies. temu)
- Premiera światowa: 28 stycznia 2019 (8 mies. temu)
6.8
10.0
0.0
37
Pozytywnie oceniony przez krytyków
-
82%pozytywnych
-
37recenzji
-
28ocen
-
23pozytywne
-
5negatywnych
-
10
Polski film z bardzo europejską duszą, kontynuator najpiękniejszych tradycji kina Starego Kontynentu w duchu Felliniego czy Sorrentina. -
9
Pięknie mówi o szukaniu czucia i uczucia namiętności nawet w obliczu końca. To afirmacja temperamentu, emocjonalności i krzyk: A tu trzeba żyć i być szczerym! -
8.3
Nie zgadzam się z wymową "Słodkiego końca dnia". Jednak ten film pokazuje jak wspaniale możemy ze sobą polemizować za pomocą sztuki. Jeżeli nie lubicie ideologicznych podtekstów w kinie to pójdźcie zobaczyć koncert aktorski Krystyny Jandy, tworzącej jeden z najbardziej intrygujących i niejednoznacznych portretów kobiety w europejskim kinie ostatnich lat. -
8
Brawa dla Krystyny Jandy za jej wyważoną kreację. Zazwyczaj jest to artystka bardzo ekspresyjna, tutaj ma wiele momentów wyciszenia, dając bardzo soczysty i niejednoznaczny portret kobiety z pewnym bagażem doświadczeń. Muszę przyznać, że mnie zaskoczyła, bo dotychczas powściągliwość nie była jedną z jej charakterystycznych cech. Takich pozytywnych niespodzianek jest tu więcej i zachęcam, żeby się o tym osobiście przekonać. -
8
Film niezwykle pojemny znaczeniowo, który subtelnie snuje swoją opowieść. Borcuch nie narzuca jednoznacznych interpretacji, a enigmatyczne bohaterki pozwalają odnaleźć w tej historii różnorodne emocje. -
8
Oprócz oczywistych atutów historii warto też chwalić fakt, jak ten film jest znakomicie nakręcony. -
8
Nie dziwi sympatia publiczności na świecie. To wzorowe kino środka w najlepszym tego słowa znaczeniu: przystępne, komunikatywne, a przy tym mądre, podejmujące ważne i aktualne tematy. -
7
Słodki koniec dnia stoi nie tylko znakomitą kreacją Krystyny Jandy i wysmakowanymi krajobrazami Toskanii. Przede wszystkim jest to dzieło pełne bardzo współczesnej i niezwykle ważnej treści. -
7
Mimo tego braku zdecydowania w postawie głównej bohaterki, Słodki koniec dnia jest filmem, który wyróżnia się na tle innych polskich produkcji. Czym? Nieoczywistym aktorstwem, natchnioną realizacją i ważną, wykraczającą poza ramy naszego kraju tematyką. -
7
Choć piękno subtelności w finale przecieka Borcuchowi przez palce zaciśniętej do wbijania przyciężałych metafor pięści, to Słodkiemu Końcowi Dnia nie umyka swoje pesymistyczne sedno - nasze życia nie przeminą pod znakiem urodzajnej wolności w świecie, który targany społecznymi napięciami nie chce pozwolić sobie na przestrzeń niedookreślenia. -
7
Wbrew wszystkiemu, to solidne kino. Poglądowo na pewno różniące widzów, ale w miarę sprawne i przepełnione kameralnością. Najciekawsze jest jednak to, że im bliżej końca, tym coraz mniej w Słodkim końcu dnia Włoch, szaleństwa i wina, a znacznie więcej naszej europejskości - niby nowoczesnej, a jakiejś takiej szarej i ograniczającej. -
7
Nie jest z pewnością arcydziełem pozbawionym wad, a jego mocne polityczne zabarwienie może irytować niektóre osoby, to z pewnością będzie jednym z faworytów wszystkich rodzimych nagród za obecny rok. Ciężko mieć do niego zarzuty pod kątem technicznym, a Maria Linde jest jedną z najlepiej napisanych postaci polskiego kina ostatnich lat. -
7
Szalenie uwodzicielskie kino. Cichy, skromny, poniekąd kameralny film w pewnym momencie eksploduje, zamieniając się w trafną analizę współczesności, elit oraz wyliniałych autorytetów. -
7
Porusza pięknymi obrazami i niezwykle ważną tematyką. Dawno nie widzieliśmy tak świetnej roli Krystyny Jandy. -
7
Ma najbardziej zwarty scenariusz ze wszystkich dotychczasowych dzieł Borcucha. Reżyser czaruje klimatem, ale jednocześnie pilnuje, by historia bez dłuższych przestojów zmierzała z punktu A do punktu B, a czechowowskie strzelby wypalały we właściwych momentach. -
7
Brakuje tytułów społecznie zaangażowanych, w których na wielu płaszczyznach byłyby rozpatrywane współczesne problemy, toteż propozycja Borcucha niewątpliwie tę lukę wypełnia. A że przy okazji oferuje podróż do cudownej, słonecznej krainy, z której powoli ucieka nadzieja, to tym bardziej warto zapoznać się z dziełem stałego bywalcy festiwalu w Sundance. -
6.7
Wszystko to zdecydowanie nie jest celowym zabiegiem, lecz konsekwencją stworzenia politycznego eseju, w którym postaci mają do odegrania rolę intelektualnych tez. Nawet Linde, choć cały czas obecna na ekranie, szeleści papierem. Z drugiej strony jednak owa sfabularyzowana eseistyka wciąga, zaś urokliwa sceneria i łagodna muzyka tworzą przyjemną osłonę dla kanciastości filmowego politykowania. -
6.7
Krystyna Janda tworzy intrygującą, niejednoznaczną kreację, Borcuch i Twardoch napisali sporo dobrych dialogów, a Kasia Smutniak dodała własne doświadczenia emigracji. -
6.5
Dla mnie trochę za dużo tu wszystkiego. Za dużo tematów, za mało konkretów. I zupełnie niepotrzebne bawienie się we współczesną politykę. -
6.4
Przekaz filmu jest bardzo ambitny, jednak w niektórych momentach miałam wrażenie, że sceny się ciągną i nie są do końca spójne. -
6
Zdjęcia same w sobie są warte wycieczki na ten seans. -
6
Cały film należy jednak zobaczyć nie tylko z upodobania do nostalgii, której dawkowanie Borcuch opracował w sposób mistrzowski, lecz także po to by zyskać pole do refleksji - refleksji nad stanem dzisiejszej europy oraz granicami współczesnej sztuki. -
6
Najnowszy film Borcucha jest filmem nierównym. Niestety, kończy się zgrzytem w postaci bardzo oczywistej metafory. Szkoda, ponieważ pod wieloma względami "Słodki koniec dnia" jest dziełem niespotykanym na naszym rodzimym rynku. -
5
Nie poczujemy klasycznego toskańskiego ciepła, spotkamy się raczej z klimatem deszczowo- chmurowych bez przebłysków promieni słońca. Bardzo jest mi tego szkoda, bo twórca miał, praktycznie rzecz ujmując, wszystko, aby stworzyć świeżą jak morska bryza historie. -
5
Poprawny pod względem formalnym, ale nieznośnie ideologiczny i pretensjonalny. -
5
Reżyser chce tu rozprawiać o wolności, uchodźcach, terroryzmie, ale słowotok, który z tego wybrzmiewa pasuje jedynie jako możliwy wtręt w programach publicystycznych, do kawy czy herbaty, czy do jakiegoś innego telewizyjnego poranka, ale nie do szerszej dyskusji. -
5
Opłaca się niekiedy brać przykład z napisanych przez siebie bohaterów i powiedzieć coś ostrego. Inaczej powstają takie filmy jak ten, obite pluszem, miękkie, bez retorycznych kłów i pazurów. Jaki jest sens tworzenia usypiającej narracji o jednej z najgorszych tragedii, jakie w ostatnich dziesięcioleciach dotknęły ten kontynent? -
5
Uprzedzenia wobec obcych, szok po zamachu terrorystycznym i mężczyźni nienawidzący kobiet, które im nie ulegają. Mieszanka wybuchowa osiąga w "Słodkim końcu dnia" letnią temperaturę. -
?
Spokojny, toskański klimat pełen wina, drewna i zieleni z muzyką Daniela Blooma sprawia, że film Jacka Borcucha w tle sobie przepływa, ale na pierwszym i drugim planie wybuchają kolejne pytania o Europę, o tę Europę, po której łąkach biegają pijani winem i dyskutujący o ideach i poezji Europejczycy, jeżdżą sobie kabrioletami po jej pagórkach, zamożni i szczęśliwi jak nigdy, a na jej obrzeżach budują ogrodzone obozy dla uchodźców. -
?
Do napisania scenariusza "Słodkiego końca dnia" reżyser zaprosił pisarza Szczepana Twardocha - znanego powszechnie króla stylu. Spotkania tych dwóch estetów materia filmowa zwyczajnie nie wytrzymała, powstało dzieło co najwyżej śmieszne, wysławiające wolność i równocześnie pragnące się wszystkim podobać. -
?
Jedno jest jednak pewne - film Borcucha skłania do dyskusji. Wydaje się bowiem, że jego zuchwałość była skwapliwie zaplanowana i miała prowokować do polemik, co w polskim kinie, intelektualnie dość jednolitym i wyważonym, jest rzadkością. -
?
W filmowym świecie prywatne już dawno stało się publiczne, a uczucia zdążyły się upolitycznić. Zarówno Nazeer, Maria, jak i cała jej rodzina przekonają się o tym boleśnie. Borcuch nie wskazuje winnych takiej sytuacji, za to zmusza nas do zadania sobie pytania, czy jest możliwa jakaś alternatywa. -
?
Krystyna Janda wygrywa wszystkie sceny po mistrzowsku, czasem woli machnąć ręką, niż krzyczeć. Niczego nie musi, choć w jednej ze scen pozwoli się zdominować Kasi Smutniak. Bo tak chciał reżyser. A życie nie jest czarno-białe, a prawdziwi aktorzy mają tysiące twarzy. Piękny, choć gorzki - "Słodki koniec dnia" . -
?
Najlepsza rzecz w dotychczasowym dorobku Borcucha. Sprawdza się jako dramat rodzinny, obraz relacji matki z córką, portret kobiety w smudze cienia. -
?
Przeraża, ale i uwodzi. Jest włoski do szpiku kości, w słowie, obrazie i zapachach.
