Zimna wojna

Dystans, idealizm, zanurzone w poczuciu humoru i smutku, najwyższej próby aktorstwo Joanny Kulig i Tomasza Kota.

Kino to podobno odbicie rzeczywistości, ale tylko najlepszym twórcom udaje się nie zniekształcić obrazu. A jeśli przy okazji poruszają widzem nie uciekając się do tanich wzruszeń i przekuwają banał w złoto, to chyba możemy bez wstydu mówić o obcowaniu z arcydziełem.

Napotykając ideał, chętnie wynajdujemy rysy i niedoskonałości, które zawiera. Czasem jednak dobrze jest pozwolić sobie na czystą ekscytację konstatacją, że perfekcja jest możliwa. "Zimna wojna" Pawła Pawlikowskiego to właśnie obcowanie z krystalicznym pięknem kina.

Wielkim sukcesem Zimnej wojny jest przedstawienie uniwersalnej historii przy jednoczesnym pozostaniu wiernym tradycji polskiego folkloru i polskości w ogóle.

Dzieło po brzegi wypełnione muzyką oraz miłością. Obydwie są jednocześnie dramatyczne, cudowne i wzruszające.

Piękne wizualnie, przejmujące treściowo, kapitalnie zagrane dzieło miłości do człowieka i kina jako medium. Pawlikowski dobrem narodowym jest.

Paweł Pawlikowski znów udowodnił, że jest niezwykle uzdolnionym twórcą filmowym. Zarówno Ida, jak i Zimna wojna to dzieła wybitne.

Wszystko wskazuje na to, iż Paweł Pawlikowski nakręcił na chwilę obecną swoje opus magnum. I nie tylko jemu będzie ciężko przeskoczyć tę poprzeczkę, ale konkurencji również.

Nostalgiczny obraz rozstań i powrotów, jak również próba uchwycenia najbardziej ulotnych emocji wywoływanych przez kino. Seans nie do zapomnienia.

Za tą porywającą i burzliwą historią miłosną wymagającą wielu wyrzeczeń skrywa się opowieść o trudnej relacji z Polską. Nikt tak pięknie jak Pawlikowski w "Zimnej wojnie" nie wyraził troski i obawy o swoją ojczyznę, która niczym porzucona kochanka czeka na nadejście lepszego jutra.

Dzieło, które jest tak precyzyjnie zbudowane, ale z namiętnością rozegrane, że każdą minutę przyjmujemy empirycznie.

Kino jakie uwielbiam, surowe, aczkolwiek uwodzące kadrami, przykuwające uwagę wyśmienitym aktorstwem, czarujące muzyką, piękne od początku do końca.

Jestem zachwycony Zimną wojną. Przepiękna historia, doskonała reżyseria, fantastyczny aspekt wizualny i bardzo dobre kreacje aktorskie.

Nic dziwnego, że za Zimną wojnę Pawlikowski otrzymał Złotą Palmę w Cannes. Połączenie historii, która mogłaby wydarzyć się gdziekolwiek, ale wydarzyła się w specyficznym lokalnym i politycznym klimacie, z urzekającymi aranżacjami muzycznymi i pięknymi ujęciami - to nie jest film, który łatwo wyrzucić z pamięci.

Czy polecam "Zimną Wojnę"? Oczywiście, ponieważ tak ambitne polskie produkcje nie trafiają się zbyt często, ale gdy zostaną pokazane na kinowych ekranach wprost deklasują konkurencję!

Jeżeli ktoś chciałby nauczyć się, jak wypełnić sensownie dziewięćdziesiąt minut na ekranie, powinien zapisać się do Pawlikowskiego na korepetycje.

Kino, które swoją wizualnością ociera się o doskonałość. Piękne, dopracowane, wysmakowane.

Wirtuozeria filmowego ujęcia muzyki w najlepszym możliwym wydaniu. Sam obraz rozgrywa się w rytm występów filmowego zespołu "Mazurek", jazzowych koncertów Wiktora, czy paryskich prób wokalnych Zuli. Każdy utwór wwierca się w uszy i nie pozostawia nas obojętnym, a sam film w konstrukcji przypomina trochę musical.

Bardzo szybkie przeskoki czasowe nadają wspomniany już uniwersalny wydźwięk całej opowieści, ale idące za tym skondensowanie nieco wytrąca całość z rytmu. Zarzuty te są jednak jak czynienie oskarżeń pod adresem poezji.

Efekt końcowy jest perfekcyjny. Ale pośród idealnie wyliczonych kroków, pauz między dialogami i genialnego timingu wzajemnych spojrzeń, rodzi się dramaturgia przez duże D. Nagroda za reżyserię, z którą Pawlikowski wyjechał z Cannes, wydawała i wydaje mi się ogromnie trafiona.

Idealnie wyważony i stworzony obraz - tutaj wszystko współgra ze sobą jak w szwajcarskim zegarku.

Po wszystkim pozostaje poczucie, że oto obcowaliśmy z prawdziwą perełką X muzy - niespełna 90-ciominutowym dziełem sztuki najwyższej próby.

Niekoniecznie do bólu wiarygodny, ale przeszywający i wyrazisty obraz tragicznej i zgubnej miłości.

Bardzo dobry film i jestem dumny, że polska kinematografia zaczyna być kojarzona na zachodzie z takimi dobrymi produkcjami.

Wzruszające kino. Trzymająca za gardło opowieść o ludziach z krwi i kości oraz historia wielkiego uczucia opowiedziana muzyką. Wchodzę w to. I polecam. A do tego przepiękne kadry w wykonaniu Łukasza Żala. Każde ujęcie mogłoby funkcjonować jako osobny obraz, a to chyba największy komplement dla autora zdjęć.

Ciężko oddać atmosferę oraz emocje targające bohaterami, jeszcze trudniej opisać mętlik w głowie, który pozostaje po seansie. Liczy się tylko jedno: dwa serduszka, cztery oczy...

Godny następca "Idy". Zatopiona w muzyce i polskim folklorze historia miłosna pochłania bez reszty, tak emocjonalnie jak i od strony wizualnej.

Pawlikowski w piękny sposób wyrecytował poemat o smutnej miłości w smutnych czasach, którego wersy w głowie pozostaną na długo.

"Zimna wojna" wrze. "Zimna wojna" parzy. "Zimna wojna" rozpala zmysły i uśpione tęsknoty: za dawno niesłyszaną melodią, dzikim tańcem o świcie na barowej ladzie, pewnym typem kina, którego schyłek już niejednokrotnie głoszono. I w końcu - powiedzmy to wprost - za miłością, za namiętnością która zwala z nóg, do diabła!

Łatwo o opinię, że jest to film o niczym - ewentualnie o miłości. Na poziomie historii, rzeczywiście nie kryje się więcej. To, w jaki sposób scenariusz ten został zrealizowany wizualnie sprawia, że cały obraz ma wydźwięk znacznie szerszy. To jest film o miłości, o historii, o sztuce, o niezrozumieniu i różnicach społecznych.

Proste, ale nie prostackie, oszczędne w środkach, delikatne w swojej symbolice, podane w nieoczywisty sposób kino, stojące na wysokim poziomie - prawdziwie romantyczna historia o miłości, kończąca się w dość przewrotny sposób. Z pewnością "Zimna wojna" zapisze się w annałach polskiej, jeśli nie światowej kinematografii.

Wybrawszy się na seans, otrzymacie kino bezpośrednie. Jeśli jednak przez chwilę pomyśleliście, że pod spodem nie ukrywa się nic więcej, musiałem wprowadzić Was w błąd.

Propozycja dla tych, którzy spieszą się powoli i lubią, gdy w kinie reżyser zostawia miejsce na niedopowiedzenia i własną interpretację.

Sprawia wrażenie najbardziej osobistego dzieła Pawlikowskiego - także w tym sensie, że pozostaje świadomą deklaracją wiary w narracyjną potęgę kina.

Po Oscarze za Idę Paweł Pawlikowski wszedł do ekstraklasy europejskiej reżyserii, Zimna wojna udowadnia, że nie był to przypadek a tylko jeden z kroków na drodze jego artystycznych sukcesów.

Z drobnych epizodów, rozrzuconych w czasie na przestrzeni piętnastu lat, Pawlikowski stworzył przejmującą opowieść o miłości.

Broni się świetnymi zdjęciami, doskonałą warstwą muzyczną, niezwykłym nastrojem, którego próżno szukać we współczesnym kinie. I za to należą się Pawlikowskiemu oklaski. Lekcji z uczuć jednak nie odrobił.

Każdy element filmowej gramatyki tak działa. Jak w zegarku - wszystko jest po coś. Nie ma miejsca na przypadek ani na samopas.

Nie wiem, czy "Zimna wojna" ma szansę zawojować świat, ale wiem natomiast, że jest to więcej niż solidny powrót Pawła Pawlikowskiego na ekrany naszych kin.

Świetny film, który ma jednak poważne problemy. Niezręczności scenariuszowe i autorskie niezdecydowanie to największe wady nowego filmu Pawlikowskiego.

Szkoda tylko, że za tą maestrią artystyczną nie stoi emocjonująca historia. Zimna wojna oferuje jedynie prostą opowieść o miłości w czasach ucisku.