Zimna wojna

Kino jakie uwielbiam, surowe, aczkolwiek uwodzące kadrami, przykuwające uwagę wyśmienitym aktorstwem, czarujące muzyką, piękne od początku do końca.

Historyczny kontekst wcale nie przeczy subtelności nowego filmu Pawła Pawlikowskiego. Jego "Zimna wojna" przypomina raczej wydobytą z mroku dziejów korespondencję niebacznych na ustrój i bieżącą politykę kochanków.

Broni się jako kalejdoskop zachwycających obrazów i kilku fantastycznych sekwencji. Zdjęcia i muzyka działają z nieodpartą siłą. Gdyby historia nie przeobraziła się w serię epizodycznych muśnięć rzeczywistości, film szturmowałby wielkość.

Składa się z obrazów pożyczonych z innych filmów. We współpracy z operatorem Pawlikowski umie nadać im niezwykłą urodę - za urodę sprzedaje niekiedy jednak ich sens.

Jestem zachwycony Zimną wojną. Przepiękna historia, doskonała reżyseria, fantastyczny aspekt wizualny i bardzo dobre kreacje aktorskie.

Po wszystkim pozostaje poczucie, że oto obcowaliśmy z prawdziwą perełką X muzy - niespełna 90-ciominutowym dziełem sztuki najwyższej próby.

Czy polecam "Zimną Wojnę"? Oczywiście, ponieważ tak ambitne polskie produkcje nie trafiają się zbyt często, ale gdy zostaną pokazane na kinowych ekranach wprost deklasują konkurencję!

Jakkolwiek najnowsza produkcja Pawła Pawlikowskiego nie dorównała oscarowej "Idzie", to świetnie wpisuje się w trwający renesans polskiego kina i wydaje się być pewnym kandydatem do przyszłorocznych Oscarów.

Idealnie wyważony i stworzony obraz - tutaj wszystko współgra ze sobą jak w szwajcarskim zegarku.

Piękne dzieło. Choć brakuje tu nieco uwydatnienia emocji, które na ekranie są obecne, co sprawia, że ciężko się prawdziwie poruszyć samą, bardzo ciekawą historią, to jednak styl narracji, muzyka, zdjęcia, a także świetnie odegrane role główne sprawiają, że ten film jest naprawdę unikatowym dziełem.

Nic dziwnego, że za Zimną wojnę Pawlikowski otrzymał Złotą Palmę w Cannes. Połączenie historii, która mogłaby wydarzyć się gdziekolwiek, ale wydarzyła się w specyficznym lokalnym i politycznym klimacie, z urzekającymi aranżacjami muzycznymi i pięknymi ujęciami - to nie jest film, który łatwo wyrzucić z pamięci.

Wszystko wskazuje na to, iż Paweł Pawlikowski nakręcił na chwilę obecną swoje opus magnum. I nie tylko jemu będzie ciężko przeskoczyć tę poprzeczkę, ale konkurencji również.

Wybrawszy się na seans, otrzymacie kino bezpośrednie. Jeśli jednak przez chwilę pomyśleliście, że pod spodem nie ukrywa się nic więcej, musiałem wprowadzić Was w błąd.

Świetny film, który ma jednak poważne problemy. Niezręczności scenariuszowe i autorskie niezdecydowanie to największe wady nowego filmu Pawlikowskiego.

Paweł Pawlikowski, który za reżyserię "Zimnej wojny" został doceniony Złotą Palmą w Cannes, udowadnia po oscarowej, ale chłodnej emocjonalnie, "Idzie", że jest również zdolny do uczuciowego angażowania widzów w opowiadaną historię, choć nadal pozostaje wierny czerni i bieli na ekranie. Monochromatyczne barwy nie przeszkadzają jednak w oddaniu kolorytu świata przedstawionego.

Proste, ale nie prostackie, oszczędne w środkach, delikatne w swojej symbolice, podane w nieoczywisty sposób kino, stojące na wysokim poziomie - prawdziwie romantyczna historia o miłości, kończąca się w dość przewrotny sposób. Z pewnością "Zimna wojna" zapisze się w annałach polskiej, jeśli nie światowej kinematografii.

Pawłowi Pawlikowskiemu udało się stworzyć obraz niezwykłej urody, będący zapewne owocem osobistych doświadczeń oraz prawdziwej miłości do kina, niemniej jednak jego wizualne czary nie mogą przysłonić tego, co kryje się w warstwie scenariusza.

Oglądając "Zimną wojnę" widać, że Pawlikowski miał ambicje nakręcenia arcydzieła i trzeba przyznać, że jego film w kilku scenach tym arcydziełem jest. Sam metafizyczny finał mógłby stać się jednym z najintensywniejszych kinowych przeżyć, jakie dane mi było doświadczyć kiedykolwiek, gdyby tylko dostał wcześniej odpowiednią emocjonalną podbudowę.

Audio-wizualny zachwyt oraz dość pewna ręka przy realizacji nie jest w stanie wywołać emocjonalnego zaangażowania. Ładny jest ten kościół, tylko Bóg jakoś nie chce przyjść.

W filmie Pawlikowskiego najciekawsza jest sfera zasłon i przemilczeń, bo, to co widoczne aż nadto magnetyzuje widza.

Kino to podobno odbicie rzeczywistości, ale tylko najlepszym twórcom udaje się nie zniekształcić obrazu. A jeśli przy okazji poruszają widzem nie uciekając się do tanich wzruszeń i przekuwają banał w złoto, to chyba możemy bez wstydu mówić o obcowaniu z arcydziełem.

Po Oscarze za Idę Paweł Pawlikowski wszedł do ekstraklasy europejskiej reżyserii, Zimna wojna udowadnia, że nie był to przypadek a tylko jeden z kroków na drodze jego artystycznych sukcesów.

Dzieło po brzegi wypełnione muzyką oraz miłością. Obydwie są jednocześnie dramatyczne, cudowne i wzruszające.

Jeden z najbardziej intrygujących i najpiękniejszych wizualnie polskich filmów, które powstały w ostatnich latach.

Piękne wizualnie, przejmujące treściowo, kapitalnie zagrane dzieło miłości do człowieka i kina jako medium. Pawlikowski dobrem narodowym jest.

Niekoniecznie do bólu wiarygodny, ale przeszywający i wyrazisty obraz tragicznej i zgubnej miłości.

Zimna wojna nie bierze jeńców. Jeśli ktoś jest podatny na magię kina, to najnowszy film Pawła Pawlikowskiego po prostu go zauroczy.

Paweł Pawlikowski dał się poznać jako twórca wybitny. Ma na swoim koncie nie tylko oscarową Idę, ale również tak głośne obrazy, jak np. Lato miłości. Najnowsze, drugie w twórczości reżysera polskie dzieło - Zimna wojna - zostało okrzyknięte najlepszym europejskim filmem roku. Zostało dobrze pomyślane, posiada przepiękną muzykę i świetnych aktorów, a jednak czegoś w nim zabrakło...

Chlubny przykład na to, że w polskim kinie wciąż mogą wydarzać się piękne rzeczy.

Naprawdę bardzo rzadko można obejrzeć polski film tak dobry jak obraz Pawlikowskiego. Oglądając, miałem wrażenie jakbym spoglądał na jakieś nieodkryte dzieło Ingmara Bergmana, albo najnowszy film największych reżyserów kina autorskiego.

Koniec końców, w moich oczach, film Pawlikowskiego bardziej przypomina komiks niż prawdziwą opowieść o ludziach z krwi i kości. Fakt: komiks estetycznie niezwykle wysublimowany - dzięki czemu rzeczywiście przypomina on album z fotografiami - lecz będący tylko kalką życia, a nie jego domeną.

Jest jednym z najpiękniej nakręconych polskich filmów, zasługującym na wszystkie przyznawane mu wyróżnienia.

Zimna wojna, jako obraz o niszczycielskim poszukiwaniu miłości, polityce, próbach przetrwania w trudnych czasach i lojalności, niewątpliwie przypadnie do gustu wielu widzom, mogącym odebrać go na swojej prywatnej płaszczyźnie.

Wysmakowany estetycznie, świetnie wykorzystuje polską muzykę ludową. Jest jak podróż w czasie do świata kina lat sześćdziesiątych, czasów kiedy rządzili Komeda i Roman Polański.

Ma kilka błędów scenariuszowych, jest za krótka, ale jest coś niezwykłego w tym filmie. Przy każdym z czterech seansów czułem autentyczną przyjemność z oglądania.

Łatwo o opinię, że jest to film o niczym - ewentualnie o miłości. Na poziomie historii, rzeczywiście nie kryje się więcej. To, w jaki sposób scenariusz ten został zrealizowany wizualnie sprawia, że cały obraz ma wydźwięk znacznie szerszy. To jest film o miłości, o historii, o sztuce, o niezrozumieniu i różnicach społecznych.

Szkoda tylko, że za tą maestrią artystyczną nie stoi emocjonująca historia. Zimna wojna oferuje jedynie prostą opowieść o miłości w czasach ucisku.

Bardzo szybkie przeskoki czasowe nadają wspomniany już uniwersalny wydźwięk całej opowieści, ale idące za tym skondensowanie nieco wytrąca całość z rytmu. Zarzuty te są jednak jak czynienie oskarżeń pod adresem poezji.

Słowem "rozkosz", przypominająca nieco smakiem słodycze, które są dobre raz na jakiś czas, lecz przez dłuższy okres czasu potrafią zbrzydnąć, gdyż ich smak wciąż pozostaje taki sam.

Dziękuję ci Pawle. Wiem, że nigdy tego nie przeczytasz, ale uczyniłeś moje życie lepszym. Po raz pierwszy od dawna zacząłem się modlić - modliłem się, by był jeszcze jeden kadr, by to nie był koniec, bo czułem że chcę więcej.