Zimna wojna

Czasem staje się zbyt pretensjonalna, ale za to, że wygląda jak klasyka polskiej kinematografii, której remaster wypuszczono w tym roku do kin, szanuję okrutnie. Bywa, że jest lekki przerost formy nad treścią, ale to, z jaką miłością stworzono tę formę, wynagradza wszystkie wady filmu.

Przepiękny film, który urzekł mnie nastrojem, zdjęciami oraz fantastyczną grą aktorską! Jest jak muzyka, w której nie ma fałszywej nuty.

Kompletne arcydzieło, które chwyciło mnie za serce i gardło. Nie pozwala o sobie zapomnieć. Joanna Kulig gra swoją rolę życia, a Tomasz Kot dotrzymuje jej kroku w każdej scenie. Agata Kulesza, pomimo małego epizodu, sprawdza się świetnie jak zawsze. Pawlikowski ociera się o maestrię w "Zimnej wojnie" - zarówno, jeśli chodzi o scenariusz, jak i o reżyserię. Marcin Masecki i Łukasz Żal stworzyli muzyką i zdjęciami niepowtarzalny klimat, który pragnęłabym odtworzyć w każdym swoim dziele.

Pawlikowski snuje romantyczną opowieść w świetnym stylu. Tomasz Kot i Joanna Kulig tworzą zjawiskowe kreacje aktorskie, dzięki czemu przejmujemy się losami bohaterów już od samego początku. Przy stosunkowo krótkim czasie trwania jest to bardzo ważne i warte odnotowania. Piękne czarno-białe zdjęcia i wzruszająca muzyka potęgują emocje podczas oglądania. Polskie kino w najlepszym wydaniu, w którym ciężko się nie zakochać.

Mimo, iż od premiery minęło prawie 3 miesiące na dzisiejszym seansie cała sala wypełniona była po brzegi. Nie dziwić się, że film ten ma tak wysoką popularność, gdyż i strona techniczna, do której Pawlikowski zaczyna nas przyzwyczajać, wygląda wspaniale, ale i też fabuła jest angażująca. Kulig zdecydowanie odegrała rolę życia, a Tomasz Kot dorównuje swojej interpretacji Zbigniewa Religi. „Zimna Wojna” to naprawdę piękne love story, które stylem miesza się pomiędzy Bergmanem a Chazellem

O tym, jak dobrze nakręcony jest to film będzie się mówić. Obrazki są proste, ale bardziej otwarte i korzystające z przestrzeni niż w Idzie - można przy nich odetchnąć albo i nie, ale to z zachwytu jak dynamicznie nakręcone są sceny zbiorowe. Do tego muzyka, która bardziej prowadzi przez film niż sami bohaterowie; solidna scenografia, a nawet statyści, którzy wykonują świetną robotę. Jednak podczas sztampowego finału zaczęłam mieć wątpliwości co do fabuły.

Pod względem realizatorskim film wypada naprawdę świetnie, aktorskim - również, ale fabularnie jest kiepsko i naprawdę ciężko mi było uwierzyć w relację pomiędzy głównymi bohaterami.

Film niewątpliwie kunsztownie zrealizowany, ze wspaniałymi czarno-białymi zdjęciami, odwołaniami do kina modernistycznego (radzę rzucić okiem na neon „L'Eclisse”) oraz świetną rolą Kulig... Ale ma się wrażenie, że cała miłosna gmatwanina głównych bohaterów pomiędzy Wschodem a Zachodem jest bezsensowna. Film oddziałuje bardziej emocjonalnie aniżeli pod względem logiki wydarzeń, co można traktować jako zaletę albo wadę.

Formalnie i reżysersko to jest po prostu coś niewyobrażalnie fantastycznego. Piosenki i aktorstwo również. Nadal mam jednak wątpliwości co do warstwy scenariuszowej - może powtórka je rozwieje.

Zawiedziony. Narracja muzyką - świetnie i nie wprost. Wątek miłosny banalny i sztampowy. Pierwsza połowa filmu rewelacyjna. Zakończenie aż boli.

Pod względem estetyki, "Zimna wojna" sięga absolutnych wyżyn. Co do historii, to jest ona w pełni oczyszczająca, w czym zapewne pomaga jej urocza kameralność. Kulig i Kot tworzą razem coś bardzo niecodziennego, wzajemnie się przyciągają i odpychają. Pawlikowski znakomicie nakreślił tę relację i doskonale ją podsumował.

Stylowy, piękny, refleksyjny, wciągający, ale w niektórych momentach zbyt pośpieszny, przez co mógł być filmem jeszcze lepszym. No i chapeau bas dla dźwiękowców - to chyba przełom w polskim kinie.

Zjawiskowo nakręcony, piękny, bardzo dobrze zagrany, ale aż tak mocno nie zaangażował mnie emocjonalnie.

Ma niezły klimat, obsadę oraz stronę techniczną, ale w sprawie fabuły nie oferuje niczego ciekawego od siebie. Również relacja głównych bohaterów jest słaba. Przerost formy nad treścią.

Jestem zachwycony i poruszony. Przepiękny film. Świetnie zrobiony technicznie, dobrze zagrany i napisany. Choć na szczególną uwagę zasługuje przepiękna ścieżka dźwiękowa (swoją drogą czekam z niecierpliwością na wydanie jej na nośniku), cudowna, nostalgiczna, boleśnie wręcz wzruszająca, jak z resztą cały film. Czekam na rozdanie Oscarów, bo to może być dla nas czas żniw.

Prostotę historii rekompensuje jej burzliwość i chemia między Kotem a Kulig, od której aż iskrzy. Idealne połączenie artyzmu i folkloru. Żal, jak ja Cię szanuję.

Fabularnie niedomaga, ale można to wybaczyć dzięki pięknym zdjęciom, reżyserii czy wreszcie aktorstwie. Oscara dla Kulig!

Przejmująca i osobista opowieść o miłości. Zagrali tu nie tylko wspaniali Kulig i Kot, bo świetnie gra również genialna muzyka. Wszystko podane zostało najwyższej klasy zdjęciami, a sam Pawlikowski po raz kolejny udowodnił, że gra w reżyserskiej lidze mistrzów. Polska może być dumna!

Za samą audiowizualną część filmu należą się wysokie noty. Do tego mamy całkiem ciekawą historię miłosną, ze świetną grą aktorską.

Czułem się jak podczas zwiedzania wyjątkowo nudnego muzeum. Wystylizowane obrazki niosą za sobą minimalną wartość fabularną i żadną wartość emocjonalną. Równie precyzyjna, co jałowa epizodyczna, wyrywkowa konstrukcja dystansuje od bohaterów i ich miłości. Wszechobecna, przenikająca pustka - antyteza kina.

Podobne odczucia, jak w przypadku Romy". Bardzo ładna realizacja, ale scenariusz pozostawia niedosyt.

Przepiękny. Pawlikowski pokazuje klasę, czaruje kadrami jak i historią. Jako aspirujący filmowiec podziwiam, chcę się wzorować i dostawać więcej takiego polskiego kina. Jedyna głupotka, do której śmiałabym się przyczepić to bohaterzy - nie obraziłabym się, gdybym mogła poznać ich jeszcze bardziej.

Kadrami z tego filmu mogłabym wytapetować sobie pokój. Niesamowita muzyka, świetne aktorstwo (nawet Szyc nie irytuje) i chemia między odtwórcami głównych ról, tylko sam film nie na moją wrażliwość.

Zjawiskowo nakręcony, piękny, bardzo dobrze zagrany, ale aż tak mocno nie zaangażował mnie emocjonalnie.

On i Ona. Sceny ze spotkań, gdzie żyć ze sobą i bez siebie nie mogą. Wszytko ukazane na tle zimnej wojny i w pięknych czarno białych kadrach.

Świetnie zagrana historia o miłości dwóch głównych Bohaterów. Joanna Kulig i Tomasz Kot sprawdzili się fenomenalnie. Serdecznie polecam obejrzeć ten film, ponieważ NAPRAWDĘ WARTO.

Ketsevil

Niesamowity popis kunsztu Pawlikowskiego, piękna i za razem wzruszająca historia o miłości okraszona świetną warstwą audio-wizualną.

Historia opowiadana obrazami. Poetyckie studium wyniszczającej miłości i konfrontacja różnych poglądów na muzykę. Największe polskie artystyczne osiągnięcie XXI wieku.

w każdym prawie aspekcie film doskonały - oprócz scenariusza: powierzchownego i dość pretensjonalnego.

(6.2) Miłość też trzeba umieć opowiedzieć. Nawet jeśli to zimna miłość. Zresztą... męczy mnie oglądanie naszej martyrologii. Komuna, tylko se w łeb strzelić :-(

Mimo wszystkich peanów pochwalnych kompletnie mnie zawiódł. Technicznie świetny -zdjęcia,muzyka....ale od strony fabularnej historia kuleje..nie uwierzyłam w to wielkie uczucie między Kulig i Kotem więc zawód i to jeden z największych w ubiegłym roku. Cieszy jednak fakt, że polski film zdobył tak duże uznanie za granicą.

Waham się trochę między 8, a 9. Niby historia nie jest specjalnie odkrywcza, ale daje się porwać. Oprawa i aktorstwo fantastyczne.

Przepiękny, artystyczny, wciagajacy baaardzo, Kulig, Kot, Kulesza i Szyc po prostu genialni, kocham

Potrzebujemy takich filmów żeby zrobić cos dużego, pięknie wyrezyserowsne, zagrane, nagrane, bajka

Recenzja na IG @filmywminute. Poproszę wszystkie klatki tego filmu do oprawienia w ramki. Pawlikowski kolejny raz pokazuje swój kunszt

Taki film na 8pkt, 2 serduszka i 4 oczy. Doskonały wizualnie i muzycznie. Skrojony w stylu Before Sunrise kolaż spotkań bohaterów, gdzie emocje są najważniejsze

Takich filmów się już nie robi i miło, że Pawlikowski przypomniał jak wygląda prawdziwe kino.

Ponad metaforą... Oda do emocji, umiejąca je dźwięcznie nazywać, nie tylko głośno wykrzykiwać.

Jeden z tych obrazów, który zachwyca reżyserią (zasłużona Palma) i oprawą wizualną, ale ciężko wyraża swoje „ja”. Piękny i zarazem chłodny.

Ten film ostatecznie przekonał mnie do polskiej kinematografii. Dziękuje Panie Pawlikowski za to dzieło sztuki.