Ida

Jeden z najważniejszych tytułów sezonu.

"Idę" trzeba poznać, choćby ze względu na te zdjęcia. Bo sama historia może nie należy do porywających, ale sposób jej przedstawienia jest taki, że zapada człowiekowi w pamięci.

To nie jest film do obejrzenia raz, ponieważ wbrew pozorom, ma aż za dużo do przekazania.

Bez zbudowania więzi między widzem a bohaterami trudno wywołać emocje. Dlatego "Ida" zawodzi. Napuszoną formą usiłuje wmówić odbiorcom własną wielkość.

Pawlikowski żadnych wyjaśnień nie podsuwa. On opowiada historię. I jeśli budzi Idą w Polsce emocje, to chyba niekoniecznie takie, jakich się spodziewał. No bo tak właściwie... co tu jest kontrowersyjnego?

Kino odważne, mądre, niekoniunkturalne i wymykające się prostym narracjom. Kino dotykające spraw bolesnych, ale robiące to z delikatnością i niechętną wobec sensacji humanistyczną wrażliwością.

Nie uważam tego filmu ani za antypolski, ani antysemicki, ani też antyfeministyczny, ani antykomunistyczny. Nie uważam go też za zły. Jak dla mnie..., hm, jest taki sobie. Akurat nie utrafił w kubki smakowe... w struny, które posiadam. I odwrotnie, nie posiadam strun, w które uderza. Może dlatego, że nie, nie od Tomasza Grossa wiem o mordowaniu Żydów przez Polaków, lub przez Niemców polskimi rękami. Wiem o tym od dawna.

"Idę" trzeba poznać, choćby ze względu na te zdjęcia. Bo sama historia może nie należy do porywających, ale sposób jej przedstawienia jest taki, że zapada człowiekowi w pamięci.