Iwona Kurz

Twórcy filmu bardzo chcą pomóc Gierkowi. Tak bardzo, że narzuca się znane powiedzenie: chroń nas, losie, przed przyjaciółmi, z wrogami sami sobie poradzimy.

Przyjemność zobaczenia filmu warta jest jednak listopadowo-pandemicznej wycieczki do kina. Przy wszystkich zastrzeżeniach, Jesienna Dziewczyna, tych parę piosenek, scen pełnych radości i apetytu, beztroski i wolności - od tradycji i do wewnętrznej niepodległości - mają niepowtarzalne własności kojące.

Autorki "Drogi Aidy" nie interesuje odgórna perspektywa strategicznych decyzji politycznych. Skupia się raczej na ich skutkach i na emocjach osób, które muszą sobie z nimi radzić, w niewiedzy i pogubieniu.

Vinterberg demonstruje współudział kina w piciu - może kamera nie bywa pijana, ale obraz filmowy stale zachęca do rauszu.

W "Panu T." każdy obraz pracuje i każdy jest też gotów odnosić się do innych - scen, skojarzeń, cytatów. Ma to jednak swoją cenę. Wszystkie te obrazy i sceny wydają się osobne i niekonieczne.