Ból i blask

Przegadany, nudnawy, mało almodovarowski. Ale za to kolorowe kadry i wspaniała, chociaż mało eksponowana - Penélope Cruz.

To po prostu dobrze przedstawiony portret człowieka, który stracił pasję do tworzenia filmów ze świetnym Banderasem w roli głównej.

Almodovar jest problematyczny.Estetykę jaką ma ten twórca można pokochać albo znienawidzić,bądź też(jak w moim przypadku)posiadać do Niej sinusoidalny stosunek.Nie ukrywam,że w tym przypadku reżyser zaskoczył mnie zupełnie nowym podejściem do swojej twórczości-owszem korzysta ze sprawdzonych trików,jednak całość mimo swojej powolności i egzystencjalnego wydźwięku posiada w sobie to COŚ co w sumie trudno wytłumaczyć,jednak urzekło mnie TO :D. No i Banderas w swojej najlepszej odsłonie aktorskiej.

Nie sposób nie odnieść wrażenia, że ten film dla Almodovara jest tym samym czym dla Cuarona jest Roma, a dla Tarantino Pewnego razu... w Hollywood. Pedro snuje tutaj nie tylko swój sen dotyczący jego alter ego. Prowadzi nas przez prawie wszystkie aspekty związane z pamięcią i przeszłością. Pokazuje jak przeszłość jest ważna, jaki ma na nas wpływ. Jak dzięki niej możemy w każdej chwili się zmienić. Popis Banderasa!

Świetny autoportret, który pokazuje, że najlepsze dzieła powstają w bólach. Almodóvar odkrywa wszystkie karty z własnym wizerunkiem a widz odkrywa jego na nowo.

Almodovar jest problematyczny.Estetykę jaką ma ten twórca można pokochać albo znienawidzić,bądź też(jak w moim przypadku)posiadać do Niej sinusoidalny stosunek.Nie ukrywam,że w tym przypadku reżyser zaskoczył mnie zupełnie nowym podejściem do swojej twórczości-owszem korzysta ze sprawdzonych trików,jednak całość mimo swojej powolności i egzystencjalnego wydźwięku posiada w sobie to COŚ co w sumie trudno wytłumaczyć,jednak urzekło mnie TO :D. No i Banderas w swojej najlepszej odsłonie aktorskiej.

To po prostu dobrze przedstawiony portret człowieka, który stracił pasję do tworzenia filmów ze świetnym Banderasem w roli głównej.

Świetny autoportret, który pokazuje, że najlepsze dzieła powstają w bólach. Almodóvar odkrywa wszystkie karty z własnym wizerunkiem a widz odkrywa jego na nowo.

Oko Almodovara w najlepszym wydaniu, jego estetyka nie przestaje mnie uwodzić. Aktorsko Banderas nie do poznania szkoda tylko, że scenariusz nie do końca mnie porwał.

Nie sposób nie odnieść wrażenia, że ten film dla Almodovara jest tym samym czym dla Cuarona jest Roma, a dla Tarantino Pewnego razu... w Hollywood. Pedro snuje tutaj nie tylko swój sen dotyczący jego alter ego. Prowadzi nas przez prawie wszystkie aspekty związane z pamięcią i przeszłością. Pokazuje jak przeszłość jest ważna, jaki ma na nas wpływ. Jak dzięki niej możemy w każdej chwili się zmienić. Popis Banderasa!

Almodovar rozlicza się ze swoją przeszłością. Cały ból i dawny blask podstarzałego reżysera. Ciekawa gra aktorska Banderasa.

Wielka rola Banderasa w jednym z najlepszych obrazów dowodzących skalę talentu mistrza hiszpańskiego kina - Pedro Almodóvara. Refleksyjna i inspirująca opowieść-wyznanie z zachwycającą estetyką obrazu i piękną Penélope Cruz. Szkoda przegapić.

Zamiast 7, dam 8, bo ponieważ jedna ze scen była mocna z tym telefonem i narkotykami, a inna scena była taka, że chłopak który kład kafelki ubrudził się, i musiał się rozebrać do naga, żeby się umyć, niestety podnieciłem się. Szkoda, że facet z facetem musiał się w innej scenie się całować. Antonio Banderas, gdy leżał na łóżku podobny był do Pierce Brosnana. Jak dla mnie ten film był mocny, fajny.

Piękny, wysmakowany obraz emocjonalnej więzi z przeszłością i subtelne rozliczenie z życia potrzebne do ułożenia teraźniejszości. Wszystkie emocje w Banderasie.

Almodovar jest problematyczny.Estetykę jaką ma ten twórca można pokochać albo znienawidzić,bądź też(jak w moim przypadku)posiadać do Niej sinusoidalny stosunek.Nie ukrywam,że w tym przypadku reżyser zaskoczył mnie zupełnie nowym podejściem do swojej twórczości-owszem korzysta ze sprawdzonych trików,jednak całość mimo swojej powolności i egzystencjalnego wydźwięku posiada w sobie to COŚ co w sumie trudno wytłumaczyć,jednak urzekło mnie TO :D. No i Banderas w swojej najlepszej odsłonie aktorskiej.