7.8
Bardzo pozytywnie oceniony przez wielu krytyków, uznany
- 94% pozytywnych
- 44 krytyków
7.9
Bardzo pozytywnie oceniony przez użytkowników
- 94% pozytywnych
- 47 użytkowników
Aktor Rick Dalton i jego przyjaciel kaskader powracają do Hollywood. Mężczyźni próbują odnaleźć się w przemyśle filmowym, który ewoluował podczas ich nieobecności.
- Obsada: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Al Pacino, Emile Hirsch
- Reżyser: Quentin Tarantino
- Scenariusz: Quentin Tarantino
- Ostatnia aktywność krytyków: 20 sierpnia 2019 (wczoraj)
- Ostatnia aktywność użytkownikówużyt.: 21 sierpnia 2019 (dzisiaj)
- Premiera kinowa: 16 sierpnia 2019 (5 dni temu)
- Premiera światowa: 21 maja 2019 (3 mies. temu)
7.8
10.0
0.0
44
Bardzo pozytywnie oceniony przez wielu krytyków,
uznany
-
94%pozytywnych
-
44recenzje
-
34oceny
-
32pozytywne
-
2negatywne
-
10
Oczywiście jest to arcydzieło Tarantinowskie, godne bezczelności porucznika Aldo Raine'a z "Bękartów wojny". On mówiąc o swoim największym arcydziele wyrył niemieckiemu naziście swastykę na czole. Nożem. Tarantino wyrył na ekranie całą swoją miłość do kina. -
10
Leonardo DiCaprio bierze miotacz ognia i pokazuje, jak płomienne są opowieści Quentina Tarantino. Brad Pitt moczy skręta w kwasie, byśmy dostrzegli, jak nieograniczona jest wyobraźnia twórcy "Pewnego razu w Hollywood". -
10
Jest kursem kolizyjnym dobrej zabawy, scenograficznej autentyczności, postaci przepełnionych skazami oraz dojrzałego meta-komentarza na temat świata filmu. -
9
Bardzo bym chciał zamieszkać w tym onirycznym Hollywood Quentina Tarantino na dłużej niż te niespełna trzy godziny. -
9
Tarantino pokazuje nam fikcyjny świat, który jest bardzo sugestywny i wiarygodny z tego względu, że odzwierciedla podszewkę Hollywood. Powtarzane jak mantra przez reżysera "co jeśli...?" pozwala manipulować historią, generując promyk szczęścia tam, gdzie wszystko pochłania mrok. -
9
Kinofilska perełka, która pogodzi zarówno fanów jego wczesnych filmów, jak zmęczonych powtarzalnością sceptyków. -
9
Quentin Tarantino jest doskonale świadomy swojego obsesyjnego podejścia do kina i jego języka, wątków, środków ekspresji, mitotwórczej siły i znaczeniowej zgubności. -
9
"Pewnego razu... w Hollywood" może być traktowane jako opowieść o końcu niewinności, świadectwo wiary w nieśmiertelność kina, albo oznaka strachu przed stępiającą reżyserski pazur starością. Ale to przede wszystkim film Quentina Tarantino - sami wiecie, że jest czymś o wiele lepszym. -
8.5
Cały film jest świetny, ale do miana tego idealnego lub bliskiego ideału trochę brakuje. Tarantino miał wszystko, by zrobić filmowe dzieło sztuki, lecz czegoś zabrakło. -
8.3
Przez pierwsze dwie godziny "Pewnego razu... w Hollywood" rozkoszujemy się ciepłą komedią zrodzoną z miłości i entuzjazmu - przede wszystkim do klasycznego kina oraz aktorskiego fachu. Pełną nostalgii, tęsknoty do bajkowej krainy, którą w 1969 r. było Los Angeles, włóczęgą po niewinnej epoce. -
8.3
Tarantino nie byłby sobą, gdyby nie wymieszał jak w koktajlowym shakerze składniki gorzkie i słodkie, powagę i rechot, intelektualny niepokój i zabawę. Otrzymany drink daje największego kopa na zakończenie tej dzikiej imprezy. -
8
Nie za wiele dzieje się w tej mającej epizodyczną strukturę i dwa przeplatające się wątki fabule. Jednak wykreowany klimat, scenografia i fantastyczne zdjęcia zdobywcy 3 Oscarów, Roberta Richardsona sprawiły, że zapragnąłem pobyć z głównymi bohaterami znacznie dłużej: jeździć z nimi wysłużony Cadillaciem, słuchać "California Dreamin'" oraz zamieszkać przy Cielo Drive, by pomóc w naprawie anteny, a przy okazji podziwiać wdzięki pięknej Sharon Tate. -
8
Po zbytnio przegadanej, jak dla mnie, "Nienawistnej ósemce" to produkcja od której trudno się oderwać. -
8
Najważniejsze, że po całym seansie chce się do Pewnego razu... w Hollywood wrócić. Pobyć raz jeszcze z historią Daltona, jego dublera, wyłapać i na spokojnie odczytać wszystkie filmowe tropy, które Tarantino powtykał w każdy kadr czyniąc z filmu swoistą podróż - łamigłówkę dla fanów jego twórczości. To być może najbardziej dojrzały, najbardziej przemyślany, ryzykowny obraz, ale też mówiący dużo o naturze reżysera. -
8
Ten strumień filmowej świadomości zatrzymano na najlepszej stopklatce i oprawiono w ramkę. To najbardziej osobisty film kontrowersyjnego reżysera, jego manifest, jego wizja i jego własna fantazja o Hollywood. Fantazja, w którą wierzę. -
8
Nawet jeśli Pewnego razu... w Hollywood nie spełnia wszystkich oczekiwań i nie jest to najlepszy film Quentina Tarantino, to i tak zdecydowanie warto wybrać się do kina. -
8
Amerykański reżyser po raz kolejny udowadnia swoją wielką miłość do kina. Trudo nie zatopić się w filmowych odniesieniach, nie poszukiwać obrazowych tropów. -
8
To autotematyczna opowieść nawiązująca stylem do Pulp Fiction i Wściekłych psów, w których Tarantino ironicznie traktował przemoc. Pocztówkowe, nasycone pastelowymi kolorami zdjęcia Roberta Richardsona ukazują bajkowe Beverly Hills. Amerykański reżyser pozostaje mistrzem dialogów i kreowania własnej rzeczywistości. Wsadza nas do wehikułu czasu, którego podróż może dla niektórych zakończyć się równie szybko, jak się zaczęła. -
7.5
Kunszt reżyserski Tarantino oraz wybitne aktorstwo przesądzają o tym, że zdecydowanie polecamy zobaczyć ten film. Hollywood kocha takie produkcje - film o filmach, kino w kinie i o kinie. Będą Oscary! -
7.5
Tarantino w natłoku inscenizacyjnych pomysłów, przenikających się wzajemnie w filmie gatunków, niezliczonych wątków pobocznych zwyczajnie zaczyna się gubić, a to już zupełna nowość w przypadku takiego wirtuoza obrazu. Liczne tym razem niedociągnięcia, głównie w warstwie scenariuszowej, tuszują genialni aktorzy i kapitalne zakończenie - oba te elementy mocno zawyżają notę końcową. -
7.5
Są wspaniałe sceny, wspaniałe kreacje i wspaniałe zdjęcia zmontowane w... no właśnie. Tarantino zaczyna grać nie tylko z całą popkulturą, ale i z samym sobą - własnym wkładem do światowego kina, autorskimi podpisami i oczekiwaniem krwawej łaźni, jaką zwykł dostarczać -
7.5
Tak, Quentin Tarantino jest zwykłym śmiertelnikiem i tym razem nakręcił "tylko" dobry film, a nam nie pozostaje nic innego, jak zadowolić się kilkoma przebłyskami geniuszu mistrza. -
7.5
Na pewno jest to na tyle satysfakcjonująca produkcja, uratowana szokującym finałem, że jesteśmy w stanie wybaczyć wiele jej twórcy. Bo wiemy, że będzie nas w stanie jeszcze nie raz zaskoczyć. -
7
Mimo nierównego tempa, zbędnego nagromadzenia wątków i stylistycznych różnic względem poprzednich filmów, nie ulega jednak wątpliwości, że "Pewnego razu..." to rzecz w filmografii Tarantino wyjątkowa, zatopiona w sentymentalnym sosie filmowa pocztówka i spełniona próba ostatecznego rozliczenia się ze zmierzchem niewinności Hollywood, wyznanie bezgranicznej miłości do kina od człowieka, który rzucił pracę w wypożyczalni wideo, by śnić swoje celuloidowe sny w fabryce marzeń. -
7
Właśnie dla takich filmów powstało kino, serio. Miła czarna komedia. -
7
Pełna nostalgii pocztówka z czasów, które zostały brutalnie przerwane. -
7
Hollywood lat 60. Quentina Tarantino jest piękne, beztroskie, pełne nostalgii i miłości. Nie jest wolne od wad, nie jest ideałem i miejscem spełnienia Amerykańskiego Snu. To portret epoki, nierzetelny i nieprawdziwy. Dlatego tak bardzo chcę w niego wierzyć. -
7
Aktorski koncert i wspaniale sfotografowana bomboniera, której nie brakuje kilku świetnie napisanych, błyskotliwych dialogów. Nie ukrywam, że momentami czułem jednak posmak lekkiego rozczarowania, że nie jest to film na miarę szczytu możliwości Amerykanina. Że umieściłbym go gdzieś w środku best of. -
7
"Once upon a time in Hollywood" to Tarantinowski odpowiednik "Złotych Czasów Radia" Allena. Najbardziej nostalgiczny film w dorobku reżysera i - dosłownie - rozczulająca bajka ukryta za efektowną kotarą błyskotliwej i prowokacyjnej czarnej komedii oklejona jego znakami firmowymi. -
6
Quentin Tarantino dostarczył nam naprawdę dziwny film i ciężko ukryć mi rozczarowanie tym, jak mało jest w "Pewnego razu...w Hollywood" Tarantino. Tych ciekawych postaci, błyskotliwych dialogów, które przechodzą do codziennego języka. Mam wrażenie, że to najsłabszy film tego reżysera, ale... Jeśli potraktować tę produkcję w szerszym kontekście, jako hołd dla pewnej epoki i nawiązanie do pewnych wydarzeń z tego okresu to mamy do czynienia z solidną produkcją. -
6
Niezręcznie używać przymiotnika "najgorszy" w kontekście tak dopracowanego filmu pełnego ciekawych smaczków i miłości do kina starej daty, które przeminęło wraz ze Swobodnym jeźdźcem. A jednak, porównując go do reszty dokonań Tarantino, trzeba ze smutkiem stwierdzić, że jeśli nie najgorszy, to jest to jeden z najsłabszych filmów jednego z najbardziej oryginalnych reżyserów współczesnego kina. -
5
Nie wiem, czy dziś oceniłbym gorzej Jackie Brown, czy właśnie to widowisko, gdzie ważniejsze jest zaznaczenie fetyszu stóp reżysera niż skupienie się na związkach przyczynowo-skutkowych. Tym razem dostaliśmy wyłącznie ładny obrazek, trochę rzewnych wspominek i nic ponadto. -
5
Tarantino zdaje się robić wszystko, byśmy jak najmniej za nim tęsknili, kiedy w końcu faktycznie przejdzie na filmową emeryturę. "Pewnego razu..." to jego najgorszy film od lat - o rozlazłej strukturze, bez pomysłu na fabułę i dyskusyjnej wymowie. -
?
Wspaniały film dla fanów Pitta, DiCaprio, Hollywoodu i starych seriali, ale nie Tarantino. -
?
Ostatecznie "Pewnego razu... w Hollywood" Tarantino jest jak kupiona za drobne, patchworkowa pocztówka z wakacji w Los Angeles. Jest na niej wszystko: z prawej Bruce Lee, z lewej Myszka Miki, kultowy napis Hollywood na dole. Niby wszystko fajnie, ale w przyjemną całość się to nie zgrywa. Cóż, wygląda na to, że niekończąca się eksploatacja kina może okazać się zgubą, a cudowne dziecko amerykańskiej kinematografii w końcu poległo pod naporem własnych fascynacji.
-
?
Znakomity. Wykreowany na wielkim ekranie świat przedstawiony znakomicie współgra ze świetnie napisanymi, pełnymi emocji postaciami. -
?
Quentin Tarantino zabiera widzów w nostalgiczną podróż do miejsc oraz czasów, które ukształtowały jego pasję i wrażliwość. "Pewnego razu... w Hollywood" to skąpana w promieniach kalifornijskiego słońca, nasycona kolorami odyseja przez fabrykę snów. -
?
Nie przypominam sobie sytuacji, kiedy na filmie reżysera "Pulp Fiction" zdarzało mi się spoglądać na zegarek. A tak w przypadku "Pewnego razu... w Hollywood" było. Nie jest to na pewno najlepszy film w dorobku amerykańskiego mistrza, nie plasuje się nawet w czołówce, ale to wciąż Quentin Tarantino! -
?
Składa się to wszystko na film powolny, wręcz zbyt wolny, osobiście cieszyłem się każdą minutą seansu, ale jednocześnie dostrzegałem minusy takiego tempa i podejścia do prowadzenia historii. Mam wątpliwości, czy tak skonstruowany film ma potencjał do bycia dziełem wielokrotnego użytku i zapewne wielu widzów będzie narzekać na ślamazarność filmu oraz brak jakiejś konkretnej historii. -
?
W centrum "Pewnego razu... w Hollywood" są Rick i Cliff, genialnie zagrani przez obu aktorów. Kinowa fikcja stoi tu na mocnych nogach, w szerokim rozkroku, broniąc faktom wyjścia na pierwszy plan. To chyba klucz do tego filmu.
-
?
Najpierw trochę rozczarowuje, a potem bardzo wzrusza.
