Faworyta

Yorgos jak zwykle dorzuca swoje "3 grosze" do świata filmu.To popis jego poczucia humoru,ironii,greckiej tragedii-bo kto inny by mógł opowiedzieć historię osadzoną w XVIII-wiecznej Anglii w sposób tak infantylny jak nie on?Analogii do współcześnie rządzących nie trudno się doszukać.Ale to nie metafory i symbolika unosi obraz greka tak wysoko,a przede wszystkim historia,aktorzy, warstwa wizualna. Jak to powiedziała odbierając Złoty Glob Olivia Colman:"ona i jej bitches" są absolutnie miażdżące.

Depczone króliki, martwe borsuki, zestrzeliwane kaczki i puszczane w wyścigi homary. Gdzie inni zrobiliby z tego typowy thriller kostiumowy, tam Yorgos Lanthimos zaprasza na szczodrze podlaną czarnym humorem, popieprzoną podróż do świata, w którym za dnia obmyśla wojenne strategie, w nocy dyma kurtyzany, w grubasów rzuca się mandarynkami, każdy każdemu wbija nóż w plecy, a także i panuje jedna niepodważalna zasada: nieważne, czyś popychle czy nawet przyjaciółka - królowa każe, to masuj jej girę.

Lanthimos tym razem odchodzi od odrealnionego aktorstwa i dialogów na rzecz bardziej nam bliskich. Cel uświęca środki, a ludzi trzeba uświadamiać jak działają rządzący.

Świetny film, pokazujący, że charakterystyczny styl Lanthimosa działa nawet przy scenariuszu pisanym przez ludzi spoza dotychczasowego otoczenia reżysera.

Aktorskie widowisko i "Kubrickowskie" kadry w klaustrofobicznym, niczym labirynt, monumentalnym pałacu. Znakomite kostiumy i operowanie muzyką. Rywalizacja dwóch kobiet o jeden cel jednak kierujących się różnymi pobudkami. Postacie rozwijają się dynamicznie wraz z rozwojem fabuły przez co wszystko obraca się o 180 stopni. Lanthimos tworzy w pełni świadome dzieło, klimatyczne i intrygujące. Zaprasza do siebie szerszą publiczność nakreślajac współczesne realia społeczne i polityczne.

Jak to ujął pewien poeta: przepyszna degrengolada. Gdyby epicką dramę Viscontiego nakręcił Edgar Wright. Inwencja filmowa na każdym kroku, bez fałszywych nut.

Ten film stoi aktorstwem. Genialna Colman, a duetu tak mocnego jak Stone i Weisz nie widziałem w filmie już dawno.

Świetnie poprowadzona historia, pełna niejednoznacznych dialogów i ciekawej intrygi, która niesie za sobą smutny wydźwięk.

Niby nudny dramat kostiumowy, a napięcia i niepokoju więcej niż w niejednym horrorze. Cudownie przerażające panie.

Wysoko powieszona poprzednimi filmami greckiego reżysera, poprzeczka - została minimalnie, bo minimalnie, ale strącona.

Produkcja mocno w stylu Lanthimosa, a mimo to bardzo przystępna. Świetny realizacyjnie, bardzo dobry pod względem aktorstwa i przyzwoity fabularnie film.

Jestem absolutnie zachwycona wspaniałą grą aktorską, błyskotliwym scenariuszem (praktycznie każdy dialog to perełka) oraz bardzo dobrą stroną techniczną (te zdjęcia w półmroku <3). Ten film idealnie wstrzelił się w mój gust i zaangażował od pierwszej do ostatniej minuty seansu.

Bardziej przystępny od innych filmów Lanthimosa, a przy tym dalej tak samo charakterystyczny jak tamte. Ciekawa historia podana w wyśmienitej formie.

Takie trio na ekranie i jak nie przepychanki między nimi to seks. Wreszcie nie zgrzytam zębami po filmie YL. Groteska, dramat historyczny i ta porypana poetyka.

Piękne kostiumy, dobrze poprowadzona historia i ciekawy humor. Wszystkie panie zagrały prawidłowo typowe dworskie kobiety.

Gorzka satyra o ludziach uwikłanych w intrygi oraz gierki środowisk z wyższych sfer, skryta pod płaszczykiem pieczołowicie oddanych kadrów czy wnętrz rodem z XVIII-wiecznego brytyjskiego dworu, ze znakomitym tercetem aktorek na głównym planie.

Toż to czysta reżyserska perełka. Lanthimos wyskoczył naprawdę wysoko, oferując pięknie cuchnącą potrawkę z podagry królowej i królików. Nic tylko zajadać

Lanthimos odcisnął autorską sygnaturę na dawno obrzydzonym gatunku kostiumowych dram. Błyskotliwa gra masek jeszcze dobitniej uwidacznia piętrzące się intrygi.

Jeden z najlepszych obrazów sezonu. Genialne aktorstwo (szczególnie Colman i Stone), fantastycznie rozpisane dialogi. Uczta nad uczty.

Bardzo dobrze napisana historia, którą Lanthimos prowadzi z taką gracją, że nie może się potknąć. Olivia Colman, Emma Stone i Rachel Weisz dają tu doskonałe popisy umiejętności aktorskich, a poza zdjęciami, które choć przez większość czasu są na naprawdę wysokim poziomie momentami wybijały mnie zupełnie z filmu, wszystko - od muzyki przez scenografię i kostiumy aż po oświetlenie - robi rewelacyjną robotę.

Podziwiam kunszt Lantimosa. Colman, Stone i Weisz to mistrzynie. Film odpychający i piękny zarazem. Gdyby nie obleśne sceny byłbym pełen zachwytu.

Po namyśle gwiazdka w górę. O znakomitym aktorskim trio powiedziano już wszystko. Pomimo prostoty fabuły masa tu świetnych dialogów i rozbrajających, groteskowych scen. Wbrew pozorom jednak nie jest to film na raz.

W każdej materii jestem fanem tego filmu. Świetny zadziorny scenariusz z ultra przekonującymi postaciami i wydarzeniami generującymi sytuacje często tak absurdalne, a przy tym tak mistrzowsko ograne przez styl Lantimosa. Wspólnie z aktorstwem i wizualiami The Favourite wprost nie bierze jeńców.

Najsmaczniejszy oscarowy kąsek. Jestem pełen podziwu dla całej obsady, gdyż nie zauważyłem żadnej słabej ani nawet przeciętnej roli. Czarny humor się opłaca.

Rewelacyjne kino! Znakomite aktorstwo, koronkowa intryga oraz wykwitny klimat. Plus Emma Stone pokazuje tu coś więcej niż swój nieprzeciętny talent.

Lanthimos pięknie prowadzi aktorów. Colman daje taki popis, że chapeau bas! Zresztą Weisz i Stone na drugim planie też są znakomite. Lubię takie ciekawe spojrzenia na postacie historyczne, więc kolejny plusik. Audiowizualnie to jest poezja najpiękniejsza.

Wrażenia po filmie mnożą mi się jak króliki... tak bogaty i pełny był to seans, że mam niedosyt

Wielka draka na angielskim dworze. Mało wyszukane ciosy, ale artystyczny rozmach powala.

Świetnie nakręcony, doskonale zagrany i cudownie przewrotny, nawet jeśli trochę trywialny i "najłatwiejszy" z filmów Lanthimosa, jak można sądzić.

Najbardziej "normalny" film Yorgosa. Były homary, były jelenie, są króliki. Aktorskie popisy całej trójki. Przedłużony o 15 minut, ale totalnie dostarcza.

Kino klasyczne, totalne, historyczne choć współczesne w wymowie, w którym zgadza się wszystko. Naprawdę dobry film z nagrodzoną Oscarem rolą Olivii Colman.

Historia mnie jakoś szczególnie nie porwała, ale to najlepszy jak dotąd film Lanthimosa, który podkręca swoje wykpiwanie, ironizowanie i ośmieszanie.

perwersyjna tragifarsa rozsadzająca ramy kina kostiumowego, doprowadzona do perfekcji w każdym aspekcie. Lanthimos przystępniejszy, nie mniej autorski. AKTORKI!

Najbardziej przystępny film Lanthimosa. Wszystko w nim jest doskonałe. Scenariusz, aktorstwo, strona wizualna.

Jak mało potrzeba, by wyrzec się swoich zasad w imię władzy. Colman świetnie pokazuje co czyni z ludźmi samotność. Największą wadą jest praca kamery i rybie oko

Seans na pewno nie będzie stratą czasu, ale z drugiej strony.. Cóż, może miałem zbyt wielkie oczekiwania. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że to film krojony na miarę Oskara, a nie autentyczne dzieło. Szkoda.

Nuda...Dworskie intryżki, wyakcentowane związki lesbijskie, aliści wyłącznie interesowne. Trochę wyzwisk, raczej uwspółcześnionych. Ilustracja obyczajów epoki? Jak dla mnie, to za mało.

Rewelacyjna relacja w trójkącie. To kobiety tutaj zajmują się polityką i kreują wydarzenia. Nadal czuć styl i rękę Lantimosa.

Wszystko zagrało jak trzeba. Muzyka, Kostiumy i scenografia, aktorstwo, rewelacyjnie napisane dialogi, trochę czarnego humoru i wciągająca fabuła. Polecam :)

Nie rozumiem zachwytów nad tym filmem. Zbiór niezwykle irytujących i nieciekawych postaci, do tego banalna fabuła. Na plus świetne kostiumy, scenografia i praca kamery oraz solidne kreacje aktorskie.

Dobrze, że Lanthimos szuka nowych obszarów dla swojego języka. Tym razem efekt tylko dobry, ale czekam na więcej. A po "Zabiciu świętego jelenia" nie czekałem.

Świetnie nakręcony, doskonale zagrany i cudownie przewrotny, nawet jeśli trochę trywialny i "najłatwiejszy" z filmów Lanthimosa, jak można sądzić.

Gra aktorska 3 pań świetna. Scenariusz i konwencja (oprócz menuetu) mnie rozczarowała. Może być nawet czarny humor ale czy intrygi muszą być tak szablonowe?