Faworyta

Oglądam ostatnio, w zapętleniu, kilka spektakli kobiecej, ale bardzo różnej, przemocy filmowej - "Killing Eve" Phoebe Waller-Bridge, "Suspirię" Luki Guadagnino, "Dzikich chłopców" Bertranda Mandico. "Faworyta" wpisuje się w ten ciąg, chociaż - jako tragedia do szpiku kości - jest od wymienionych tytułów bardziej przejrzysta etycznie. Potraktujemy to jako empatyczny wkład w nowy kanon.

Zdecydowanie jeden z najbardziej przystępnych dla widza film Yorgos'a Lanthimos'a. Pomimo tego, że reżyser nie użył w nich charakterystycznych dla siebie "sztuczek" to stworzył obraz wyjątkowy, który na długo zapadnie w mojej pamięci przede wszystkim dzięki wybitnym postaciom kobiecym odegranych po mistrzowsku przez trzy świetne aktorki.

Mimo lanthimosowego sznytu nie jest to opowieść, która pozostawia takie spustoszenie w głowie jak Kieł czy Lobster. Faworyta jest filmem bardzo dobrym, aktorzy szarżują, ale ich postacie nie są przerysowanie, a końcówka filmu pozostawia sowity dyskomfort.

Rozrywka na królewskim poziomie. Dramat przeplata się z komedią, intryga z uczuciami, a wyścig o miejsce u boku królowej pozostawia widza przyklejonego do ekranu aż do ostatniej minuty.

Wydawało się przez chwilę, że Lanthimos jako twórca kina niezależnego chciał wyjść poza granice klasycznie rozumianego kina. Jednak jego hermetyczna estetyka i niezrozumiały styl paradoksalnie pomogły mu dostać się na salony, gdzie nagrody, podobnie jak królewskie zaszczyty, rozdaje bardzo kapryśne i nieprzewidywalne jury, któremu "Faworyta" nieśmiało, lecz konsekwentnie się podlizuje.

Niebanalne kino, które oryginalnym i twórczym podejściem do tematu potrafi urzec nawet wytrawnych kinomanów.

Najbardziej przyswajalny film w dorobku Lanthimosa, co dla mnie nie jest wadą. Świetnie poprowadzona historia, z pokręconą intrygą, ostrym humorem oraz gorzką refleksją na temat władzy, a także bardzo toksycznej, trudnej miłości. Dla mnie prawdziwa petarda.

Faworyta jest filmem na tyle sprawnie zrealizowanym, że na pewno spadnie nań deszcz nagród, i na tyle atrakcyjnym, że na stałe zapisze się w świadomości wielu odbiorców. Wydaje się jednak, że ten lanthimosowski rozkrok między osobistym temperamentem, a "grą pod publiczkę" musi wreszcie się zakończyć.

W "Faworycie" właśnie to najbardziej satysfakcjonuje - jak te bardziej surrealne elementy komplementują historię o rozgrywkach na dworze bez odrzeczywistniania jej. Jeśli macie obejrzeć w kinie tylko jeden obraz nominowany w tym roku do Oscara za najlepszy film, to wybierzcie ten.

Pełen jest językowych i wizualnych smaczków, dwuznacznych dialogów, ukradkowych spojrzeń czy jawnej, wizualnej perwersji.

Jedno jest pewne, na statuetki zdecydowanie zasłużyły trzy aktorki: Olivia Colman, Rachel Weisz i Emma Stone, które dosłownie i w przenośni rządzą w tej szalonej tragikomedii dworskiej.

Otwarcie nowego rozdziału w filmografii Lanthimosa. Grek nie sprzedał się, można nawet powiedzieć, że się rozwinął. Yorgos jest jednym z najciekawszych obecnie reżyserów.

Yorgos Lanthimos opuścił nieco swoją strefę komfortu, polegającą na wywoływaniu dyskomfortu w abstrakcyjnym historiach zagubionych ludzi współczesnego świata, by wywołać dyskomfort zupełnie innymi zabiegami filmowymi, ale wychodzi mu to naprawdę dobrze. Otrzymujemy chyba najbardziej intrygujące dzieło sezonu statuetkowego i jestem pewien, że minimum jeden Oscar trafi na konto "Faworyty".

Grecki reżyser stworzył film idealny, który z każdym kolejnym obejrzeniem zyskuje na wartości.

Gorzka, satyryczna, zanurzona w arystokratycznym bagnie. Trafnie opowiadająca o samotności, blaskach oraz cieniach prawdziwej przyjaźni, dominacji i strachu przed ostateczny upadkiem. Ze sporym, lecz nie fanatycznie ślepym feministycznym wydźwiękiem. Rzecz tak ucieszna niczym XVIII-wieczny wyścig kaczek oraz wwiercająca się w pamięć jak rzucanie pomarańczami w roześmianego nagiego grubasa.

Najbardziej otwarcie polityczny film Lanthimosa. Nie potrzeba magisterki z politologii by odkryć paralele, które kreśli on pomiędzy niekompetentną królową Anną, a choćby Donaldem Trumpem.

Wspaniały przykład syntezy kina artystycznego i rozrywkowego. Film kostiumowy i historyczny, choć niesamowicie współczesny w charakterze i wymowie.

Smaczny, krwisty kąsek, w którym groteska łączy się z tragizmem. Nawet jeśli nie należymy do zwolenników produkcji kostiumowych, możemy docenić dzieło greckiego reżysera, głównie ze względu na oryginalne kreacje psychologiczne i kunsztowną, kubrickowską formę. To kawałek dobrego kina, a odrobinę ohydy można Lanthimosowi wybaczyć.

Wyróżnia się spośród filmów nominowanych do Oscara w kategorii Best Picture, nie tylko scenograficznym bogactwem i kostiumowym przepychem, ale również koncertowym popisem gry aktorskiej w wykonaniu fenomenalnego tercetu Stone-Coleman-Weisz.

Samotność, izolacja, instrumentalizacja międzyludzkich relacji i niemożność nawiązania związku opartego na autentycznym uczuciu to problemy eksplorowane przez Lantimosa także w poprzednich filmach. Zakorzeniona tematycznie i stylistycznie w dotychczasowym dorobku reżysera, zrealizowana z rozmachem i bogata wizualnie "Faworyta" stanowi jednak nową jakość i przez wielu zapewne zostanie okrzyknięta jego najlepszym filmem.

Nie ukryję lekkiego rozczarowania tym filmem. Obserwując pieczołowitość wykonania, trudno jest mi pogodzić się z pobieżnym potraktowaniem zakończenia. Gdy już jednak zagryzie się zęby, zobaczy się dzieło kreatywne i lanthimosowsko pokręcone.

Choć pytania o kondycję ludzkości stawiane przez ekscentryczną wrażliwość greka w Faworycie zdają się przejawiać raczej spadek świeżości, to - trwając w nadziei, iż nie jest to tendencja stała - warto dać jej szansę, gdyż nadal stanowi ona jedno z bardziej wyszukanych filmowych przeżyć, których dostarczył zeszłoroczny główny nurt.

Jest dziełem totalnym, w którym absolutnie nie dostrzegam żadnych wad, no może poza jedynie ograniczeniem ról męskich bohaterów, którzy tak w zasadzie nie mają prawie żadnego znaczenia dla fabuły.

Świetne, autorskie kino i niezmiernie cieszy mnie to, jak bardzo Akademia w tym roku doceniła dzieło Greka, bo może dzięki temu jego ekscytujący styl zdobędzie więcej rozgłosu, na który zasługuje.

Szukacie doskonale napisanej czarnej komedii, z wieloma trafnymi puentami i zapadającymi w pamięć dialogami? Dobrze trafiliście! "Faworyta" jest naszpikowana całym wachlarzem emocji i do samego końca nie wiesz co się jeszcze może wydarzyć.

Wydaje się, że film Lanthimosa jest jedynym przykładem pomostu łączącego ambicje autorskiego kina o europejskich naleciałościach z rozmachem kostiumowego kina rodem z Hollywood.

Jestem zachwycona i mam nadzieję, że dla Faworyty posypią się Oscary.

Nie mam cienia wątpliwości co do tego, że wraz z Faworytą Yorgos Lanthimos wkroczył do panteonu największych reżyserów XXI wieku. Bo jest to obraz wybitny! Pod każdym względem.

Przewrotny, pełen złośliwości i intryg obraz.

Najprawdopodobniej najbardziej wycyzelowany film roku, który daje intymne i świeże spojrzenie na funkcjonowanie władzy oraz umiejscowienie kobiet w tym systemie. To z pewnością nie jest jeden z tych standardowych filmów kostiumowych, które pojawiają się w sezonie nagród. To raczej film złożony ze scen, które by się w takim filmie nie znalazły.

Dość oryginalne kino kostiumowe i jeden z tych filmów, do których można wracać wielokrotnie, nieustannie delektując się mistrzostwem realizacji.

Lanthimos porzucił wiele ze swoich dziwacznych manier reżyserskich, więc nawet dla kogoś zupełnie niezaznajomionego z jego dziełami, Faworyta jest najlepszym wyborem. Bywa trudna, ale nigdy nie nudna.

Lanthimos oscarowy to być może stępione ostrze w porównaniu do bezkompromisowości wczesnych dzieł. Ale to wciąż błyskotliwy i inteligentny autor, który ma coś ważnego do powiedzenia o współczesnym świecie. Jego prawdy, nawet wypowiadane grzeczniejszym językiem, pozostają bezwzględne.

Tragifarsa Lanthimosa działa na każdym poziomie interpretacyjnym. Nawet jeśli na ostatniej prostej film ewidentnie traci impet, a dziki humor rozmywa się w minorowej tonacji, widz czuje się ugoszczony po królewsku.

Od strony wizualnej "Faworyta" jest nie tyle bez zarzutu, co po prostu fenomenalna. Niżej podpisana jest fanką filmów kostiumowych, ale nawet ktoś, kto nie lubuje się w tego typu kinie, doceni obraz Lanthimosa za wspaniałe wnętrza, piękne kostiumy i genialne zdjęcia, kręcone bez sztucznego oświetlenia w konwencji "rybiego oka" - Łukasz Żal ma poważnego konkurenta w osobie Robbiego Ryana.

Mądry, zabawny i znakomicie zrealizowany film, w którym Lanthimos nie zatracił swojego stylu, a tylko rozwinął skrzydła.

Kino wielu nastrojów. Od kąśliwości do bezczelności. Od skomplikowanego budowania labiryntu do umyślnego prostactwa.

"Faworyta" nieustannie zwodzi widzów nie mniej niż kobiety rywalizujące o uwagę królowej. Rozpościera ułudę, która okazuje się prawdą - kłamstwo jest jeszcze głębsze i przebiegłe niż się wydaje.