Midsommar. W biały dzień

To dość trudne przeżycie,niezrozumiałe początkowo.Jednak to kino wysokich lotów,wielowymiarowe,z dużą dozą interpretacji,analizy nie tylko psychologicznej ale również socjologicznej-mówimy tu wciąż o horrorze-co jest dla mnie fenomenem.Jednak to nie dla każdego,po dwóch dniach dopiero zebrałem się w sobie żeby COŚ zrozumieć z tego co widziałem-uwielbiam filmy,które pozostawiają Cię w takiej pustce-i samemu trzeba dojść do tego jak czasem nie rozumiemy rzeczy które podaję się Nam prosto z mostu.

Ciężki orzech do zgryzienia. Z jednej strony mamy niesamowite audiowizualne doznania (łatwo mnie tym kupić), świetną pracę kamery, klimat, odważne łączenie gatunków (może nawet nieco zbyt odważne), perfekcyjną dbałość o detale oraz bardzo dobre elementy gore. Z drugiej, cała ta oprawa, poza paroma wyjątkami, nie angażuje w takim stopniu jak powinna - często się nudziłem. Każde zachowanie było w zbyt prosty sposób tłumaczone narkotykowym tripem - nie satysfakcjonuje mnie takie rozwiązanie.

W pewien sposób Wicker Man XXI wieku (i nie mówię o tym remake'u z Cage'm, zapomnijmy o tamtym czymś), który ma jednak w sobie własny charakter. Horror nie polegający na straszeniu co 5 sekund jumpscare'ami, a zamiast tego posiada unikalny klimat. Mocno specyficzny film, który mi przypadł do gustu.

Mroczna baśń ludowa, która potrafi zmrozić krew w żyłach. Świetne zdjęcia, klimat, muzyka i wielkie brawa dla odtwórczyni głównej roli! Ari Aster udowadnia, że "Dziedzictwo" nie było "szczęściem debiutanta". Bonusowo należy dodać, że film zawiera jedną z dziwniejszych scen seksu jakie widziało kino....

Ari Aster to chyba najlepszy reżyser "współczesnych" horrorów. Co on ma w głowie! Stopniowo rosnące napięcie przez cały film i poczucie niepokoju do takiego stopnia, że widz przyzwyczaja się do tego co się dzieje. Wszystko otoczone fenomenalnymi zdjęciami i muzyką. Nie zapominając, że to horror dziejący się w dzień. Półka wyżej od Hereditary i z pewnością zostanie w głowach na długo.

Podróż w przepięknie przerażający festiwal fascynacji i niepokoju, zakończony może nawet za bardzo schizową schizą. Przez 95% czasu płynie tak jak powinien.

Ari Aster zdecydowanie polubiłby się z Jagodą Szelc! Genialne zdjęcia, niesamowity klimat i wielka kreacja aktorska Florence Pugh! Gorąco polecam!

Niejednoznaczny film gatunkowo, który mocno podzieli widownię, ale mnie zachwycił. Wydawałoby się, że to dziwny, choć dość prosty w założeniu Wicker Man XXI wieku, jednak Midsommar skrywa w sobie więcej. Poza tym ciężko mi nie szanować Astera za wiele poukrywanych w tle smaczków oraz tego jak sprytnie unika rzeczy typowych dla horrorów, żeby w własny, unikalny sposób straszyć.

Dobrze portretuje rozpad związku, ale nade wszystko perfekcyjnie kreuje hipnotyczną aurę, która nie pozwala oderwać wzroku od ekranu. Film, który trzeba poczuć.

W trakcie seansu wstrzymuje się oddech, ponieważ wszystko jest majestatycznie ukazane, a gdy już jest koniec czuć przerażenie, niemoc i lęk. Kogel mogel wątków, od głupoty Amerykanów po dramatyczną sytuację głównej bohaterki, by połączyć wszystko obscenicznymi obrządkami. Aster to geniusz, nadaje gatunkowi zupełnie inny styl i świetnie sprawdza się to na dużym ekranie.

Rozkręca się powoli, po czym - cały na biało - wchodzi na pełnej. Doznanie estetyczne (cóż za światło!), całkowicie oderwane od znanej nam kultury, pozwalające patrzeć nieco z boku, jak wygląda duszenie się w toksycznych relacjach.

Obraz hipnotyzuje zarówno stroną wizualną jak i ścieżką dźwiękową, zmusza do refleksji, jest kapitalnie zagrany przez tę osobę, która błyszczeć tu powinna, a i samej wizji twórczej nie sposób odmówić oryginalności. Nie wszystko jednak poszło zgodnie z planem, lub –co gorsza– było dokładnie takie jak zaplanowano, a sam pomysł okazał się dziurawy.Jest nieźle, choć poprzeczka zawieszona została chyba zbyt wysoko. https://pisanepopijaku.pl/ten-o-wojnie-swiatow-czyli-midsommar-w-bialy-dzien-recenzja/

Jestem świeżo po seansie, jeszcze nie do końca wiem co widziałem, ale... Cudowna Florence Pugh, znakmoity Ari Aster i perfekcyjny Paweł Pogorzelski. Kino otwarte na interpretacje, rozciągnięte, doskonale wyważone pomiędzy tym co komiczne a tym co straszne, urokliwa i minimalistyczna scenografia oraz ogromne serducho za klimatyczną muzykę. O czym jest i co chce przekazać? Zależy tylko od widza. Sam chyba jestem jeszcze po grzybkach, czy cokolwiek oni tam brali. Chętnie zażyje raz jeszcze!

Pokićkany, z lekka niespójny (w tym sensie, że po seansie nie ma się poczucia spełnienia), ale fantastyczny, fantazyjny i całkiem śliczny.

Horror który potrafi straszyć widza nie jumpscarem lecz dobrym i mega klimatycznym napięciem jak i jego budowaniem. Groteska bez mroku to wielkie osiągnięcie pana Astera. Fabuła ciągnie nas przez dwie godziny, przedstawiając nam enigmatyczną kulturę małej wioski, dając nam popisowy występ Florence Pugh. Konstrukcja całego filmu jest nietypowa, zaskakuje co krok, skondensowany choć może nadto rozciągnięty i czasami miałem ochotę odpuścić. Zdjęcia Pogorzelskiego są złotem tyle w temacie.

Miał być film o żałobie, a wyszed "Wicker Man". Świetny, gęsty i hipnotyzujący, ale jednak oczekiwałem większego psychologicznego mięcha. I "Hereditary", moja wina.

Wizualna perła filmowa. Fabuła jednak trudna do zaakceptowania. Recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/2019/07/09/Midsommar-W-bia%C5%82y-dzie%C5%84-%E2%80%93-Szwedzka-sekta-ocena-810

Wszystko co dzieje się w ekspozycji zapowiada jednak trochę inny film. Oczywiście jest to zapewne świadomy zabieg, ale Aster zamiast zagęszczać atmosferę w 'Hardze' rozrzedza ją. I z jednej strony to ciekawy zabieg, bo tworzy bardzo specyficzny świat, który nie daje się klasycznie poznać. Historię trzeba czytać między wierszami, bo jeśli przyjmiemy fabułę bardzo dosłownie, to zapewne straci ona sens. Walka z traumą jeszcze chyba nigdy nie była tak... no właśnie, jaka? To cały kochany Aster.

Jedno z większych rozczarowań. Rozumiem, że za pewnymi scenami stał pewien zamysł, ale ostatecznie zbyt wiele elementów nie spełniło moich oczekiwań dotyczących estetyki filmu, poważniejszego tonu i przyciągających uwagę wizualnie scen. Wiele elementów o ile wizualnie robi wrażenie, to sam sposób ich podania wypada mało angażująco, a co gorsza żenująco i w pozbawionej klimatu i aury grozy otoczce. Potencjał tego filmu zupełnie nie został wykorzystamy, ale to być może tylko moje oczekiwania...

Pierwsza godzina to było cudo. W pewnym momencie traci fabułę, a zaczyna lecieć w tanie chwyty, więc na resztę czasu ponarzekam, bo mogę. :>

Liczyłem na więcej

Totalnie wkręciłam się w to, co mogła czuć postać grana przez Florence. Ogromne napięcie, zły trip i dramat, aż odczuwałam nudności. Świetnie.

Za brutalny, nierówny w czasie trwania, nie do końca spójny. Chyba przerost formy nad treścią. Choć oddaje prawdę o współczesnych pseudokultach - zło czai się pod atrakcyjną wizualnie powłoką i jest bezwzględne.

Niesamowicie pokręcony i niepokojący, pełny ślicznych kadrów wystylizowanych pastelowymi kolorami, a w centrum tego opowieść o poszukiwaniu oparcia i bliskości oraz sztuka zrywania w pełnym słońcu. Ari Aster przekonuje, że nie ma nic bardziej przerażającego niż odcięta od cywilizacji mała społeczność, ubrana cała na biało i uśmiechająca się do ciebie.

„Midsommar. W biały dzień” to dla mnie horror idealny. Straszy tym, co nie jest nam obce, czyli tym, co ludzkie, korzystając ze schematu wprowadzenia nowych jednostek do zamkniętej społeczności, z którego równie świetnie czerpał w XXI wieku chyba tylko Lars von Trier w swoim wybitnym „Dogville”. Inspiruje się klasyką gatunku, a najbardziej zauważalnie „Kultem”. Do tego Ari Aster doskonale korzysta z pola do alegorycznych popisów, jakie daje mu obrana konwencja.

Oślepiający i psychodeliczny horror w blasku słońca. Atrakcyjnie ukazuje problematykę sekty i zabiera nas do świata skandynawskiego neopogaństwa. Tam sami zostajemy wciągnięci w przerażające rytuały. Ari Aster kolejny raz (po „Dziedzictwie”) redefiniuje horror, dekonstruuje go, oszczędzając nadmiernych jump scare’ów, ale zachowując niektóre popularne motywy (slasher). Długo męczy głowę i pokazuje, że nie trzeba wszędzie ciskać szatańskimi mocami, lepiej pobawić się psychologią i narkotykami.

To chyba najlepiej wyglądający horror (?) ever. A co z resztą? Mieszane odczucia. Przez pierwszą godzinę rewelacyjnie buduje klimat i napięcie, jednak później zarówno zaczęte wcześniej wątki jak i atmosfera tajemnicy i grozy gdzieś się rozpływają w zamian za udział w coraz bardziej groteskowych i szalonych rytuałach, i... koniec. Ukryte znaczenia? Być może. Ari znów mnie zostawił z mętlikiem w głowie, ale wolę jego poprzedni film.

Życzę Asterowi z całego serca, aby takie filmy jak "Midsommar" wychodziły mu częściej niż raz na 90 lat.

Wizualna uczta, niepokojąca muzyka, znakomity dźwięk i dobra gra aktorów. Jak dla mnie zbyt prosta fabuła.

Wersja reżyserska pogłebia obraz żałoby i film docenia się bardziej. Zagłębienie się w żałobę i rozpad relacji w promienistej i upiornie pięknej scenerii

ktoś mnie pyta czy chce horrory pokroju Suspirii, Wieży. Jasny dzień, czy Midsommar. mówię „bardzo proszę“

Niesamowicie wciąga, fenomenalne zdjęcia, emocjonalna muzyka, a Florence Pugh jest najlepsza na świecie

Perełka

Bardzo się zawiodłem. Dla mnie zwykły pretensjonalny bełkot w pięknej scenografii.

Montaż w punkt, muzyka, gra luster w pierwszej części filmu

Liczyłem na podobne doświadczenia, co przy Hereditary. Było inaczej, mniej grozy, a więcej wczucia się w klimat. Genialne zdjęcia. Rec: tiny.cc/a7ue9y

Film przede wszystkim za długi, w drugiej części odstający poziomem od bardzo intrygującego początku.

Katharsis

Trochę zbyt rozwlekły, momentami się dłuży. Bardzo dobre zdjęcia.

No sztos :-)

Klimat super, muzyka super, ale przewidywalność fabuły aż boli: wszystko idzie jak po sznurku.

Pięknie nakręcony, surrealistyczny sen o rodzinie. Choć klasyfikowany jako horror, to raczej nierzeczywisty thriller łączący świetny humor z elementami grozy.