Kształt wody

To bez wątpienia film dobry, o wiele bardziej udany od Crimson peak. Del Toro udowadnia, że nadal potrafi kręcić filmy urzekające swą baśniowością przenoszące widza w świat fantastyki i tajemniczości, w który uwiedziony widz może wkroczyć jak Elisa Esposito w wodną krainę.

Złota rybka bez ikry.

Nie wiem jakim cudem sprawił to Del Toro, ale "Kształt wody" porusza, jest pełen wrażliwości oraz dopieszczony wizualnie. To wizja romantyka, który może i jest naiwny, ale szczery w swoim przekazie.

Cokolwiek by jednak temu filmowi nie chcieć zarzucić, to jednego nie można mu odmówić - jest w nim coś wyjątkowego i niepowtarzalnego, wybija się ponad przeciętność całego multum oklepanych, pełnych klisz historii. Takie filmy nie powstają w Hollywood na porządku dziennym, a Guillermo del Toro pokazał, iż jest artystą tyleż utalentowanym, co odważnym.

Choć nie jestem wielce zachwycony tym obrazem, tak jestem w stanie w pełni docenić jego kunszt aktorski, techniczny oraz scenariuszowy.

Szyta grubymi nićmi opowieść, jest adoracją człowieczeństwa w jego najczystszej postaci, mimo tego, że ciężko to na pierwszy rzut oka dostrzec.

Przepełniony eskapizmem hołd dla Złotej Ery Hollywood i filmów o potworach, w którym bohaterka ucieka z pozbawionego tolerancji świata aby przeżyć swój baśniowy romans, a Potwór z Czarnej Laguny w końcu otrzymuje swoją ukochaną. Szkoda tylko, że ta historia nie potrafi zaangażować, a całość wydaje się być jak zjedzona przez morskiego stwora wydmuszka od jajka - z zewnątrz apetyczna, ale w środku - niestety rozczarowująco pusta.

W praktyce nowy film Guillermo del Toro funkcjonuje bardziej jako ruchomy obrazek. Wygląda i brzmi rewelacyjnie, ale na próżno szukać tu jakichkolwiek emocji.

Szkoda, że o ważnych społecznie kwestiach - takich jak orientacja płciowa, równouprawnienie kobiet, przynależność wyznaniowa czy wreszcie inność i wykluczenie - mówi się wciąż pod postacią utartych szablonów i klisz. Najnowszy film del Toro ma wiele kształtów, ale jedno jest pewne - reżyser pływa raczej w płytkich wodach.

Niezwykle intrygująca i wciągająca mieszanka gatunków, obdarzona wyjątkowym klimatem, nieprzeciętną scenografią i ujmującą ścieżką dźwiękową.

Dużo ozdób, mało treści, a jeśli już, to naszpikowane ideologią i antytrumpowskimi wtrętami, które, choć liberalnemu środowisku Hollywood mogą się podobać, nieco spłaszczają ogólny wydźwięk filmu.

Mrok znany z poprzednich filmów Guillermo del Toro jest wypierany przez nadzieję. Nie jest to wada, lecz kolejny etap w twórczości reżysera, który tak zasmakował w baśniowych opowieściach.

Czy Kształt wody jest arcydziełem? Niekoniecznie. Czasami jego symbolizm jest wciągający, ale często się rwie.

Jeśli więc zastanawiacie się, czy w naszym zabieganym świecie jest jeszcze miejsce na baśń, taką ze wzruszającą, ciepłą, romantyczną historią, to owszem. Myślę, że tak. I "Kształt wody" jest tego najlepszym przykładem.

Reżyserowi nie udało się zniwelować śmieszności nietypowych, miłosnych zalotów, co odbiera melodramatowi wagę i sprowadza dzieło do ekscentrycznego, acz pięknie zdobionego cacka.

Fabularne zgrzyty psują audiowizualną przyjemność z seansu "Kształtu wody". Nadzwyczajna historia miłosna nie wywołuje fajerwerków, a niektórych widzów może wręcz rozczarować.

Mimo wszystko wydaje mi się zbyt spłycony w niektórych aspektach. I gdyby faktycznie był w stu procentach nastawiony na formę, być może byłby to dla mnie zupełnie inny seans. A tak to ewidentnie czuję wzburzone fale, wywołane przez tą fabularną łódkę, na której pokład nie zdołałem się zaciągnąć.

Jestem przekonany, że za kilka lat świat o Kształcie wody zapomni. Nikt nie będzie go wymieniał na czele listy swoich ulubionych baśni czy romansów.

Całość natomiast zamknięta w baśniowej formie potrafi nas uwieść przez całe dwie godziny nawet, wtedy gdy coś tam się reżyserowi nie klei lub też jest tak banalne i nieoczywiste, że aż szkoda gadać. Tutaj to wszystko działa, zapewniając nam nietuzinkowy seans, który pozwala nam się uwieść i pomarzyć o odległym i fantastycznym świecie, w którym i my też bylibyśmy szczęśliwi.

To, co przede wszystkim urzeka w nowym obrazie Guillermo del Toro to jego wizualna strona oraz towarzysząca jej ścieżka dźwiękowa. Film robi wrażenie i mało powiedzieć, że jest po prostu "ładny", nie mogę bowiem pozbyć się wrażenia, że "Kształt wody" to ni mniej, ni więcej sensualna uczta.

"Kształt wody" pozostał jedynie kształtem produkcji, którą mógł się stać. Zabrakło pomysłów na rozbudowanie scenariusza, a gra aktorska wiodących artystów zdaje się nie do końca odzwierciedlać charakter postaci. Nie mniej jednak nie można odmówić filmowi del Toro perfekcyjnie zaprezentowanej baśniowej rzeczywistości dopełnionej muzyką Alexandre'a Desplata.

Reżysersko obraz jest właściwie bezbłędny, a w połączeniu z wielkim aktorstwem, doskonałą oprawą audio-wizualną i kinofilską otoczką stanowi filmowy unikat.

Dobry film, pełen emocji i miłości, ale niestety przeceniany i nie godny aż 13 nominacji do Oscarów. Co prawda, historia angażuje, a strona wizualna na czele z muzyką Desplata jest istnym majstersztykiem, ale wiele wątków nie dostało wystarczającej ilości czasu, a w samym zakończeniu brakuje prawdy i bólu jak w "Labiryncie Fauna".

To obraz, który musi rzucić na widza skuteczny czar, tylko wtedy można mówić o prawdziwej miłości. Nie wszyscy będą na niego podatni, ale urok nie jest też potrzebny, aby docenić tę doprawioną cielesnym pożądaniem baśń.

Nie chciałabym umniejszać wagi dziełu wartego Oscara tegorocznej gali, jednak w Kształcie Wody odnalazłam kształty wielu innych filmów i motywów.

Bardzo piękna, artystyczna baśń dla dorosłych o poszukiwaniu zrozumienia i bliskości, niosąca ze sobą wiele ukrytych wiadomości. Jest to kino poruszające i zmuszające do refleksji, przedstawiające problemy społeczne w symboliczny sposób.

Nie był to najlepszy z nominowanych do Oscara filmów, ale to wciąż dająca wiele przyjemności, wysokiej jakości produkcja.

Podobnie jak ubiegłoroczny "La La Land", "Kształt wody" ilustruje zarówno pasję do oglądania filmów, jak i zamiłowanie do tworzenia kina. Choć patchwork del Toro uszyty jest z wielu materiałów o różnych wzorach oraz kolorach, a momentami coś się w nim pruje, to wizualnie wciąż bardzo dobry film.

Trudno jednak karać całkowicie "Kształt Wody" za to, że jest tylko baśnią, bo w swojej niszy nie ma sobie równych. W każdym kadrze widać miłość Del Toro do kina i jak często sam powtarza odbierając nagrody za reżyserię, "Miłość do demonów w swojej głowie". Bo jednego jestem pewien - z takimi demonami jak on, nie mierzy się żaden inny współczesny reżyser.

Świetny dreszczowiec ze zgrabnie wkomponowanym love story, skonstruowany w myśl zasady "minimum słów, maksimum treści".

Kolejny triumf Guillermo del Toro, idealnie wyważony ambicjami kina artystycznego i komercyjnym sznytem.

Brakuje tego "czegoś" co powoduje, że wcześniejsze dzieła Meksykanina wciągały i przyciągały. Czy to kwestia samej historii i podania wszystkiego jak na tacu? Tego nie wiem, ale w związku z tym, poza poza stroną wizualną i muzyczną, nie wróżę filmowi oskarowych wyróżnień.

Jeśli tęsknicie za odrobiną magii w życiu, idźcie do kina i cieszcie się z seansu, bowiem niewiele w obecnych czasach jest baśni dla starszej widowni, które tak cieszą oko i ucho.

Guillermo del Toro jawi się tutaj jako bardzo wrażliwy artysta, z chirurgiczną precyzją żonglując motywami społecznymi, artystycznymi, moralnymi oraz naukowymi, a wszystko to opakowuje w historię o miłości niemej kobiety i humanoidalnego stwora.

Dla mnie: kogoś, komu zarówno szkaradne monstra z niskobudżetowych horrorów, jak i rozbuchane sekwencje taneczne z klasycznych musicali pozostają bliskie sercu, "Kształt wody" okazał się jednym z bardziej intensywnych emocjonalnie przeżyć kinowych ostatnich miesięcy. Wiem jednak, że to osobista perspektywa i coś, czego nie doświadczą w kinie wszyscy.

Wymaga dosyć specyficznej wrażliwości i podatności na baśniową konwencję, która nie każdemu podchodzi. Jeśli jednak lubi się takie kino, to jest to pozycja obowiązkowa.

Przepiękny obraz i wyjątkowe doświadczenie. Film nakłania do refleksji poprzez odwoływanie się do uniwersalnych wartości.

Miłość pokonująca wszelkie bariery, bezwarunkowa i wzbogacająca, ujęta w baśniowej otoczce. O ile motyw ten jest wiecznie żywy dla ludzi sztuki, to wymagającego widza może na pierwszy rzut oka odstręczać. Warto jednak przyjrzeć się, w jaki sposób Guillermo Del Toro konstruuje własną wersję bajki magicznej dla dorosłych o stworzeniu, traktowanym jak wybryk natury i obrazę stwórcy.

Stylowa, porywająca współczesna baśń, która nikogo nie pozostawi obojętnym.