Tadeusz Śliwa - odpowiedzialny za sukces Ucha prezesa - potwierdza talent do komedii, ale też dramatyczne ciągoty. I wie, kiedy odpuścić żarty i schwycić widza za gardło. Bardzo lubię takie łapanie za gardło. Po nim rozpoznaje się klasę filmu.

Chcę więcej takich filmów w polskim kinie. Nawet jeśli biorących na warsztat inny materiał, to robiących to przemyślanie, a nie dla pieniężnego kopiowania pierwowzoru jeden do jednego. To remake, który wysłany ładną paczką powinien trafić prosto do siedziby Disneya. Z pozdrowieniami i podpisem w stylu - Tak powinno się robić remake.

Zgrabny komediodramat, który naładowany został konkretami, przez co nie znalazło się w nim miejsce na niepotrzebne dłużyzny. Świetny pomysł na fabułę został wykorzystany jak należy, w efekcie powstał film, który nie tylko daje do myślenia, ale i gwarantuje dobrą zabawę.

Czy zatem wprowadzone niewielkie zmiany są wystarczające aby uzasadnić celowość ponownej wizyty w kinie? Trudno powiedzieć jednoznacznie. Czy twórcy nie mogli pokusić się o całkiem nową historię, pozostawiając jedynie pomysł wyjściowy? Nie da się ukryć, że pewien niedosyt pozostaje i podziwiam osoby, które wytrwają w oglądaniu wszystkich wersji filmu. Na pewno jednak mogę powiedzieć, że uważam polską produkcję za film najbardziej udany z obejrzanej przeze mnie trójki.

Polska wersja to zaś metodą "kopiuj wklej" przeniesiony prawie w stu procentach oryginał, w którym parę rzeczy usunięto, ale nie dodano praktycznie nic od siebie.

Przy całej dawce dramatyzmu i aktualnych problemach, jakie porusza, jest to nadal przede wszystkim wciągające kino rozrywkowe, przy którym można się pośmiać i doskonale zrelaksować.

Nie muszą nosić metki z napisem "rimejk włoskiego hitu", bo to produkcja, która jest w stanie obronić się sama.

Zupełnie nie spodziewałem się, że polski remake włoskiego filmu z 2017 roku okaże się być lepszy od oryginału.

Pokazują, że nawet filmy kierowane do szerokiego grona odbiorców mogą być świetne, a widzowie nie zasługują na karmienie ich papką.

Czym prędzej włączcie telefon, kupcie bilety i idźcie do kina. Bo szansa na obejrzenie tak dobrej polskiej komedii zdarza się równie rzadko, co zaćmienie księżyca znane z oryginału.

Niezły przykład kina prostego w formie - 99% scen rozgrywa się w jednym pomieszczeniu, więc nie trzeba było wydawać fury pieniędzy na nie wiadomo jakie cuda - ale jednak ogląda się go naprawdę bardzo dobrze.

Może i kopia, za to bardzo, bardzo udana.

Teatr, na którego scenie zabawa i śmiechy zmieniają się w oskarżenia i płacz. Dobrze jednak posłuchać raz jeszcze znakomitej historii opowiedzianej przez innego, a równie silnego w słowie gawędziarza.

W odróżnieniu do swoich włoskich przodków, mają w sobie jakiś "surowy czar". Za sprawą bardziej wyrazistych postaci podejmowane tematy i konflikty są tu równocześnie bardziej dotkliwe, choć kwestie poruszane przy wspólnym stole i podczas gry są właściwe te same.

Idealny pomysł na przetrwanie jesiennej słoty - film zabawny i raczej z optymistycznym finałem.

Komedia o naszej obłudzie i hipokryzji. Świetna robota!

Zdecydowanie można obejrzeć z przyjemnością.

Powstała opowieść o współczesnej Polsce. Dzieje się tu i teraz, z zachowaniem jedności czasu, miejsca i akcji. To udana próba, być może pierwsza aż tak prawdziwa, sportretowania warszawskiej klasy średniej.

Mimo że jest kolejną wariacją na temat włoskiego hitu, lśni własnym, polskim blaskiem.

Polski cover włoskiego szlagieru brzmi niemal równie dobrze jak kompozycja Paolo Genovese i posiada wszelkie atuty, by porwać publiczność.

Znakomity polski film, z tak wyczekiwanego, ale trudnego do realizacji w naszej kinematografii, kina środka. O tematach poważnych opowiada lekką ręką, nie unika humoru, w postaciach można się przeglądać i szukać jakiegoś własnego odbicia.

Może nie jest to film twórczy, ale nie brak mu momentów humorystycznych i ogólnie pozostawia całkiem dobre wrażenie.

Reżyser pod płaszczem dobrej atmosfery kryje wiele uprzedzeń i życiowych bolączek. Demaskuje nowobogacką klasę, która z impetem chciałaby zawładnąć światem, a przy okazji spłacić kolejną ratę kredytu. Prezentuje pozycje o znanej formie, jednak z wymaganą świeżością i dreszczykiem oczekiwania.

Są bardzo dobrze nakręconym i zagranym filmem, który z sukcesem łączy w sobie humor i powagę. Daje on także do myślenia i jest jedną z tych produkcji, do których często będzie się wracać.

Seans daje więc do myślenia, a zarazem sprawia masę frajdy. Wiele żartów - często przepojonych gryzącą ironią - powoduje wybuchy śmiechu.

Okazuje się, że nawet w ramach komercyjnego kina można osadzić całkiem interesującą obyczajową opowieść. Jeśli już recyklingować popularne formaty, to właśnie w taki sposób, jak zrobił to Śliwa.

Mam nadzieję, że to nie koniec, znajomi swoje zarobią, a producenci oraz twórcy wyczują, że tego typu kino jest polakom potrzebne. Uniwersalne, bez zadęcia, udanie łączące humor z tragedią, a przede wszystkim opowiadające o tu i teraz bez politykowania. Więcej takich polskich filmów, czego Wam i sobie życzę!

Zachwycają i bawią od pierwszych minut. Salwy śmiechu są gwarantowane, ale w pewnym momencie uświadamiamy sobie jak smutny i prawdziwy jest to obraz. Tadeusz Śliwa dał nam film-lustro, w którym możemy się przejrzeć.

Przywrócił mi wiarę w polskie kino mainstreamowe! Perfekcyjnie zrealizowany, inteligentny, błyskotliwy, zabawny i refleksyjny zarazem!

W zupełnie zaskakujący sposób wydaje się filmem wyjątkowo aktualnym, korespondującym z naszymi, polskimi problemami. Ale jego siłą jest również obłędna obsada oraz znakomite ucho reżysera do dowcipu i umiejętność splatania w nierozerwalny supeł humoru i dramatu.

Najwięcej frajdy i dobrej refleksji po produkcji Śliwy będą mieli ci, którzy nie znają "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie". Inni mogą pokusić się o wizytę w kinie, by poszukać drugich i trzecich planów opowiadanych historii, a po wyjściu z kina zastanowić się nad własnymi relacjami. Punktów zaczepienia do przemyśleń nie zabraknie.

Twórcy polskiej wersji "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie" odbili się od oryginału na tyle inteligentnie, że w historię już znaną, wciągamy się. Bo to bardziej opowieść o nas, mieszkających tu, nad Wisłą, niż przeszczep całkiem zabawnego komediodramatu z Włochami w tle.

Nie wiem, może bawiło i przerażało mnie to na przemian bardziej niż powinno, ale ta kameralna opowieść działa bardzo dobrze.

Wyszło nad wyraz fajnie, co jest niemałym zaskoczeniem. Aż szkoda, że nie jest to oryginalna polska produkcja i że niestety wśród naszych komedii ze świecą szukać tak zgrabnie nakręconych, niegłupich obrazów.

Obsadzony bez pudła i czerpiący narracyjną energię z bezpretensjonalnego tekstu, to zaproszenie do introspekcji, od której nie rozbili Was głowa.

Dzieło nie dość, że sprawiające ogromną przyjemność podczas oglądania, dzięki dopracowaniu i perfekcji, to zachwycające mnogością wątków umieszczonych na pierwszy rzut oka w lekkiej formie.

Okazują się przyjemnym i inteligentnym kinem, które doskonale portretuje przywary współczesnej - nie tylko polskiej - klasy średniej oraz uczciwe spogląda na kilka światopoglądowych kwestii.

Jedno z większych zaskoczeń. Mimo pewnej teatralnej formy oraz znajomości materiału źródłowego, debiut Śliwy dostarcza zarówno sporo rozrywki i refleksji. Jeśli mają być robione remake'i, to ja więcej poproszę.