Czarne lustro: Bandersnatch

W pełni swej okazałości nowy tytuł Netfliksa wypada naprawdę ciekawie, całość filmu i wybory przypominają właśnie podtytułową grę. Uważam, że jest to bardzo intrygujący zabieg serwisu i jest pierwszym tego typu filmem na platformie, który wypadł zadziwiająco dobrze.

Widzom przyzwyczajonym do płynności i niezakłócanego odbioru, lubiącym dopiero po pełnym seansie zastanawiać się, co twórca miał na myśli, może nie przypaść do gustu owa interaktywna forma. Jednak w przypadku tego konkretnego filmu Netflixa taka forma nie tylko dobrze się sprawdziła, ale była wręcz strzałem w dziesiątkę.

Pozostaje udaną produkcją, prezentującą się o wiele lepiej od swoich poprzedników. Czy wyznacza nową ścieżkę rozwoju dla platform streamingowych? Pewnie nie, choć na pewno pozostanie miłą ciekawostką w ofercie Netflixa. Na artystyczne przetworzenie interaktywnego medium w filmie przyjdzie nam pewnie jeszcze długo poczekać.

Bardzo cieszy mnie to, że "Black Mirror: Bandersnatch" dość świadomie pokazuje ograniczenia techniczne filmu interaktywnego. Mimo to obawiam się, że gatunek ten to może być pułapka, w którą wpadną Netflix oraz inne serwisy streamingowe.

Niestety mimo szumnych zapowiedzi Bandersnatch nie jest jakimś przełomem w telewizji. Owszem, pod względem technicznym jest niezwykle dopracowany, jednak format ten zasługuje na lepszą fabułę.

Nie jest to najlepszy odcinek Black Mirror, nie jest to kamień milowy w historii kina, nie jest to też nic nie znacząca ciekawostka. Jest to po prostu pewien przykład, pewien punkt odniesienia, dowód na to, że można poszerzać definicję kina odważniej, szybciej i inaczej.

Twórcy "Bandersnatcha" mieli bowiem naprawdę wielki potencjał na stworzenie czegoś wielkiego, a tak niestety trochę zmarnowano jego potencjał. Nie zmienia to jednak faktu, że to wciąż interesujące doświadczenie audiowizualne, w której zabawa formą w połączeniu wraz z kolejnymi decyzjami podejmowanymi przez widza oraz świetną rolą Fionna Whiteheada tworzy ciekawy eksperyment, któremu warto się poddać i samemu go sprawdzić.

Choć efektownie gra z widzem i jest mocno intertekstualny, a przy okazji idealnie mieści się w ramach ustanowionej przez twórców konwencji, to po oddzieleniu od formy pozostaje niestety przeciętną historią o zgubnej ambicji i stopniowym rozpadzie psychiki.

Dzięki autonomicznym epizodom nie trzeba się przejmować nieznajomością serii. Choć oficjalnie Black Mirror: Bandersnatch trwa dziewięćdziesiąt minut, to zarezerwujcie sobie o wiele więcej czasu. Ta historia was wciągnie.

Największy problem jest taki, że Bandersnatch nie oferuje absolutnie niczego nowego. Interaktywny film jest o wiele lepiej realizowany w segmencie gier video przez gry Quantic Dream czy nieodżałowanego Telltale Games. Lepiej zagrać w Heavy Raina.

Autotematyzm mógł być nadzieją Bandersnatcha, ale dobre chęci to trochę za mało. Kilka momentów wypadło naprawdę solidnie, jak scena w mieszkaniu Colina, ale zdecydowana większość wzbudziła we mnie co najwyżej politowanie.

Mimo wszystkich niedociągnięć Black Mirror: Bandersnatch to naprawdę porządny obraz wykorzystujący swoją interaktywną formułę w praktycznie stu procentach. Podstawowe założenia projektu zostały spełnione, a on sam przełamał pierwsze lody dla następnych tego typu produkcji, które miejmy nadzieję, że będą powstawały i spróbują podnieść ustanowioną przez Bandersnatch poprzeczkę jeszcze wyżej, tym samym rozwijając ten bardzo obiecujący gatunek jakim jest interaktywny film.

Na Black Mirror: Bandersnatch patrzę jak na udany eksperyment, pokaz tego, jak wielkie możliwości ma współczesna telewizja.

To właściwie pewnego rodzaju kuriozum - Black Mirror, które na każdym kroku stara się nas ostrzegać przed zgubnymi skutkami rozwoju technologicznego, samo popchnęło rozwój seriali na kolejny poziom. Nie sądzę jednak, aby była to przyszłość kinematografii - raczej jako ciekawostka, która może się rozwijać obok.

Dostarcza wielu pozytywnych emocji, wciąga i zachwyca swoją niebanalnością. Innowacyjna produkcja Netflixa może zapoczątkować nowy wymiar kinematografii, w którym to my będziemy kowalami losu bohaterów.

To rewolucja. Wirtualny świat już tutaj jest i ma nas w swoich rękach.

Bardzo ciekawy, interaktywny eksperyment socjologiczny.

Jestem pewien, że nie każdy odnajdzie się w tej dziwnej mieszance, nie każdemu będzie odpowiadał ciężkawy klimat, mrugnięcia z ekranu i pokręcone zwroty akcji. Mam jednak poczucie, że twórcom "Czarnego lustra" znowu udało się wybić mnie z równowagi, zaskoczyć i jednocześnie zaangażować. A przecież o to w tym wszystkim chodzi.

Dostarcza przede wszystkim znakomitej rozrywki, pozwalając przeklikać się przez kolejne alternatywne rzeczywistości. Nie mam wątpliwości, że dopiero w formie, jaką oferuje internetowy streaming, interaktywne filmy mają przyszłość i jeśli tylko będzie okazja, sięgnę po nie nie raz.

To można oglądać w kółko bez końca! Nowe Black Mirror: Bandersnatch to pierwszy taki film Netflix.

Wolałbym obejrzeć ten film przy kolejnym razie bez konieczności decydowania, bo na dłuższą metę nie czuję jeszcze, aby taka forma rozrywki mogła zaistnieć w innych historiach niż ta. Eksperyment zdecydowanie się jednak powiódł i warto sprawdzić Czarne lustro: Bandersnatch nie tylko dla bardzo ciekawej historii i bardzo dobrego filmu, ale też ciekawostki, jaką jest dokonywanie własnych wyborów.

Brakuje tutaj jakiegoś lepszego nakreślenia postaci, relacji pomiędzy nimi, tego, co właściwie w niemal każdej opowieści filmowej jest najistotniejsze. "Bandersnatch" skupił się jednak na formie, którą warto docenić.

Na potrzeby interaktywnej produkcji Netflix musiał zbudować oprogramowanie, dzięki któremu płynnie, bez irytującego buforowania, widz wciągnie się w wir opowiadanej historii. W moim przekonaniu sztuka ta się twórcom udała.

Chociaż mi się nie podobał, raczej nie kłóciłbym się z osobami, które uznają go za niezły. Można się pobawić tymi zakończeniami, uśmiercać postacie, albo nie - powiedzmy, że jest ok. Z tym że sama ta historia mnie zbytnio nie zaangażowała, a forma jej w tym nie pomaga.

Trzeba tego doświadczyć. A potem ochłonąć. Prawdopodobnie to będzie Wasz najbardziej niezwykły seans w tym roku.

Ciekawy i udany eksperyment interaktywny, który trudno mi uznać za rewolucję. To raczej jednorazowy wybryk niczym Boyhood.

Nowatorskie podejście do oglądania, czyli interaktywność podczas seansu tego możemy doświadczyć oglądając Czarne Lustro: Bandersnatch. To my sterujemy losem bohatera, a przynajmniej tak nam się wydaje. Jest to dość ciekawe doświadczenie jednak ścieżek wyboru zbyt dużo niema, a całość po dłuższej chwili nuży niż bawi.

Burzenie czwartej ściany, potworne poplątanie i psychodelia to efekty świetnego zespolenia formy z treścią. Bandersnatch przedstawia doskonałą fabułę do zaprezentowania w technice filmu interaktywnego, co wcale nie oznacza, że odtąd taki sposób opowiadania zyska na popularności. Paradoksalnie, porównania z Czarnym lustrem mogą okazać się poważną barierą.

Ciekawostka, z którą warto się zapoznać, o ile nie oczekuje się czegoś, co powali odbiorcę na kolana.

Najnowszy odcinek "Czarnego lustra" to dzieło bardzo świadome, im dalej w las, tym bardziej bohater zaczyna reagować na nasze decyzje, a wręcz poddawać je w wątpliwość. Dochodzi więc do sytuacji, w której nie wiadomo już, czy to my sterujemy bohaterem, czy to algorytmy streamingowego giganta kierują nami.

Stworzony przez Netflixa interaktywny film daje się lubić, potrafi zaskakiwać i skłania do refleksji. Niezbyt długiej i niezbyt głębokiej, ale jednak. To ciekawe doświadczenie, które troszkę osłabia, ale na szczęście nie paraliżuje, kiepskie aktorstwo i wkładane w usta tychże aktorów komunały i dziwaczne kwestie.