Dzieło bardzo nieoczywiste i trudne do oceny. Subtelność graniczy tu z kiczem, efektywność z przekombinowaniem, nieraz zdarzy się, że będziemy daną sceną równie zafascynowani, co zirytowani. Balans między wizjonerstwem i błyskotliwością a brakiem spójności pozostaje wyraźnie po tej pozytywnej stronie i z pewnością warto samemu Suspiriów doświadczyć, ale trudno przy tym zwalczyć poczucie zmarnowania potencjału na arcydzieło dorównujące oryginałowi.

Odkurzona przez Guadagnina "Suspiria" nie przypomina przesyconego brutalnością sztandarowego dzieła giallo, torturuje za to nasze zmysły niepokojącymi obrazami. Postawienie ponad kryminalną zagadkę dogłębnej analizy psychologicznej głównej bohaterki oraz wątku polityczno-historycznego uaktualnia dzieło oraz nadaje mu nowych znaczeń.

Wizualna uczta dla fanów tańca współczesnego i widowiskowego łamania kości. A przy tym pojedynek aktorski Dakota Johnson vs Tilda Swinton.

Na tak wichrzycielską "Suspirię" warto było długo czekać. Guadagnino dowiódł przy jej pomocy, że jest niespokojnym duchem kina europejskiego.

Nie jest najlepszym filmem Luci Guadagnino. Jest za to pierwszym obrazem w karierze reżysera, w którym zrezygnował z ciepłych, śródziemnomorskich kolorów na koszt ponurych, wręcz mdlących barw. Zrobił nie tylko film inny od swoich wcześniejszych, ale przede wszystkim zrealizował sprawny remake oddający hołd twórcy utworu pierwotnego - Dariowi Argento.

Doborowa obsada, rozbudowana fabuła, nieoczywista historia, niepokojący klimat i piękno na wielu poziomach powodują, że film można polecić nawet osobom, które nie przepadają za kinem grozy.

Scenariusz wygląda jak zapis odlotu studenta filologii, który właśnie na gwałt przygotowuje się do sesji i wchłania wszystko, co znalazł na liście lektur. Nie ma w tym jednak żadnego ładu i umiaru.

Guadagnino stworzył horror zmysłów i znaczeń, gdzie piękno miesza się z brzydotą w iście artystycznej formie.

Kultowy fantasmagoryczny film obłąkańczej grozy przeszedł metamorfozę w stonowany i zdecydowanie bardziej logiczny art-house'owy horror.

Reżyser w tym projekcie podjął się trudnego zadania, które zrealizował w ciekawy sposób. Widz musi przygotować się jednak na ponad dwugodzinny seans, co dla niektórych może okazać się nużące.

Perfekcyjnie zrealizowany film - dreszcz, niemal tak fizyczny, jak Opętanie Żuławskiego, tak artystyczny w niektórych sekwencjach, jak kino Tarkowskiego, w końcu bardzo wyrafinowany, otwarty dla interpretacji, rozwinięcia, rozmowy o nim, a przede wszystkim bardzo zachęcający do powtórnego z nim spotkania.

Miszmasz o zmarnowanym potencjale wpisujący się w nurt współczesnych horrorów nastawionych na artyzm, których twórcy wolą eksperymentować z formułą kina grozy, niż trzymać się utartych schematów.

Triumf artystycznego horroru. Luca Guadagnino stworzył arcydzieło.

Imponuje stylem, uwodzi eteryczną muzyką Thoma Yorke'a, hipnotyzuje. Ale uruchamia nie tyle instynkt, ile intelekt, nieprzypadkowo zamiast tonacji B-klasowego kampu proponuje nam arthouse'owy, inteligencki fason.

Może tak właśnie trzeba? Nie straszyć, tylko męczyć długimi ujęciami, surowymi, lecz pięknymi ujęciami, jakąś niejasną tajemnicą? Niektóry to najwyraźniej odpowiada. Zdecydowanie nie wszystkim.

Formalno-ideologiczne bogactwo "Suspirii" nie jest jednak w stanie przesłonić jej słabszych stron - fabularnej miałkości czy zaskakującej powierzchowności.

Wybitny stylistycznie, piekielnie erudycyjny, wspaniale budujący nastrój - na swój pokrętny sposób.

Naprawdę chciałem, żeby nowy film Guadagnino przypadł mi do gustu. Problem jednak w tym, że B-klasową intrygę próbuje ubrać i zderzyć z głębszymi tematami. Takie zderzenie musi doprowadzić do spięć oraz poważnych zgrzytów. Jak dla mnie na razie największe rozczarowanie w tym roku.

Fantazje małego chłopca, jakim był Luca Guadagnino zafascynowany "Suspirią" Argento, znalazły w końcu ujście. Efekt jest mocno chaotyczny, a reinterpretację fabuły trudno uznać za spełnioną.

Osobiście kocham i nienawidzę, i niech to będzie najlepsza rekomendacja.

Nowa "Suspiria" jest jak krew lejąca się z ciał ekranowych ofiar: ciemna, gęsta i zostawia po sobie trudny do wywabienia ślad.

Filmowe misterium i kino, którego należy przede wszystkim doświadczać.

Choć remake kultowego horroru Dario Argento mocno spolaryzował fanów, nie można zaprzeczyć temu, iż artystyczna konwencja w połączeniu z głębszą symboliką dała efekt co najmniej inspirujący.

Histeryczność, dziwaczność, dążenie do osobności - te cechy pożyczył sobie włoski reżyser. Zaskakujące u kogoś, kto nie tak dawno święcił triumfy dzięki apollińskim, hołdującym pięknu i dobru Tamtym dniom, tamtym nocom.

Nie ma sensu powyrównywać oryginalnej Suspirii do nowego dzieła Guadagnino, chciałbym jednak, by ten film robił dwie rzeczy o wiele skuteczniej. Angażował, nie pozwalając oderwać wzroku od ekranu, oraz porządnie straszył. Takie braki to jednak spore rozczarowania.

Film wybitny zatem? Niedocenione arcydzieło? Z pewnością głosy będą podzielone, ale dla mnie - zdecydowanie tak.

Film trudny do polecenia czy odradzenia. To kolaż złożony z wielu elementów, który zapewne zachwyci wielu. Niestety, ja tylko wzruszam ramionami i przechodzę do kolejnego eksponatu.

W Suspirii zabrakło tej zmysłowości, z której znany jest włoski twórca, i nawet świetna obsada aktorska nie była w stanie zapełnić tej luki.

Suspiria - wyjaśnijmy to sobie - nie straszy. Niepokoi, wywołuje dyskomfort, jest brutalna, nie straszy jednak w klasycznym tego słowa znaczeniu. Jestem pewien, że ostatecznie bardzo podzieli publiczność - zawiedzie bowiem część oczekiwań.

Wzorem Mother! Darrena Aronofsky'ego, remake kultowego filmu Daria Argenta może dla wielu okazać się największym zachwytem lub zażenowaniem jesieni. Jednak rezultat tej mieszanki socjopatycznej alegorii z nadprzyrodzoną impulsywnością jest co najmniej fascynujący!

Film skierowany do bardzo specyficznej grupy widzów ceniącej sobie kino nietuzinkowe, ale zarazem odwołujące się do najmroczniejszych zakamarków ludzkiej duszy. "Suspiria" czyni to na tyle sugestywnie, że u wrażliwego widza może wywołać wręcz dyskomfort - w moim przypadku na tyle duży, że opuściłam kino w trakcie projekcji filmu.

Fascynująca podróż w nieznane. Nie wiadomo dokąd zmierza - a przy tym nieustannie zmienia kierunek i tempo.

Jako dzieło filmowe, Suspiria bywają frustrujące i nieczytelne. Włoski reżyser chciał zmierzyć się ze zbyt wieloma tematami na raz, przy czym zabrakło mu pewnego stopnia dystansu do swojego materiału i całość jawi się jako podręcznikowy przykład przerostu ambicji. Nie jest to absolutnie film zły, jednak przez swoją wystudiowaną powagę i nadmierną gęstość problemową, zbyt często gubi iskrę twórczego szaleństwa, widoczną w jego najlepszych momentach.

Remake nie zawsze jest ciekawszy niż oryginał. W tym przypadku tak jest, a nowa wersja to horror, który trochę straszy, ale bardziej fascynuje artyzmem.

Całość niemiłosiernie się wlecze, rzadko oferując jakieś ciekawy sceny. Sceny śmierci nie dorównują tym z oryginału, nawet zbytnio nie próbują. Wizualnie film też nie dorównuje tamtemu klasykowi, idąc w odwrotną stronę, zimnych kolorów.

Suspiria to dowód, że w twórczy sposób można obejść się z tym, co już znane. A inspirowanie się nie zawsze musi być kopiowaniem. Wystarczy tylko, że historia trafi w ręce zdolnego twórcy, którego stać na autorskie podejście do opowiadanej historii i odwagę w kreowaniu przedstawionego na ekranie świata.

Wizja matriarchatu, która zniewala i hipnotyzuje. Od tego filmu nie można się uwolnić.

Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mógł nakręcić remake jednego z filmów mojego życia lepiej, niż zrobił to Luca Guadagnino.