Dziedzictwo. Hereditary

Makabryczny plac zabaw - reżyser ustawia bohaterów niczym figurki, stopniowo łamie ich psychikę i wywołuje wewnętrzne demony wyłącznie po to, by w finale zaserwować im psychodeliczną podróż do otchłani. Już dawno nie było w kinie grozy tak bezlitosnego twórcy - zarówno dla swoich postaci, jak i widzów.

Gdyby nie paraliż, jaki utrzymuje się jeszcze długo po seansie, ręce same składałyby się do oklasków.

Miłość Astera do gatunku bije po oczach z ogromną siłą, objawiając się w gruntownej znajomości różnorakich konwencji. Jawna inspiracja kultowymi pozycjami nie stanęła jednak na przeszkodzie inwencji twórczej reżysera. Dziedzictwo. Hereditary jest więc przede wszystkim dziełem oryginalnym, wyjątkowym i - nie boję się tego napisać - niepowtarzalnym.

Najlepszy kinematograficzny wybryk, zabawny, szurnięty, ale i fantastycznie napisany, z reżyserem, który z fantazją opowiada i strasznie i ironicznie, zawsze zajmująco i odważnie.

Uwiera, szokuje i drażni. Trudno jednak wyrugować je z pamięci. To w równej mierze zasługa precyzyjnie skonstruowanego scenariusza jak i fenomenalnej strony audiowizualnej, za którą odpowiadają m.in. awangardowy saksofonista Colin Stetson oraz polski operator Paweł Pogorzelski.

Nic dodać, nic ująć. Dziedzictwo. Hereditary to główny kandydat do miana horroru roku. Długo czekaliśmy na taki film grozy!

Powolny, zachodzący za skórę i bezwzględny w swoim przekazie horror pozbawiony tanich sztuczek. Grahamowie już na was czekają.

Psychodeliczny horror wykraczający poza ramy gatunku. Na oczach widza rozgrywa się dramat rodziny dotkniętej koszmarnym fatum. Grahamowie muszą rozliczyć się z demonami przeszłości i zapłacić najwyższą cenę.

Soundtrack wyprowadza w kierunku naszych przewodów słuchowych serię hucznych ciosów, jest paląco dezorientujący. Pozostaje też w dobrej komitywie z narracją, bo sam film, niczym rollercoaster, jest nabuzowany i nieprzewidywalny. Pomimo oczywistych źródeł inspiracji, pozostaje "Dziedzictwo. Hereditary" filmem oryginalnym i zaskakującym. Historia wywołuje zadyszkę, jest pełna zwrotów akcji, które intrygują, ale też stale destabilizują obraz sytuacji.

Nie przyprawi nas o palpitacje serca z powodu tego, co właśnie zobaczyliśmy na ekranie. Zamiast tego, trzyma on widza w stanie ciągłego napięcia i niepewności, nie pozwala się zrelaksować ani na moment.

Nie sposób oderwać od niego wzroku choćby na ułamek sekundy. A po napisach końcowych nie da się o nim tak po prostu zapomnieć.

Film dla koneserów gatunku, wymagający uruchomienia szarych komórek i stymulujący do skorzystania z internetowej encyklopedii czy nawet bardziej specjalistycznych źródeł, w zamian jednak dostarczający intensywnych emocji i solidnej dawki adrenaliny.

Filmy grozy, takie jak Hereditary, rewolucjonizują kino i pokazują nam, że medium filmowe jeszcze przez długi czas będzie miało coś do powiedzenia.

To nawet w ostatnim, bardzo dobrym dla kina grozy okresie perełka. Film emocjonujący, a przy tym bardzo racjonalnie wykorzystujący wszystkie środki straszące.

Aster wykorzystał świetne inspiracje, ale stworzył dzieło unikatowe i oryginalne. Oto film na tyle niepokojący i niewygodny, że zaczyna straszyć na zupełnie innym poziomie. Jeden z lepszych horrorów ostatnich lat? Bez wątpienia.

Społeczny i okultystyczny horror na miarę Dziecka Rosemary i oryginalnego Egzorcysty. Strach się bać, moi drodzy, strach nawet drgnąć.

Aster odświeżył formułę horroru satanistycznego, aczkolwiek o wiele więcej zyskałby gatunek, gdyby twórca pozostał w sferze dramatu o żałobie.

Oglądając takie dzieła, zaczynam bardziej wierzyć w renesans horroru. Biję więc brawo panu Asterowi i czekam na kolejne dokonania.

Collette gra postać, która niespecjalnie lubi własne dzieci, dotyka różnych sfer tabu, zarazem wyrażając grymasem czystą złość i przerażenie. Jest ciepły czerwiec, ale trudno wyjść z kina bez przekonania, że za tę postać zimą przyszłego roku aktorka może odebrać kilka lśniących statuetek.

Kino trudne, nieszablonowe, nie będące typowym horrorem, ale filmem, który dla grozy próbuje szukać nowych ścieżek. I całkiem dobrze mu to poszukiwanie wychodzi.

Interesująco prowadzona akcja, potrafiąca zaintrygować i zainteresować przedstawianymi wydarzeniami, świetny montaż dźwięku, muzyka i zdjęcia, złożyły się w wyjątkowo udane i wielowątkowe dzieło, będące z całą pewnością gratką dla każdego miłośnika horroru.

Podobnie jak w greckiej tragedii, nie znajdziecie tutaj łatwych odpowiedzi - nikt ich tutaj nie potrzebuje. Jedyną pewną rzeczą jest zło, prawdziwie i przepływające przez Dziedzictwo, niczym krew przez żyły.

Dawno nie oglądałem tak klimatycznego, a jednocześnie nie niepozbawionego scen na granicy z gore, w którym niedopowiedzenia, piętrzące się dziwaczne sytuacje dały historię, która tak trzymała w napięciu.

Jeśli nie lubisz na horrorach się wysilać, jeśli oczekujesz zwykłego straszenia i potworów, to lepiej zostań w domu i nie marnuj pieniędzy. Jednak jeśli lubisz interpretować pewne rzeczy po swojemu, doszukiwać się znaków i poczuć prawdziwy niepokój, to jak najbardziej powinieneś się wybrać.

Całe szczęście, że dramaturgicznie Aster trzyma opowieść w ryzach i nie daje się ponieść kuszącym możliwościom przedstawienia jej w formie zwykłego filmu grozy. "Hereditary" jest bowiem wytworem swoich czasów, w których horror wychodzi poza bycie gatunkiem samym w sobie, ucieka od typowych trików fabularno-wizualnych, wykorzystując je jako sztafaż, by przekazać refleksje twórców na uniwersalne tematy.

Dla mnie Hereditary to film, o którym na pewno prędko nie zapomnę, a jego reżyser, Ari Aster, dostaje ode mnie w tym momencie ogromny kredyt zaufania. Jeśli udźwignie ciężar i jego kolejny film będzie chociaż w połowie tak zaskakujący jak debiut, to chyba trzeba będzie go wpisać w poczet twórców kultowych.

Możliwe, że moje oczekiwania wobec filmu nie do końca zostały spełnione, ale na pewno historia rodziny Grahamów jest warta uwagi.

Nawet jeśli nie kupicie wizji Astera, to docenicie te wszystkie kreacje. Choćby dla nich warto pójść do kina. No i jest jeszcze - wspomniana już - oprawa audiowizualna, dzięki której "Hereditary" jest jak seans spirytystyczny - szokujący i powodujący dyskomfort.

Mile mnie zaskoczył. Spodziewałem się kolejnego generycznego filmu o nawiedzonym domu, a otrzymałem naprawdę niezły i zaskakujący horror.

Po świetnym "Cichym miejscu" znów mamy szansę obejrzeć niesamowity horror. "Dziedzictwo. Hereditary" hipnotyzuje i przeraża nowymi sposobami oddziaływania na zmysły widza. Mocne przeżycie.

Bliski wybitności. Fantastycznie wyważony, przemyślany, doskonale zagrany i nieustannie zaskakujący.

Kapitalnie wykreowany nastrój ciągłego niepokoju i swego rodzaju osaczenia wręcz wylewa się z ekranu, chwytając widza za gardło! Jeśli dodamy do tego świetne aktorstwo oraz - jak się okazało - całkiem zmyślny scenariusz, otrzymujemy dzieło, któremu z pewnością warto poświęcić czas.

Typowym zjadaczom popcornu obraz może się nie spodobać. Docenią go natomiast ci, którzy lubią ambitniejsze produkcje, obrazy takie jak Babadook czy Absentia. Ich bawić będą nagłe i niespodziewane zwroty akcji, stylistyczne i fabularne nawiązania, niepokojące ujęcia.

Na szczęście reżyser Ari Aster nie zadowala się ciasnawą formą dreszczowca, szyjąc art-house'owy dramat z ambicjami o ponadczasowym znaczeniu, ładnie wpisujący się w nurt współczesnych horrorów próbujących przełamać ograny schemat, żeby dać za przykład chociażby "Coś za mną chodzi", "Zło we mnie" czy nawet "Babadook".

Miał zadatki na bycie filmem rewelacyjnym, niestety nieco zniszczyła go druga połowa opowieści.

Dziedzictwo. Hereditary niepotrzebnie jest promowane jako horror, bo to bardziej intrygująca rodzinna psychodrama.

Może nie zachwyca oryginalną formą, ale powraca w myślach jako misternie utkana sieć rodzinnych powiązań. Idźcie i bierzecie z niego wszyscy!

"Dziedzictwo" wydaje się być dobrym kierunkiem w kinie grozy, który ma szansę zapaść bardzo głęboko w pamięci. Gdyby nie finał, byłby to naprawdę znakomity horror.

Hereditary to nie jest kino wielkie, chociaż mierzy znacznie wyżej niż produkcyjniaki typu Sinister.

Niestety muszę napisać, że Dziedzictwo Hereditary mnie niczym nowym nie zaskoczyło, a już tym bardziej nie przeraziło. Lewie dwie sceny zrobiły na mnie dobre wrażenie. Jednakże muszę podkreślić, że fabuła jest nad wyraz ciekawa i dla tego elementu byłbym w stanie Ci to widowisko drogi czytelniku polecić.

Jest to lekko wybijające się ponad przeciętność kino grozy, które poza dostarczaniem czystej rozrywki, stara się pokazać bardziej uniwersalny problem.

Dziedzictwo. Hereditary to w porównaniu do zalewających nasze kina horrorów film bardzo udany, ale wciąż jednak brakuje mu czegoś, aby nazwać go wielkim kinem.

Intensywne kino, niemal przez pełne 120 minut budzące niepokój, a przy tym groteskowe w dobrym tego słowa znaczeniu. Kolejne dziwaczne i przerażające wydarzenia składają się na prawdziwą galerię grozy. Szkoda tylko, że oprócz piorunującej roli Collette próżno szukać tu ciekawych aktorskich występów, a wreszcie finał filmu pozostawia wiele do życzenia, wskazując na brak ciekawych pomysłów scenarzysty.

Czujemy się osaczeni przez wielość metod wywołania w nas przerażenia, gdzie tak naprawdę fabularnie nie docieramy do niczego ciekawego. Film prowokuje chwilami uczucie jakby uderzał na oślep - ma dużo pomysłów, ale są one albo już zużyte albo kompletnie nie komunikują się z resztą, przez co nie ma mowy o spójności w produkcji.

Wszystkie najciekawsze sceny zostają ucięte w ich kulminacyjnym momencie, co odejmuje im powagi i realności. Poza nimi dostajemy tak oklepane sekwencje, jak ręce wychodzące zza łóżka czy postać stojącą w ciemności.