Trzy billboardy za Ebbing, Missouri

Wielką zaletą produkcji jest to, że poruszając tak poważne tematy jak żałoba, choroby, śmierć, dyskryminacja czy zemsta, nadal jest w stanie znaleźć cząstkę dobra w prawie każdej postaci na ekranie.

Mocne i wyraziste dzieło.

Po prostu szturmujcie sale kinowe, bo naprawdę warto.

Od pierwszych scen wciąga widza w swój wewnętrzny, niepokojący świat. Zaraża odbiorcę emocjami bohaterów, odsłania ludzką niegodziwość i wzbudza bunt. Nie oferuje jednak ukojenia - w centrum filmowej rzeczywistości znajduje się bowiem zrozpaczona matka, której jedyną bronią w walce ze światem jest gniew.

Dawno nie widziałem filmu tak oryginalnego. A to właśnie cenię w kinie najbardziej.

To jeden z tych nielicznych wyjątków, które zaraz po skończeniu pozostawiają widza w milczeniu i refleksji. Dzięki temu film Martina McDonagha wyróżnia się na tle wszystkich pozostałych produkcji bo jest czymś zupełnie innym. To po prostu prawdziwa "perełka", jakich mało we współczensym kinie.

Jeśli film łączy komedię, dramat i szeroki, społeczny przekaz, robiąc te wszystkie trzy rzeczy dobrze i skutecznie, to wiesz, że jest super.

Jak bohaterowie "Trzech Billboardów" często starają się określić innych jednym pejoratywnym określeniem, tak ja mógłbym nazwać ten film kolejnym przedstawicielem "współczesnego westernu", ale na pewno nie oddałbym w ten sposób wielkości tego niesamowicie aktualnego dzieła.

Pisząc o "Trzech billboardach za Ebbing, Missouri" nie sposób nie wspomnieć o wspaniałej obsadzie, która czyni trzeci pełnometrażowy film Martina McDonagha prawdziwym arcydziełem.

Cały czas częstuje nas pierwszorzędnymi dialogami i silnymi charakterami, którzy są dla nas jak ludzie z krwi i kości. Przy seansie Trzech bilboardów przypominają mi się złote lata Hollywood. Trudno o lepszy plus.

Zdecydowany majstersztyk w wykonaniu reżysera-scenarzysty i aktorów, a co za tym idzie muszę zdecydowanie stwierdzić, że to jest chyba mój film roku.

Prawdziwa perełka, mój tegoroczny faworyt do Oscarów i miana filmu roku, pozycja, której zdecydowanie nie można przegapić, warta wszystkich nominacji jakie zgarnęła.

To wyróżnia McDonagh'a od Tarantino, do którego często jest porównywany. Ten pierwszy potrafi zaskoczyć widza w zupełnie inny sposób niż mocno wyeksponowaną przemocą.

Mimo że "Trzy billboardy za Ebbing, Missouri" pod koniec boleśnie rozczarowują, to pierwsze sześćdziesiąt minut filmu już teraz można uznać za najlepsze, co będzie można obejrzeć na ekranach polskich kin w 2018 roku.

Dawno nie widziałem filmu tak mocno trzymającego się życia jak "Billboardy". McDonagh bardzo inteligentnie, z empatią pokazuje zwykłych ludzi, którzy muszą mierzą się ze stratą oraz cierpieniem, a jednocześnie wszystko idzie w kompletnie nieobliczalnym kierunku. Czuję, że to będzie klasyk kina.

Reżyser Martin McDonagh opanował do perfekcji trudną sztukę gry na kilku fortepianach jednocześnie. W jego filmie Trzy billboardy za Ebbing, Missouri można odnaleźć zarówno elementy westernu, jak i czarnej komedii, zarówno filmu społecznego, jak i rodzinnego dramatu.

Za 20 lat studenci filmoznawstwa ucząc się o klasyce amerykańskiego kina na pewno jednym z tytułów, który będą musieli obejrzeć, będą waśnie "Trzy billboardy za Ebbing, Missouri".

Nieoczywisty, a przy tym szlachetny i pełen prawdy.

Film kompletny. Zachwycający scenariuszem, klimatem humorem oraz aktorstwem.

Trafiająca w sferę uczuciową każdego z nas konwencja, przemyślany scenariusz oraz cudowne aktorstwo tworzą dzieło kompletne zachwycające swoją wyrazistością.

Wzbudza wiele emocji, które zostaną z Tobą na dłuuuuuugo po seansie.

Kawał solidnego kina, które porusza emocjonalnie widza. Znakomity scenariusz skupiający się na aspektach psychologicznych postaci sprawia, że po seansie wielokrotnie będziemy wracać do fabuły obrazu.

Lekki i bezpretensjonalny. Jest arcydziełem tak jakby przy okazji, na doczepkę.

Fenomenalny powrót reżysera Martina McDonagha, który po raz kolejny udowadnia, że ma dryg do opowiadania skomplikowanych i trudnych dramatów opakowanych w krwistą i komediową otoczkę.

Jest polityczną alegorią przedstawiającą mechanizmy zarządzania przemocą. Nawiązując do konwencji Południowego gotyku, ukazuje wzajemne powiązania bliskości, troski i przemocy.

Wielowątkowy, dotykający wielu problemów trawiących współczesne społeczeństwa.

Siłą filmu jest scenariusz, który w niezwykły sposób opowiada o cierpieniu matki i jej walce o wyjaśnienie sprawy, którą policja odłożyła do akt.

Niesione są wspaniałym scenariuszem McDonagha oraz rewelacyjnymi kreacjami aktorskimi całej obsady, ale nie mogę powiedzieć, że zostałem zauroczony efektem końcowym.

Ważny film o współczesnej Ameryce, sprawiedliwości, słowach, stracie i nadziei, który ogląda się z rozbawieniem, ściśniętym gardłem i łzami w oczach. Jasne, czasem się potyka, ale skutecznie wbija się w pamięć.

Na takie filmy można czekać nawet rok.

McDonagh nie zatrzymuje się na powierzchniowym opisie postaci, ale też nigdy w sposób bezpośredni nie tłumaczy jej zachowania pogłębiającą się depresją. Czyni to za pomocą subtelnych zbliżeń na twarz bohaterki, której spojrzenie wypełnia przeważnie bezkresna pustka.

Obraz na szczęście uratowała znakomita Frances McDormand, która w pełni zasłużyła na drugiego w karierze Oscara. Jej nieprzeciętna gra w połączeniu z solidnym drugim planem męskim i sprawną narracją uczyniły film na tyle zjadliwym, że uczucie rozczarowania nie odniosło miażdżącego zwycięstwa.

Martin McDonagh dostarczył nam film kompletny, gdzie ciężko jest doszukać się jakichkolwiek wad.

Nie ma w Trzech billboardach ani jednej fałszywej nuty, ani jednej niepotrzebnej kwestii. Martin McDonagh stworzył znakomity komediodramat, kryminał, a do tego współczesny western polany w coenowskim sosie.

Kameralne wydarzenia potrafią zapełnić duszę wieloma emocjami jednocześnie.

Jest to film, który potrafi wycisnąć niejedną łzę - raz ze wzruszenia, a raz ze śmiechu, a doskonały scenariusz i świetna robota wykonana przez aktorów sprawia, że widz nie nudzi się nawet przez chwilę, i przeżywa rozgrywającą się na ekranie akcję, wraz z bohaterami.

Solidnie zrealizowany obraz, który dostarcza całą gamę emocji i zostaje na dłużej w głowie.

Hipnotyzują i nie pozwalają wyrwać się z tej opowieści.

Martin McDonagh stworzył dzieło wielowarstwowe. Dotyka ono wielu problemów współczesnego świata - takich jak choćby rasizm, przemoc, samosądy, ale też pokazuje, że wszędzie jest miejsce na przebaczenie i wewnętrzną zmianę.